ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

 

H Τουρκία από το 1963 ήθελε να εισέλθει στην Ε.Ε. και από τότε εξέφρασε την επιθυμία της να το κάνει. Oι σχέσεις της αυτά τα τελευταία 54 χρόνια με την Ευρώπη πέρασαν και περνούν από διάφορες καταστάσεις.

Με τον κ. Ερντογάν οι σχέσεις της Τουρκίας με την ένωση χειροτέρεψαν.  Ορισμένοι δήλωσαν ότι εφ’ όσον ο κ. Ερντογάν ηγείται της Τουρκίας η Τουρκία δεν θα ενταχθεί στην ΕΕ. Ανεξάρτητα όμως αυτού τελευταία οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ένωση χειροτέρευσαν αισθητά. 

Χιλιάδες πολίτες συλλαμβάνονται στη χώρα, ξένοι μεταξύ των οποίων δημοσιογράφοι συλλαμβάνονται, κόσμος χάνει τις δουλειές του λόγω πολιτικών φρονιμάτων και γενικά τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ακολουθούνται ούτε εφαρμόζονται στη Τουρκία.

Για όλους τους πιο πάνω λόγους πολλές χώρες της Ένωσης ζήτησαν τη διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Τουρκία, όπως π.χ. η Αυστρία. Τελευταία όμως η ίδια η Γερμανία δια των ηγετών της δήλωσε ότι η Τουρκία δεν πρέπει να γίνει μέλος της ΕΕ. 

Συγκεκριμένα κατά την τηλεοπτική συζήτηση για τις προεδρικές εκλογές της 3ης Σεπτεμβρίου, 2017 μεταξύ της Καγκελαρίου κας. Merkel και του πιο σημαντικού ψαντιπάλου της Σοσιαλιστή κ. Schulz και οι δυο συζητητές συμφώνησαν ότι η Τουρκία δεν έχει θέση στην Ένωση. 

Η θέση της Γερμανίας γι’ αυτό το θέμα είναι σημαντικότατη αφού είναι η πρώτη Δύναμη της Ένωσης. Επιπλέον, η Γερμανία περιλαμβάνει 3,2 εκατομμύρια κατοίκους τουρκικής καταγωγής.

Η θέση βέβαια της κας. Merkel δεν είναι τόσο καθαρή. Δηλώνει ότι θα προσπαθήσει, αν εκλεγεί, να πιέσει την ένωση να πάρει μια ομόφωνη απόφαση σ’ αυτό το θέμα απέναντι στη Τουρκία. 

Όσον αφορά στο κ. Macron παρόλο που λέει ότι δεν είναι τόσο «ευχάριστο» να συνομιλεί κάθε 10 μέρες με τον κ. Eρντογάν παρακαλώντας τον να ελευθερώσει τον Γάλλο δημοσιογράφο Loup Bureau εντούτοις στις δηλώσεις του σήμερα (7/9/2017) κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα έδωσε μια επαμφοτερίζουσα θέση. 

Επίσης, παρ’ όλους τους «παλικαρισμούς» του ο κ. Ερντογάν δεν ξεχνά ότι οι μισές από τις τουρκικές εξαγωγές πηγαίνουν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση απ’ όπου προέρχονται επίσης οι 75% ξένες επενδύσεις στη Τουρκία. Δεν ξεχνά επίσης ότι έχει μπροστά του προεδρικές εκλογές το 2019 (Βλ. Sylvie Kauffmann, “Divorce a l’ ottoman, Le Monde, 7 Σεπτεμβρίου, 2017, σελ. 23).

Σαν συμπέρασμα, μπορεί να πει κάποιος ότι οι περισσότερες χώρες της ΕΕ δεν θέλουν την Τουρκία ανάμεσα τους. Εν’ τούτοις υπάρχουν πολλά προβλήματα και πολλοί λόγοι που καθιστούν προτιμότερη μια κοινή απόφαση από τις 28 χώρες – 27 μετά το Brexit- που θα αποφασίσει τη διακοπή των συνομιλιών με τη Τουρκία.

Οι πολίτες, όμως, των Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν θέλουν την Τουρκία να γίνει μέλος της Ένωσης.