Ο ΛΑΟΣ ΚΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ

Η λίστα ήταν πάντα το προνόμιο του αρχηγού. Και ο σταυρός του λαού. Όταν φτιάχνει το ψηφοδέλτιο ο αρχηγός και η ομάδα που τον περιβάλλει, βάζει μέσα αποκλειστικά τους δικούς του, τους κηπουρούς του. Κι όταν ψηφίζει ο λαός τι βγάζει; Συχνότατα σαβούρα. Δεν είναι, λοιπόν, άσπρο-μαύρο ο τρόπος εκλογής των βουλευτών. Υπάρχουν πολλές αποχρώσεις. Αλλά είναι  έκπληξη οι αντιδράσεις των -θεωρούμενων ως- προοδευτικών πλευρών του πολιτικού φάσματος στην απόφαση των Σαμαρά και Βενιζέλου να εκλεγούν με σταυρό προτίμησης και οι ευρωβουλευτές, για πρώτη φορά από καταβολής του θεσμού.

Προφανώς, η απόφαση εξυπηρετεί κάποιους σχεδιασμούς των δύο συνεταίρων αρχηγών. Ειδικά ο Βενιζέλος ξεμπερδεύει με τον πονοκέφαλο πόσους και ποιους υποψηφίους θα επιλέξει αυτός και με ποια σειρά (όπως απαιτεί η λίστα) και ποιους οι συνεταίροι του, στην υπό διαμόρφωση «Ελιά» της Κεντροαριστεράς (οι 58 και όποιοι άλλοι). Τώρα θα συμφωνήσουν πιο εύκολα  να ορίσουν 42 υποψηφίους αναλογικά και μετά το μπαλάκι πάει στους ψηφοφόρους. Αυτοί θα βγάλουν, με σταυρό, όποιους θέλουν. Και ο Σαμαράς βολεύεται, αφού μέσα στους 42 μπορεί να βάλει τους πάντες (δικούς του, καραμανλικούς, μητσοτακικούς κ.λπ.), όλοι να τρέχουν να μαζεύουν ψήφους και όποιους εκλέξουν οι νεοδημοκράτες ψηφοφόροι. Αυτές είναι οι σκοπιμότητες των δυο συγκυβερνώντων αρχηγών. Το ερώτημα είναι αν η απόφαση που πήραν είναι σωστή. Αν, δηλαδή, οι ευρωβουλευτές πρέπει  να συνεχίσουν να εκλέγονται με λίστα ή είναι πιο δημοκρατικό να τους ψηφίσουν με σταυρό οι ψηφοφόροι.

Όπως προείπα, τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Με τη λίστα βγάζει όποιον θέλει ο αρχηγός. Ο οποίος πρέπει να είναι πολύ ανοιχτόμυαλος για να βάλει και αξιόλογα πρόσωπα, που δεν είναι στην αυλή του. Η μέχρι τώρα εμπειρία, μας έχει διδάξει ότι το αποτέλεσμα από την εφαρμογή της λίστας είναι μεικτό. Στην ευρωβουλή έχουν πάει και αξιόλογοι άνδρες και γυναίκες με σημαντικό έργο. Έχουν πάει, όμως και κομματόσκυλα (ή αρχηγόσκυλα), που έφυγαν με φουσκωμένο τον τραπεζικό τους λογαριασμό (οι αμοιβές των ευρωβουλευτών είναι περίπου διπλάσιες των εθνικών βουλευτών) και μηδενικό έργο.

Από την άλλη πλευρά, οι πολίτες με τον σταυρό τους έχουν κάνει θαύματα. Πόσοι  «ντενεκέδες ξεγάνωτοι», κατά την αθάνατη ρήση του Ευάγγελου Γιαννόπουλου, δεν έχουν διαβεί το κατώφλι της ελληνικής Βουλής; Πόσοι έχουν ψηφιστεί μόνο και μόνο επειδή ήταν «φατσάτοι» (ηθοποιοί, αθλητές) ή γόνοι πολιτικών οικογενειών; Λοιπόν, ο  «σοφός λαός» βγάζει συχνά (και) τέρατα. Δείτε τι έγινε με την υπόθεση του τηλεαστέρα Καρυπίδη της Δυτικής Μακεδονίας. Η Τοπική Οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζει -υποτίθεται-τ ην τοπική κοινωνία, τάχθηκε υπέρ ενός υποψηφίου, που οι απόψεις του είναι σφόδρα αντίθετες με όσα πρεσβεύει ένα κόμμα της Αριστεράς. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αγνόησε την απόφαση της Τοπικής Οργάνωσης. Αυτό δεν είναι μεν «δημοκρατικό», αλλά είναι προφανέστατα σωστό. 

Πού καταλήγουμε; Δημοκρατία έχουμε δεν μπορεί παρά η απόφαση του λαού (με τα κουσούρια που προαναφέραμε) να υπερισχύει εκείνης του αρχηγού. Γι’ αυτό είναι προτιμότερο να ψηφίζουμε εμείς αυτούς που θέλουμε να στείλουμε στην Ευρωβουλή, παρά να μας τους υποδεικνύουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας και οι άλλοι.

Γι’ αυτό προκαλούν έκπληξη οι αντιδράσεις. Διαβάζω τις ανακοινώσεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων της αριστεράς, αλλά και ορισμένων γνωστών πολιτικών και αναρωτιέμαι τι θέλουν. Γιατί δεν το λένε καθαρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, λέει ότι Σαμαράς και Βενιζέλος επιδιώκουν «να αποφύγουν την εκλογική συντριβή», αλλά για την ταμπακιέρα τίποτα.

Θέλει να συνεχιστεί το σημερινό σύστημα με τη λίστα; Θέλει σταυρό; Άγνωστο(εδώ η ανακοίνωσή του, μνημείο ασάφειας). Η ΔΗΜΑΡ, συμφωνεί μεν με την κατάργηση της λίστας, αλλά δεν της αρέσει ο αιφνιδιασμός (όποτε κι αν γινόταν, το ίδιο θα έλεγε). Αντίδραση για την αντίδραση; Αμηχανία; Εντύπωση προκαλεί η αρνητική θέση των πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ, Αννας Διαμαντοπούλου και Γιάννη Ραγκούση, (εδώ οι ανακοινώσεις τους). Κατανοητή μεν η επίθεση στον Βενιζέλο για τις σκοπιμότητες που επέβαλλαν την αλλαγή, αλλά τα δικά τους επιχειρήματα δεν αντέχουν σε κριτική. 

Δηλαδή, τώρα που καταργείται η λίστα θα εκλέγουν τους ευρωβουλευτές «ο αρχηγός και τα κανάλια», όπως λένε; Και οι νέοι υποψήφιοι δεν θα έχουν χρόνο να γίνουν γνωστοί; Μα αυτό δεν συνέβαινε πάντα; Οι νέοι δεν είχαν μειονέκτημα έναντι των παλιότερων και πιο προβεβλημένων; Και τα κανάλια πάντα δεν μεροληπτούσαν υπέρ των παλιότερων και πιο αναγνωρίσιμων; Δια ταύτα: δεν λύνει κανένα σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας η αλλαγή του τρόπου εκλογής των ευρωβουλευτών. Αλλά καλύτερα να αποφασίζουν οι ψηφοφόροι παρά να διορίζει ο αρχηγός.Οι αντιδράσεις -όσες δεν είναι ακατανόητες- δεν στηρίζονται σε κανένα σοβαρό επιχείρημα. Διότι ο «αντισαμαρισμός» και ο «αντιβενιζελισμός» δεν είναι επιχείρημα.