«ΛΑΟΣ» ΕΝΑΝΤΙΟΝ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»

Είναι ενδιαφέρον πόσο επαρχιώτικες -δηλαδή πόσο πολιτισμικά περιορισμένες- είναι τελικά οι πολιτικά ορθές «ευλάβειες» της Δύσης. Έννοιες όπως ο αντιρατσισμός, η αλληλεγγύη προς τους οικονομικά ασθενέστερους, τα δικαιώματα, η δημοκρατία, κάθε άλλο παρά ταμπού είναι μόλις φύγει κανείς από τους στενούς ευρωπαϊκούς ορίζοντες. Πάρτε π.χ. το θέμα του ρατσισμού. Στη Δύση οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο βασισμένο στο χρώμα του δέρματος κάποιου θα προκαλούσε αποστροφή. Όμως το ίδιο δεν συμβαίνει στη ΝΑ Ασία και στην Άπω Ανατολή. Εκεί όπως διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη οι αρνητικές αναφορές στο σκούρο δέρμα κάποιου θεωρούνται απόλυτα αποδεκτές.

Τα μισά είδη στα σούπερ μάρκετ αυτών των χωρών αποτελούνται από προϊόντα που έχουν ως στόχο να λευκάνουν τη επιδερμίδα ενώ η τόσο προσφιλής στη Δύση έννοια του «μαυρίσματος» (π.χ. στη θάλασσα) είναι απολύτως ακατανόητη εκεί. Όμως πρέπει να τονισθεί εδώ ότι η αποστροφή προς το σκούρο δέρμα δεν βασίζεται σε ψευτοβιολογικές ιδεολογίες σύμφωνα με τις οποίες οι σκουρόχρωμοι είναι γενετικά υποδεέστεροι. Εκεί η αποστροφή έχει κοινωνικά αίτια: Το σκούρο δέρμα σηματοδοτεί κάποιον που δουλεύει στον ήλιο, δηλαδή τον αγρότη, μία τάξη που βρίσκεται χαμηλά στην κοινωνική πυραμίδα.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μού δίνουν οι πρόσφατες ταραχές στην Ταϊλάνδη. Εκεί, αντίθετα με αυτά που πρεσβεύουν οι Γραφές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, οι «εξεγερμένες μάζες» κάθε άλλο παρά δημοκρατία και εκλογές επιθυμούν. Το αντίθετο ακριβώς ισχύει. Επιθυμούν τη ματαίωση των εκλογών και την κατάργηση της Δημοκρατίας (για ένα χρονικό, τουλάχιστον, διάστημα)! Στη θέση της Δημοκρατίας επιθυμούν την εγκατάσταση ενός συμβουλίου «αδιάφθορων» -κατά προτίμηση διορισμένων από το Παλάτι- που θα «εξυγιάνει» τη χώρα.

Το γεγονός ότι αποτελούν μία μειοψηφία και ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας υποστηρίζει την πρωθυπουργό Γινλούκ ουδόλως μετράει στις αξιολογήσεις των «εξεγερμένων μαζών». Ούτε φυσικά το γεγονός ότι η κυβέρνηση αντλεί την υποστήριξή της από τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού που βρίσκονται στο Βόρειο και ΒΑ τμήμα της χώρας. Από την άλλη πλευρά είναι επίσης εντυπωσιακή η αμηχανία των Δυτικών ΜΜΕ και διπλωματικών αντιπροσωπειών στο πώς να διαχειρισθούν την κρίση. Είναι έτσι ιδιαίτερα εντυπωσιακά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που εφαρμόζονται στην αξιολόγηση της κρίσης αφενός στην Ουκρανία και αφετέρου στην Ταϊλάνδη.

Ενώ στην Ουκρανία ακολουθείται η γνωστή συνταγή «Εξέγερση=Καλό» «Κυβέρνηση=Κακό», στην Ταϊλάνδη η αμηχανία είναι έκδηλη και οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι διπλωμάτες κάθε άλλο παρά υποστηρίζουν τους εξεγερμένους. Διότι πώς μπορείς να υποστηρίξεις τους εξεγερμένους όταν όλη η πολιτική σου παιδεία και κουλτούρα σου έχουν μάθει ότι οι εξεγερμένες μάζες επιθυμούν πάντοτε περισσότερη δημοκρατία και δικαιώματα; Ή όταν έχεις μάθει ότι τις επαναστάσεις τις κάνουν οι φτωχοί πού επιθυμούν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και όχι οι εύποροι που έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα;