Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται πως έχει γίνει πια μέρος της καθημερινότητάς μας. Ακόμα και η γριούλα του διπλανού σπιτιού ξέρει τι είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η διαφορά της από το Κοινοβούλιο, και ποιο από τα δύο όργανα συμμετέχει στη «διάσημη» πλέον Τρόικα. Το καλύτερο; Μπορεί να αναγνωρίζει ποιος είναι ο Μπαρόζο, ποιος ο Σουλτς, και ποιος ο Ντράγκι! Και τώρα και με την Ελληνική Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, ποιος μας πιάνει. Όλους τους έχουμε μάθει πια. Σαν να ζούνε μεταξύ μας. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, οι υπάλληλοι της ΕΕ- και δη οι υψηλόβαθμοι - δεν είναι σαν και εμάς (τους «απλούς» πολίτες δηλαδή).

Μας έχουν δείξει άλλωστε πως ζούνε σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου όλα μπορούν να διορθωθούν με ένα ψήφισμα ή μια πρόταση νόμου. Άλλωστε πόσες προτάσεις, ψηφίσματα, διαβουλεύσεις, συμβούλια και συνόδους έχουμε δει τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια που η κρίση μαστίζει την Ευρώπη; Είναι λες και αυτές οι αποφάσεις μερικών ηγετών των κρατών μελών θα δώσουν στη γριούλα που ζει με 300 ευρώ να φάει. Ή θα σώσουν τον άνεργο από το να πέσει σε κατάθλιψη και να πάρει την ίδια του τη ζωή.

Στην Ελλάδα, η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχε καλέσει δημοσιογράφους από την Ευρώπη να δούνε ιδίοις όμμασι την κατάσταση και να ζήσουν από κοντά όλα αυτά που περιγράφουν στα δημοσιεύματά τους. Η διαφορά είναι πως αυτοί που μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση και να λάβουν αποφάσεις ίσως να μην κατανοούν αρκετά καλά το τι συμβαίνει. Αυτοί άλλωστε όταν επισκέπτονται τις χώρες δεν μένουν στους ξενώνες σπιτιών αλλά σε αστεράτα ξενοδοχεία. Με τους φρουρούς απέξω.

Η αλήθεια να λέγεται πάντως, η ΕΕ έχει και τα καλά της. Και αυτά είναι αρκετά. Από το κοινό μας νόμισμα (ευρώ), στο Σένγκεν και το Εράσμους. Είναι κι άλλα. Που πήραν όμως τον χρόνο τους για να «ψηθούν» κι άλλα τόσα που έχουν μείνει στα συρτάρια. Τα πρόβλημα όμως είναι πως όταν έχει από το 2008 που μια ολόκληρη οικογένεια υποφέρει από τη σοβαρότερη ίσως χρηματοπιστωτική κρίση στην ιστορία της, δεν είναι δυνατόν οι ηγέτες της να μην μπορούν να λάβουν καμία σοβαρή ή ουσιαστική απόφαση, και μετά από πέντε χρόνια ατελείωτων συζητήσεων να αποφασίζουν πως πρέπει να παρθούν μέτρα για ανάπτυξη. 

Και όταν ο ίδιος ο (μη εκλεγμένος) πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου βαν Ρομπέι αντιτίθετο στο να εκλέγουν οι Ευρωπαίοι τους ηγέτες της ΕΕ μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, απλά έδωσε περισσότερη υπόληψη σε όλους όσους φωνάζουν ενάντια μιας ΕΕ που καταπίνει τη δημοκρατία και απλά τρέφει τα συμφέροντα μιας πολιτικής ελίτ. Με τις Ευρωεκλογές να πλησιάζουν, δεν είναι παράξενο το πώς οι Ευρωσκεπτικιστές είναι αυτοί που κερδίζουν έδαφος. Δυστυχώς η ιδέα της ΕΕ παραμένει λίγο-πολύ απλά ιδεαλιστική. Τουλάχιστον έτσι δείχνουν όλα αυτά. 

Γιατί για να υπερισχύσει πραγματικά η δημοκρατία στην ΕΕ, θα έπρεπε οι ηγέτες και τα όργανα της ΕΕ να λογοδοτούν στον λαό τους. Έστω κι αν αυτός (προς το παρόν) δεν τους ψηφίζει. Να υπάρχει διαφάνεια. Και να μπορεί η γριούλα της διπλανής πόρτας, όχι μόνο να τους αναγνωρίζει αλλά να γνωρίζει και το τι ακριβώς κάνουν εκεί.