Η ΑΟΥΤΟΜΠΑΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

 

Η παγκόσμια οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, κατάφερε πραγματικά κάτι το  αξιόλογο, κάτι που δεν κατάφερε κανείς και τίποτε από τον καιρό της μεταπολίτευσης έως τώρα. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, κατάφερε να δώσει τα κατάλληλα κίνητρα και ερεθίσματα για να αφυπνιστεί ιδεολογικά και κοινωνικά η μεγάλη μάζα των πολιτών.  Προϊόν αυτής της συνειδησιακής και  κοινωνικο-υπαρξιακής επανάστασης, η γέννηση πάσης φύσεως κινημάτων των πολιτών, με απώτερο σκοπό την ανατροπή της διεφθαρμένης ελιτιστικής νοοτροπίας.

Τα slogans του κινήματος Occupy Wall Street, σε αντίθεση με τα αφηρημένα, αλλά απολύτως κατανοητά, πολιτικά συνθήματα των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, στοχοποιούσαν ως επι το πλείστον, τη μητέρα όλων των αδικιών: την Τραπεζοκρατία. Μάλιστα ένα απο τα βασικά αιτήματά τους, είναι η δημιουργία μιας ανταγωνιστικής δημόσιας κοινωνικής τράπεζας που θα εξυπηρετεί αποκλειστικά το δημόσιο συμφέρον, στα πλαίσια πάντοτε του θεμιτού ανταγωνισμού, παρέχοντας στους πολίτες το δικαίωμα της επιλογής μεταξύ ιδιωτικών κερδοσκοπικών τραπεζών και δημόσιων κοινωνικών πιστωτικών ιδρυμάτων.

Βεβαίως, αυτό προϋποθέτει πρωτίστως την ύπαρξη αμιγώς δημόσιων κοινωνικών τραπεζών, που θα διαθέτουν τα ίδια χρηματοπιστωτικά εργαλεία που έχουν στην διάθεση τους τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά ιδρύματα, μόνο αυτή την φορά προς όφελος του δημοσίου και των πολιτών, κάτι στο οποίο βεβαίως η τραπεζική ελίτ ανθίσταται σθεναρά, και την ύπαρξη των οποίων η ευρωπαϊκή νομοθεσία προσπαθεί να παρεμποδίσει πάσει θυσία, υπηρετώντας πιστά το ιδιωτικό τραπεζικό συμφέρον, κάτι που αποδείχθηκε και εμπράκτως στην ίδια τη Γερμανία την τελευταία δεκαετία.

Πολλοί οικονομολόγοι πιστεύουν πως το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας, από το 1948 μέχρι σήμερα, οφείλεται αποκλειστικά στην παραγραφή του μεγαλύτερου μέρους των χρεών της, που όφειλε μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου προς τους Συμμάχους. Έν μέρει η άποψη αυτή ευσταθεί, αλλά είναι μόνο μέρος της αλήθειας. Ωστόσο, ούτε η παραγραφή των χρεών της, ούτε οι νομισματικές μεταρρυθμίσεις την δεκαετία του 50, ούτε ακόμα η χαμηλή φορολογική πολιτική που εφάρμοσε η τότε κυβέρνηση δικαιολογεί την εκρηκτική ανάπτυξη που βίωσε η γερμανική οικονομία, 10 μόλις χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. 

Η επιτυχία του βιομηχανικού αυτού θαύματος, έγκειται στην ύπαρξη ενός δικτύου δημοσίων κοινωνικών τραπεζών, γνωστό ως landesbanken, το οποίο λειτουργούσε ως ο κεντρικός φορέας που επέβλεπε την ομαλή λειτουργία των χιλιάδων νομαρχιακών (lander) συνεταιριστικών τραπεζών, σκοπός των οποίων ήταν η χορήγηση  χαμηλότοκων μακροπρόθεσμων δανείων σε μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις με ευνοϊκούς όρους. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας επαναστατικής αναπτυξιακής πολιτικής μιλά απο μόνο του.

Το Δεκέμβριο του 13, ο γερμανικός δείκτης ανεργίας, κατέγραφε ποσοστό μόλις της τάξης του 5.1%, όταν στη χώρα μας ύστερα απο κρατική παρέμβαση ύψους 225 δις για την ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά, η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει ξέφρενα στο 27%. Περιττό να πω ότι το 2003, μια περιφερειακή αυτοδιοίκηση της Γερμανίας, ανακηρύχτηκε ο μεγαλύτερος βιομηχανικός εξαγωγέας παγκοσμίως, ξεπερνώντας βιομηχανικές αυτοκρατορίες όπως την Κίνα, τις Ηνωμένες πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μόλις το 2009, η Κίνα κατάφερε να ξεπεράσει την Γερμανία σε εξαγωγές. Να μην ξεχνάμε βεβαίως το γεγονός ότι η Κίνα έχει πληθυσμό που αριθμεί άνω του ενός δισεκατομμυρίου και η Γερμανία, με τα βίας φτάνει τα 83 εκατομμύρια.

Το γεγονός ότι η ιδιωτική τραπεζοκρατία κατέχει μόνο το 20% της εγχώριας γερμανικής αγοράς, ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό ξεπερνά το 60%, επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τροπο την αδυναμία και αφερεγγυότητα του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος, να στηρίξει την ευρωπαϊκή οικονομική ανάπτυξη, παρέχοντας την πολυπόθητη ρευστότητα στην αγορά.