ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ

Έξι χρόνια έχουν περάσει που η χώρα βρίσκεται μέσα στον τυφώνα της κρίσης. Μιας κρίσης που έχει αποσαφηνιστεί σαν υπαρξιακή για το έθνος, καθώς έχει προ πολλού αποκαλυφθεί  ότι τα θεμέλια της δεν είναι επιφανειακά στον χώρο των οικονομικών δραστηριοτήτων αλλά βαθύτατα και αφορούν την συνοχή της κοινωνίας, τις ηθικές της αρχές και την  ίδια της την ταυτότητα. Συμπαθούντες παρατηρητές, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, παλεύουν στο μέτρο των ικανοτήτων τους, να προσφέρουν  απόψεις για τα συμβαίνοντα και τρόπους για να διορθωθούν τα πράγματα.

Ιδέες για να ανανεωθεί το ηγετικό κατεστημένο της χώρας μια και λίγοι αμφιβάλλουν για την αδυναμία του να προσφέρει ένα σχέδιο εθνικής ανάκαμψης που να μπορεί ακολούθως να εφαρμόσει. Όλοι συμφωνούν ότι η κοινωνία η ίδια, που γεννά και προβάλλει  αυτό το κατεστημένο, έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που το μέλλον της να προβάλλει ζοφερό. Είναι λογικό μια τέτοια κατάσταση να φέρνει τον πολίτη σε απόγνωση καθώς δεν μπορεί να διακρίνει την ελάχιστη αχτίδα ελπίδας για μια Ελληνική κοινωνία συμπαγή και δίκαια που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης του 21ου αιώνα και να διατηρήσει την εθνική της ταυτότητα.

Αργά, αλλά σίγουρα, γίνεται αντιληπτό ότι η κύρια αιτία του προβλήματος είναι ο τρόπος με τον οποίον οι πολίτες μορφώθηκαν για να παίξουν τον ρόλο τους σαν άτομα. Και πίσω του κρύβεται το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας που είναι πολύ πλατύτερο από τα σχολεία μας, περιλαμβάνοντας όλον τον πνευματικό της κόσμο. Η συνέπεια αυτής της πραγματικότητας είναι το αδύνατον βελτίωσης των πραγμάτων στο εγγύς μέλλον και το γιγαντιαίο εγχείρημα που είναι απαραίτητο για βελτίωση μεσοχρόνια. Με πλήρη επίγνωση των κυνδίνων, αυτή είναι η πραγματική πρόκληση για νέους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν για την χώρα που τους έθρεψε,  μπαίνοντας στην αρένα του ηγετικού κατεστημένου. Δεν υπάρχει ελπίδα για το σήμερα.

Αλλά αυτή η μικρή μειονότητα δεν θα έχει στον ήλιο μοίρα εάν ο καθ ένας μας δεν προσφέρει μια μικρή αλλά αποφασιστικής σημασίας βοήθεια. Όλοι μας μπορούμε, αρκεί να θελήσουμε. Είναι σίγουρο ότι όλοι δεν θα θελήσουμε αλλά  ο κάθε ένας που θα προσπαθήσει, θα βάλει το λιθαράκι του στο οικοδόμημα της αναστήλωσης του έθνους. Όσοι ποιο πολλοί τόσο ποιο γρήγορα η αναστήλωση. Ποια είναι αυτή η πρόσφορα που απαιτείται από τον καθένα; Όλοι μας που έχουμε επιβιώσει σ αυτή τη χώρα έχουμε συμμετάσχει και συνηθίσει στην παράνομη συναλλαγή πάνω η κάτω από ένα τραπεζάκι, ένα γκισέ η στο δρόμο. Από την μεριά του δίνοντος για κάποια υπηρεσία η από την μεριού του παίρνοντος έχοντας εθιστεί ότι αυτά που παίρνει είναι μέρος του επιμισθίου του καθιερωμένου από ένα εθιμικό δίκαιο.

Και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βρεθεί και από τις δύο μεριές του τραπεζιού. Το να μας ζητήσει κάνεις να σταματήσουμε ξαφνικά αυτόν τον τρόπο συναλλαγής είναι παράλογο. Πηγαίνει πολύ ποιο μακριά από το: “εγώ δεν είμαι ο μ… της υπόθεσης”. Είναι αδύνατον. Άλλωστε δεν υπάρχει σύγχρονη κοινωνία χωρίς τη μάστιγα της διαφθοράς σε κάποιο βαθμό. Υπάρχει όμως κάτι ενδιάμεσο, πραγματοποιήσιμο. Είναι εκεί που βρίσκονται τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα και καλεί από τα βάθη της μνήμης, την φιλοπατρία μας.

Παρά τις πολύχρονες μεγάλες προσπάθειες ιδεολόγων διαστρεβλωτών της εκπαίδευσης και λαϊκιστών, είμαι σίγουρος ότι αν και θαμμένη, βαθειά δεμένη με την παράδοση, ακόμη υπάρχει και μπορεί να γίνει η δύναμη στον καθένα. Κάποιος έλεγε ότι αν διαλύσεις το ελληνικό έθνος θα σου μείνει μια ελιά, μια κατσίκα και μια βάρκα. Με αυτά θα το ξαναφτιάξουν. Το ενδιάμεσο απαιτεί από τον κάθε πολίτη τη θυσία, με όπλο αυτήν την παράδοση,  να αντισταθεί. Όχι γενικά και αόριστα αλλά συγκεκριμένα. Πριν προχώρηση σε οποιαδήποτε παράνομη συνδιαλλαγή να σκεφθεί πόσο θα ωφελήσει το σύνολο αν δεν την κάνει, Δεν θα τις αποφύγει όλες στην αρχή αλλά κάθε πετυχημένη προσπάθεια είναι το παράδειγμα και το μικρό λιθαράκι.

Είναι μια πράξη που μόνον αυτός σαν άτομο μπορεί να κάνει και κανείς άλλος για λογαριασμό του. Κάτι όμως που μπορούν να το δούν οι πλησίον του. Αποχή από τέτοια συναλλαγή έχει προσωπικές συνέπειες. συχνά επίπονες που πρέπει να ζυγίσει. Είναι προσωπική του ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο που τον στηρίζει. Γι αυτό τα πράγματα είναι δύσκολα. Αλλά χωρίς αυτό, δεν παρέχεται ουσιαστική στήριξη στην μειονότητα με το δυναμικό για την ανανέωση το ηγετικού κατεστημένου της χώρας. 

Μπορούμε, όλοι οι παρατηρητές των γεγονότων που χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο αλλά και τα ΜΜΕ, όπου βρεθούμε και με ότι κάνουμε να ενθαρρύνουμε αυτήν την προσπάθεια των μελών της κοινωνίας  να αντισταθούν στον πειρασμό στο μέτρο του δυνατού υποφέροντας τυχόν συνέπειες. Να το κάνουμε  θυμίζοντας συνεχώς την ανάγκη να περιοριστούν τέτοιες παράνομες συναλλαγές σαν μονόδρομο για μια δικαιότερη κοινωνία. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει μέλλον. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ