ΣΟΣΙΑ-ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑ-ΛΗΣΤΕΣ

Μετά από σαράντα περίπου χρόνια αρχίζει να ξεβράζει ο πολιτικός και κοινωνικός βόθρος ψήγματα μόνο της απύθμενης διαφθοράς του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας της μεταπολίτευσης, που μας οδήγησε τελικά στην κρίση και στην καταστροφή. Κι όμως ακόμη η κοινή γνώμη έχει πραγματικά μεσάνυχτα - και το λέμε με την κυριολεξία της λέξης, για το ποιος και ποιοι μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού και ας παριστάνουν πολλοί την «έξυπνο», που λέει και ο λαός.

Έτυχε να ζήσω τα γεγονότα από μέσα, ώστε να γνωρίζω καλά πρόσωπα και πράγματα, τουλάχιστον όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ. (Με τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Γιάννη Μπέλσιο ξεκινήσαμε μαζί επί δικτατορίας, για παράδειγμα. Αργότερα και με τον «έντιμο» Κ. Σημίτη, τον οποίο από τότε (επί ΠΑΚ) χαρακτηρίζαμε δεξιό). Όπως είναι γνωστό στους επαϊοντες, δύο είναι τα θεμέλια ενός ευνομούμενου κράτους: Οι πολίτες του και οι θεσμοί του: Δηλαδή τα ιστορικά υποκείμενα και τα συντάγματα και οι νόμοι, που απορρέουν απ’ αυτά.  Αν ένας από τους δύο παράγοντες πάσχει, τότε δεν μπορεί ο άλλος να είναι υγιής. Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ τους.

Γι’ αυτό αναζητούμε πρωταρχικά πολίτες με ήθος και ανιδιοτέλεια, που θα φτιάξουν και τους θεσμούς με κυρίαρχο θεσμό το σύνταγμα, και θα συμβάλουν στην ανόρθωση του τόπου. Η κοινωνία ως τώρα όμως ψήφιζε ανελλιπώς αυτούς που την κατέστρεφαν, δηλαδή του απάτριδες κλέφτες, απατεώνες, ληστές, λωποδήτες και καιροσκόπους Ανθέλληνες ή Μισέλληνες απ’ όλες τις κοινωνικές και πολιτικές τάξεις και παρατάξεις. Αυτή είναι η πάσα αλήθεια.

Ένας άλλος απαράβατος κανόνας είναι ότι η πολιτική και οι πολιτικοί ρυθμίζουν και καθορίζουν τα πάντα σε μια πολιτεία. Εάν οι δύο αυτές κατηγορίες είναι διεφθαρμένες τότε σχεδόν όλο το πολιτειακό σώμα έχει διαφθαρεί. Η διαπίστωση είναι ότι το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης ήταν διεφθαρμένο έως το κόκαλο και το μεδούλι ακόμη. Ασφαλώς δεν αφορά όλους, γιατί κακό και εσφαλμένο είναι πάντοτε να γενικεύει κανείς.

Επίσης είναι αυτονόητο ότι αυτό το πολιτικό σύστημα, το διεφθαρμένο, διέφθειρε και την ελληνική κοινωνία στην πλειονότητάς της. (Το ένα τρίτο περίπου προσπάθησε με νύχια και με δόντια να κρατήσει την αξιοπρέπειά του (ήθος και ανιδιοτέλεια), ενώ τα δύο τρίτα κυλίστηκαν στον βούρκο, καμιά φορά και χωρίς δική τους υπαιτιότητα. (Γι’ αυτό και δεν υπάρχει αντίδραση). Εδώ ισχύει το «μαζί τα φάγαμε» του ανεκδιήγητου Πάγκαλου, για να μην εκφράσουμε άλλους λιγότερο «επαινετικούς» χαρακτηρισμούς για το άτομό του, δηλαδή την ανείπωτη οίηση και αλαζονεία του και το ακαταλόγιστο της συμπεριφοράς του. Αν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά οι πολιτικοί που δημιούργησαν τα σκάνδαλα ή οι ηθικοί αυτουργοί τους, μη περιμένουμε αναστροφή του κλίματος.

Είναι επίσης αυτονόητο ότι όλες οι πολιτικές ηγεσίες που άσκησαν εξουσία, αλλά και όσες άσκησαν αντιπολίτευση, είναι αναλογικά συνυπεύθυνες για την σημερινή κατάντια.  Ας θυμηθούμε ότι λίγο πριν απ’ την κρίση, διαγκωνίζονταν τα αριστερά κόμματα ποιο θα δώσει περισσότερους μισθούς και συντάξεις. Είτε λοιπόν δεν είχαν καταλάβει τίποτε, είτε δεν ήθελαν να καταλάβουν, είτε ήταν ανίκανα να καταλάβουν, είτε -το χειρότερο» δεν τα ενδιέφερε, τι συνέβαινε πραγματικά και το μόνο που τα ενδιέφερε ήταν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα, όπως αυτά των διεφθαρμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων και των αυτοδιοικητικών οργάνων, που ρήμαξαν, μαζί με τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τον τόπο. Οι εξαιρέσεις, όπως πάντα, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Δεν φταίνε οι ξένοι (άλλη απάτη κι αυτή) για τις δικές μας αθλιότητες. Το πράγμα είναι απλό. Αυτοί, δηλαδή οι ξένοι, τις εκμεταλλεύονται. (τη διαφθορά μας, τα λάθη μας, τις αβελτηρίες μας, τις ανικανότητες μας κ.λπ).

Όλοι όσοι κατέκλεψαν ή συνετέλεσαν στην καταλήστευση του κράτους αναζητούν άλλοθι για να κρύψουν τα εγκλήματά τους. Ο πρωταρχικός υπαίτιος όλης αυτής της καταστροφικής πορείας του τόπου, όσο και να μην το πιστεύει κανείς ή να μην θέλει να το πιστέψει, ή να το έχει «καταχωνιάσει στο υποσυνείδητό του λόγω ενοχής, είναι κυρίως ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, τον οποίο όμως το σύστημα της διαφθοράς δεν έχει αγγίξει, ενώ απεναντίας τον καλύπτει. Η αποκαθήλωση από το βάθρο του, έστω και μετά θάνατον, είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεων εξυγίανσης της δημόσιας ζωής.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι αυτός που έβαλε τα θεμέλια της κακοδαιμονίας της Ελλάδας, γιατί ως χαρισματική προσωπικότητα για το κακό, είχε τη δυνατότητα και όλες τις προϋποθέσεις να βάλει τα θεμέλια της καταστροφής της. Είναι ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. 

Η μέθοδος που εφάρμοσε ήταν απλή: Η διαφθορά. Την επέτυχε με το παρασιτικό (με δανεικά) καταναλωτικό μοντέλο, που εφάρμοσε, στο οποίο ενσωμάτωσε όλα τα κόμματα και όλη την ελληνική κοινωνία από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά. Πολύ απλό και πολύ αποτελεσματικό μέσο! Με τον τρόπο αυτό, δηλαδή μέσω του παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου, ακύρωσε τις ηθικές αντιστάσεις του Λαού, δηλαδή όλες τις αρχές και αξίες αυτού του τόπου, (εκτός από μια μερίδα, που αντιστάθηκε και δεν τα έφαγε με τον Πάγκαλο μαζί) , αρχές και αξίες, που κρατούν μια κοινωνία όρθια.

Είχε τη δυνατότητα να το πράξει και το έπραξε, άλλο τι έλεγε στη θεωρία με τον απροσμέτρητο λαϊκισμό του (αριστερή φρασεολογία, δεξιά πολιτική πρακτική). Ναι την είχε τη δυνατότητα, γιατί ήταν σε θέση, λόγω της χαρισματικής του φυσιογνωμίας (για το κακό βέβαια) και των ευνοϊκών συνθηκών τότε, να το πράξει. Τα αίτια της καταστροφής μη τα αναζητεί κανείς στην οικονομία. Η οικονομία δεν είναι πολιτικός φορέας που ασκεί εξουσία. Είναι μέσον. Η πολιτική εξουσία ασκεί και οικονομική πολιτική και όχι τουναντίον. Αυτή συνεπώς έπεται της διαφθοράς και η τελευταία της πολιτικής. Το πρόβλημα, για να γίνει απόλυτα κατανοητό είναι η πολιτική και οι πολιτικοί (το φαύλο, σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό).

Αν το νυστέρι δεν φτάσει έως το κόκαλο, δηλαδή έως τον Ανδρέα Παπανδρέου, τότε μην περιμένουμε πραγματικά σωτήρια κάθαρση του συστήματος. Και φυσικά χωρίς κάθαρση (από την ύβριν, δηλαδή τα εγκλήματα), όπως γνωρίζουμε και από τις αρχαίες τραγωδίες, δεν υπάρχει σωτηρία. Η πολιτική κατάσταση θα συνεχίζεται με άλλους πρωταγωνιστές, που βέβαια δεν θα έχουν τα «χαρίσματα» εκείνου.

Εάν οι Έλληνες πολίτες προσκυνούν ακόμη το είδωλό του και αν η δικαιοσύνη δεν φτάσει έως εκεί, ουσιαστική αλλαγή της κατάστασης δεν πρόκειται να υπάρξει. Οι μηχανισμοί της προπαγάνδας, παραπληροφόρησης και της τρομοκρατίας (ιδεολογικής και υλικής) είναι ασύλληπτοι στις επινοήσεις τους. Το σύστημα, που με σταγονόμετρο αποκαλύπτει τη διαφθορά σκόπιμα, για να μας ρίξει πάλι στάχτη στα μάτια, όπως φαίνεται, θα συνεχίσει να μας καταδυναστεύει με άλλο τρόπο και άλλες μεθόδους.Ένα είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέδειξε όλους τους αυτούς τους επιγόνους ηγέτες στο ΠΑΣΟΚ, εξαφανίζοντας όλες τις υγιείς δυνάμεις του Κινήματος, γιατί αυτούς ήθελε για να νέμεται την εξουσία και να κάνει τα διάφορα γνωστά καπρίτσιά του, υποθηκεύοντας το μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της.

Χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα υπήρχε ούτε Σημίτης, ούτε Τσοχατζόπουλος, ούτε Γιώργος Παπανδρέου, ούτε Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά ούτε και όλη η κατά καιρούς ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που συνέβαλε μαζί του αποφασιστικά για την καταστροφή αυτού του κατά τα άλλα ευλογημένου τόπου που λέγεται Ελλάδα. Όμως πιθανόν δεν θα υπήρχε ούτε Μητσοτάκης και οι επίγονοι συντηρητικοί πρωθυπουργοί της δεξιάς (ας θυμηθούμε του Α. Παπανδρέου, που θα έβαζε την δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας).

Αυτούς επέλεξε, γιατί αυτοί ήταν τα υποτακτικά του. Και ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, (σεβόμαστε τον θεσμό) ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου εξαφάνισε ότι αξιόλογο και ηθικό στοιχείο υπήρξε μέσα στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, συνειδητά και σκόπιμα. Ποιος τα ξέρει όμως όλα αυτά, εκτός από ελάχιστους μυημένους, μιας και «τ’ ασκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», όπως λέει και ο εθνικός μας ποιητής; Για τον πολύ κόσμο ισχύει αυτό που είπε ο Καβάφης στο ποίημα του «ΣΟΦΟΙ ΠΡΟΣΙΟΝΤΩΝ, που είναι πολύ διδακτικό και επίκαιρο»: «Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ