ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ

 

Στη πανέμορφη σχολή, ένας μεταδοτικός καθηγητής με μεγάλη καριέρα και γνώσεις αρχίζει τη διάλεξη. Οι κινήσεις του, τα λόγια του ακόμα και το ντύσιμό του παραπέμπουν σε έναν άνθρωπο που απέχει από τον καθωσπρεπισμό και με αξιοθαύμαστη μεταδοτικότητα αρχίζει το μάθημα του μάρκετινγκ.

Δροσερό απόγευμα του Μάρτη και η αίθουσα σκοτεινή, σχεδόν άδεια από φοιτητές.Οι λιγοστοί φοιτητές παρακολουθούν, συμμετέχουν και απολαμβάνουν ένα άκρως ενδιαφέρον μάθημα που δεν παραπέμπει σε μια βαρετή, μονότονη διάλεξη αλλά σε έναν ανοιχτό διάλογο με ερωτήματα και σκέψεις γύρω από το μάθημα.

Οι φοιτητές που παρευρίσκονται δεν μοιάζουν σε καμία εκ των περιπτώσεων στα λεγόμενα «φυτά», όπως άκομψα χαρακτηρίζαμε τα πολύ μελετηρά παιδιά στο λύκειο. Νέοι και νέες με ανοιχτά μυαλά, σκέψη και χιούμορ που έχουν θέσει στόχους για το μέλλον τους, νέοι και νέες που αυτές τις δύο ώρες της ημέρας προτιμούν να ρουφήξουν γνώση παρά φραπέ.

Ο καθηγητής όρθιος, σταματάει τη συζήτηση σχετικά με το μάθημα και ανοίγει μια απρόσμενη παρένθεση λέγοντας: «Πάλι μόνο εσείς ρε παιδιά ήρθατε, γιατί; Μα πώς είναι δυνατόν να θες να γίνεις επαγγελματίας στο αντικείμενο που σπουδάζεις, χωρίς να συμμετέχεις σε αυτό; Άντε και το πήρες το πτυχίο, σε μια συνέντευξη ή ακόμα σε μια ανύποπτη επαγγελματική στιγμή πώς θα δείξεις ότι κατέχεις αυτό που σπούδασες...

Όταν εργαζόμουν σε μια διαφημιστική εταιρεία αγαπητά μου παιδιά, ερχόντουσαν νεαρά άτομα κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων και δεν ήξεραν να πουν δύο απλά πράγματα πάνω σε αυτό που είχαν σπουδάσει».Σιωπή επικράτησε για λίγα δευτερόλεπτα, επηρεασμένοι όλοι από τα λόγια του καθηγητή. Είχε μεγάλο δίκιο, αλλά λίγοι τον άκουσαν. Τελικά η κρίση σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο ταρακούνησε και ωρίμασε πολλούς φοιτητές αλλά ακόμα περισσότεροι δεν έχουν αντιληφθεί τις υποχρεώσεις του φοιτητή.

Υπάρχουν οι φοιτητές που απολαμβάνουν τον καφέ τους, τα πίνουνε το βράδυ αλλά δεν παραμελούν τις σπουδές τους. Αν και το θέμα μάλλον είναι πιο περίπλοκο, αυτοί που έχουν περάσει σε μια σχολή την γουστάρουν πραγματικά; Μήπως αναγκάστηκαν από το οικογενειακό τους περιβάλλον να .. γίνουν φοιτητές για να ικανοποιήσουν οικογενειακά απωθημένα; Μήπως απλά ήθελαν να ζήσουν τη φοιτητική ζωή; 

Δύσκολα ερωτήματα, μα η ουσία δεν αλλάζει. Ακόμα δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι υπάρχουν φοιτητές που πραγματικά αντιμετωπίζουν δυσβάσταχτα οικονομικά και άλλα σοβαρά προβλήματα και αυτή η μειοψηφία δεν επιδέχεται αρνητική κριτική, παρά μόνο συμπαράσταση. Αυτοί όμως είναι η μειοψηφία, η πλειοψηφία τριγυρνάει στη πόλη που σπουδάζει.

Συμπερασματικά, σε αυτή τη παράξενη εποχή που ζούμε, την εποχή της αβεβαιότητας, αυτοί που θέτουν στόχους, που αναλαμβάνουν ευθύνες τα καταφέρνουν και μιας και μιλάμε για τους φοιτητές, μόνο όσοι πραγματικά επικεντρωθούν στο ρόλο του φοιτητή που αγωνίζεται για τη γνώση και εξελίσσεται θα τα καταφέρουν επαγγελματικά, ασκώντας αυτό που αγαπάνε και γνωρίζουν καλά.

ΥΓ.: Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα πάνω απ’ όλα για να το βλέπω εγώ ο ίδιος, για να χωνέψω ορισμένα πράγματα και να μην παρεκκλίνω από τον δρόμο του φοιτητή... αυτόν τον δρόμο που έχει καφεδάκια, ποτά, βόλτες αλλά και μελέτη, διάβασμα και παρακολούθηση των καθημερινών μαθημάτων. Η γνώση είναι δύναμη και η δύναμη το εισιτήριο για ένα καλύτερο μέλλον… το μέλλον μας.