H ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΓΑΡΜΠΑ

Ο καταιγισμός «πρωτοβουλιών» που ακολούθησε τη μη επιστροφή στη φυλακή από άδεια/απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού – τάξιμο για «φυλακή υψίστης ασφαλείας» εντός 100 ημερών (όπου, αφέθηκε να διαρρεύσει, σχεδιάζεται η κράτηση καταδίκων κατηγοριών επικινδυνότητας όπως εκείνων για τρομοκρατία και για… παιδοφιλία), σχεδιασμός για αναθεώρηση του καθεστώτος των αδειών που θα αποκλείει κατηγορίες όπως των τρομοκρατών και γενική αυστηροποίηση των διαδικασιών, ΕΔΕ εις βάρος της εισαγγελέως και της λοιπής επιτροπής της «άδειας Ξηρού». 

Αλλά και αντισταθμιστική άρση της αποφυλάκισης του κατηγορούμενου για Πυρήνες της Φωτιάς Κ. Σακκά ο οποίος είχε αφεθεί με περιοριστικούς όρους («τους οποίους παρέβη»: κοιμήθηκε σε σπίτι συγγενικού του προσώπου και τηλεφώνησε σε μη επιτρεπόμενους…) έπειτα από απεργία πείνας 38 ημερών, καθώς η προφυλάκισή του είχε προσπεράσει τα 2,5 χρόνια και εξεγέρθηκαν τα διεθνή μίντια - υπήρξε χαρακτηριστική περίπτωση όπου θυσιάζεται το υπέρτερο στην εντύπωση. Στην κοντόφθαλμη πολιτική ανάγκη.

Η ανησυχία των αρχών, μήπως εκείνο που αποκρυσταλλώνεται μπροστά στα μάτια τους είναι μια νέα πιο επικίνδυνη φάση αντάρτικου πόλης, μέρες μόλις μετά την επίθεση κατά της κατοικίας του Γερμανού Πρέσβη και με την Αθήνα «υπό καθεστώς ομηρίας τύπου επίσκεψης Μέρκελ-Σόιμπλε» που έκανε και τις ημέρες Κλίντον ή Αραφάτ (θυμάστε;) να φαίνονται ήπιες αναμνήσεις, οι εφιάλτες που θέλουν τον Χ. Ξηρό να ξεθάβει το χαμένο 45άρι της «17 Ν» και να το παραδίδει στον Ν. Μαζιώτη, μπορεί να γίνει αντιληπτή. 

(Αντιληπτή δεν σημαίνει κατανοητή). Όμως, το να «αξιοποιείται» η κατακραυγή προκειμένου να ενισχυθεί η – τραγικής αναποτελεσματικότητας – κατασταλτική λογική μιας Δικαιοσύνης η οποία ούτως ή άλλως βολοδέρνει (και τι κάνει; αυστηροποιεί όπου το βρίσκει εύκολο, χαλαρώνει εκεί όπου βολεύει η όπου «άσε καλύτερα», κινείται μόνον όπου υπάρξει κατακραυγή), αντί να αναβαθμιστεί η έμπρακτη αξιοπιστία των διωκτικών μηχανισμών, είναι κάτι που σπέρνει θύελλες.

Σωστά διαγιγνώσκουν οι «αναλυτές» τους οποίους διαθέτουν οι αρχές, εύστοχα δε διαρρέουν την εκτίμηση/πληροφόρηση οι μιντιακοί του χώρου, ότι προχωράει ταχύτατα η σύγκλιση τρομοκρατίας (και «τρομοκρατίας»: το ταμπελάκι βολεύει τις αρχές, ώστε να δείχνουν ότι κάνουν το χρέος τους με αυστηρότητα κ.λπ.) και του κοινού ή μάλλον του οργανωμένου εγκλήματος. Όμως η με άκρα ελαφρότητα επικοινωνιακή αντιμετώπιση φαινομένων όπως του Χρ. Ξηρού για να «δοθεί μήνυμα σταθερότητας» αυτό ακριβώς το χάσμα βοηθάει να γεφυρωθεί ταχύτερα. 

Η κατάργηση των αδειών σε καταδικασμένους, μαζί με την αδιανόητη κατάσταση στις φυλακές και την ακόμη πιο αδιανόητη πρακτική των πολυετών κρατήσεων με εκκρεμείς παράλληλες δίκες, που σέρνονται με τις αναβολές, θα κάνουν το καζάνι να σκάσει. Και τότε να δεις αναλύσεις! Το θέμα – με αφορμή την περίπτωση Χρ. Ξηρού – δεν είναι ότι η Δημοκρατία εκδικείται. Είναι ότι εκδικείται άγαρμπα. Και αναποτελεσματικά.