Η ΣΤΑΣΗ ΗΠΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ «ΝΕΑ» ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η τρομοκρατική επίθεση κατά της οικίας του Γερμανού πρεσβευτή Β. Ντολτ και η απόδραση Ξηρού φέρνουν στο προσκήνιο τον (πολύμηνο) προβληματισμό της κυβέρνησης και ορισμένων ξένων πρεσβειών ότι η Ελλάδα, πέραν της οικονομικής κρίσης, μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα εσωτερικής αστάθειας και -ο μη γένοιτο- αιματοχυσίας. Η σημερινή κατάσταση και η βάσιμη εκδοχή κλιμάκωσης της βίας συνοψίζονται σε μια, μόλις προ τριμήνου και με ελάχιστη δημοσιότητα, ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια, ο οποίος είχε υπογραμμίσει ότι σε σχέση με το παρελθόν «η χώρα αντιμετωπίζει κάτι τελείως διαφορετικό: έναν ευρύτερο χώρο, ο οποίος αριθμεί ορισμένες, λίγες μεν, αλλά χιλιάδες ατόμων, τα οποία φλερτάρουν με την ιδέα μιας εσωτερικής τρομοκρατίας».

Ο μεγάλος αριθμός των -εν δυνάμει- αυτουργών, συνεργών ή περιφερειακών υποστηρικτών τροφοδοτήθηκε από τα επεισόδια του Δεκεμβρίου 2008 και από τις (εκτός συνδικαλιστικών και άλλων νόμιμων φορέων) βίαιες διαδηλώσεις επί Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου. Αν συνυπολογιστούν οι ενδείξεις διασύνδεσης εγχώριων αντιεξουσιαστών με αλλοδαπούς πυρήνες, τότε γίνεται σαφές ότι η «νέα τρομοκρατία» δεν έχει σχέση ούτε με το μοντέλο 17 Νοέμβρη και ΕΛΑ ούτε με τη μαζικότερη βία στη Γερμανία και την Ιταλία του ’70 και του ’80. Δυστυχώς, και σε αυτό το ζήτημα, η Ελλάδα αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση συνδυασμού διάφορων αιτίων και εκφράσεων βίας που δεν συναντώνται πια σε άλλα μέλη της Ε.Ε.

Ωστόσο, με την εξαίρεση του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά (που δεν δίστασε να μιλήσει, τηλεφωνικά, με τον Τούρκο ομόλογό του, τον Αύγουστο, μετά τη σύλληψη τρομοκρατών στη Χίο), τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος είχε πέσει, τον Ιούλιο, στην παγίδα του ομολόγου του Α. Νταβούτογλου για αντιτρομοκρατικές διαβουλεύσεις πέραν των ήδη θεσμοθετημένων διμερών διαύλων. Και μόλις προ ημερών, πάλι ο κ. Βενιζέλος επιχείρησε να παρακάμψει την οργή της Ουάσινγκτον για την απόδραση Ξηρού, καθώς και την απαίτησή της γι’ αλλαγή της νομοθεσίας περί αδειών σε τρομοκράτες, με σοφιστείες περί «κακής εφαρμογής ενός κακού νόμου σε κακιά στιγμή».

Προφανώς, ο κ. Βενιζέλος δεν είχε αντιληφθεί ότι παρόμοιες υπεκφυγές δεν είναι εύηχες στις ΗΠΑ, οι οποίες ζουν, ακόμα και σήμερα, υπό το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου. Ούτε, πολύ περισσότερο, αρέσκονται σε αοριστίες οι επιτελείς του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου που, από το περασμένο καλοκαίρι, αναδιανέμουν τους πόρους και τα μέσα που διαθέτουν στην ευρύτερη περιοχή μας, αναζητώντας τρόπους για την καλύτερη δυνατή προστασία των διπλωματικών Αρχών των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο. Ταυτόχρονα, ασφαλέστατες πληροφορίες αναφέρουν ότι και το Βερολίνο εγείρει θέμα τρομοκρατίας, προβλέποντας ότι οι ριπές των καλάσνικοφ ίσως προκαλέσουν ζημιά στην ελληνική οικονομία. Επί της ουσίας, οι Γερμανοί αξιωματούχοι δεν έχουν άδικο. Καλύτερα όμως θα ήταν να μην προσθέσουν κι αυτό το ζήτημα στη διμερή ατζέντα και να αναγνωρίσουν και τα δικά τους λάθη για την κατάσταση στην Ελλάδα.