ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

Ήταν Κυριακή απόγευμα όταν έμαθε για τον συνταρακτικό σεισμό της Κεφαλλονιάς. Είχε προηγηθεί μια υπέροχη βόλτα στην Πάρνηθα, στο καταφύγιο. Τον είχε ξεμυαλίσει ένας συνάδελφος, αλλά και στενός του φίλος να πάνε για βόλτα στο βουνό. Διψούσε για δράση και περιπέτεια, όμως τίποτε δεν προμήνυε, ότι η περιπέτεια θα ερχόταν πράγματι λίγες ώρες αργότερα. Αμέσως τα τηλέφωνα άναψαν φωτιά. Η Υπηρεσία έπρεπε να αναλάβει δράση το ίδιο βράδυ. Η εντολή είχε δοθεί από ψηλά. Ήταν όλοι πολύ αναστατωμένοι, μα προπαντός αγωνιούσανε για να μάθουν τι ακριβώς συνέβαινε στο νησί.

Με μεγάλη αίσθηση ευθύνης και χρέους, χωρίς δεύτερη σκέψη, και μετά από τις απαραίτητες διαδικασίες, μάζεψε τα πράγματά του όπως-όπως και έφυγε νύχτα, για να προλάβει το πλοίο της γραμμής Κυλλήνη-Αργοστόλι, που έφευγε τα ξημερώματα της άλλης μέρας. Τι κι αν του έλεγε η γυναίκα του να κάτσει, γιατί ο μικρός ήταν άρρωστος κι όλο έκλαιγε. Τι κι αν η κορούλα του τον κοιτούσε στα μάτια γεμάτη απορία. Με τον αρκούδο παραμάσχαλα και το μαξιλαράκι της να σέρνεται, του τραβούσε το δεξί μπατζάκι και του ζητούσε να της διαβάσει παραμύθι. Μα εκείνος βράχος ακλόνητος, με βλέμμα σπινθηροβόλο και λιονταρίσια καρδιά, δε λύγισε στα παρακάλια. Μπορούσε αν ήθελε να μην ξεβολευτεί, ν' αφήσει τους άλλους να δώσουν πρώτοι το παρόν, αλλά δεν λογάριασε ούτε στιγμή να μείνει πίσω. Οι άνθρωποι στο νησί τον είχαν ανάγκη. Όλους τους είχαν ανάγκη. Από την πρώτη στιγμή το νησί βούλιαξε στους μηχανικούς.

Το επόμενο πρωί, άϋπνος, ξενυχτισμένος, μετά από οδήγηση τεσσάρων ωρών στο δρόμο καρμανιόλα Αθήνα-Πάτρα, ανέλαβε υπηρεσία. Στο επιχειρησιακό κέντρο τους καθοδηγούσαν ποια κτίρια έπρεπε να βάλουν σε προτεραιότητα. Όλοι οι μηχανικοί επί ποδός από τις πρώτες στιγμές, να καταγράφουν τις ζημιές και να συμβουλεύουν τους κατοίκους. «Τι' ναι λαός τι μη λαός και τι τ' ανάμεσό τους» για να παραφράσουμε και τον Παπαδιαμάντη – αφού σε τέτοιες στιγμές, ο μηχανικός είναι αυτός που στέκεται ανάμεσα στην Πολιτεία και τον πολίτη. Είναι αυτός που θα αντικρίσει πρώτος την έκταση της καταστροφής και θα κάνει την πρώτη εκτίμηση. Είναι αυτός που θα μπει μέσα στα σπίτια του κοσμάκη και θ' ακούσει το παράπονο τους. Τέλος, είναι αυτός που θα ενεργήσει υπεύθυνα για να αποκατασταθούν οι ζημιές και να επιστρέψει ο κόσμος άφοβα μέσα στα σπίτια.

Στις μέρες μας υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δουλεύουν με ζήλο χωρίς ωράριο, μακρυά από τις οικογένειές τους, εκεί που τους καλεί η ανάγκη. Γεμάτοι ηρωισμό και αυταπάρνηση αψηφούν τους κινδύνους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την δική τους άνεση ή το προσωπικό όφελος, κι όλα αυτά στον, κατά τα άλλα, παρεξηγημένο χώρο του δημόσιου τομέα. Πριν από λίγους μήνες κάποιοι από αυτούς, βγήκαν σε διαθεσιμότητα. Έπρεπε να γίνει αυτός ο σεισμός για να τους ξαναπάρουν πίσω και για να καταλάβει επιτέλους η Πολιτεία ότι κάποιες φορές η ανάγκη είναι αυτή που αποφασίζει πρώτη. 

Στην χιλιο-ταρακουνημένη Ελλάδα, στην Ελλάδα των φυσικών καταστροφών και των έκτακτων αναγκών, τα εξειδικευμένα κλιμάκια των Μηχανικών του Δημοσίου ΔΕΝ είναι πολυτέλεια. Είναι ένα είδος πρόνοιας και μέριμνας για τον πολίτη, όταν δεν του έχει μείνει τίποτα πια που να προασπίζει τα δικά του κεκτημένα. Οι υπάλληλοι αυτοί, με ισχυρό σθένος και βούληση, θα ριχτούν ξανά στη μάχη, σε κάθε σεισμό, σε κάθε πυρκαγιά ή πλημμύρα, σε όσα δε γνωρίζουμε ακόμα ότι θ' ακολουθήσουν. Φτάνει να τους το επιτρέψουμε !