ΘΑ ΕΔΙΝΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΥΦΛΟ;

Πριν από μέρες ξέχασα τον κωδικό pin της κάρτας ανάληψης μετρητών. Πάνω στον πανικό μου -πώς είναι δυνατόν να μη θυμάμαι τον κωδικό που χρησιμοποιώ τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα- κατάφερα να μπλοκάρω την κάρτα μου. Στην επανέκδοση του pin μου με εξυπηρέτησε άψογα ένας νέος γύρω στα 30, με εμφανή τα κινητικά και λιγότερο εμφανή τα νοητικά προβλήματα. Δεν είχε συμβεί ξανά να με εξυπηρετεί ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, πόσο μάλλον σε τράπεζα. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν σας κρύβω πως αρχικά ανησύχησα ότι κάτι θα γίνει λάθος. Κι όμως, όχι...

Ενδεχομένως κάποιος άλλος να ήταν περισσότερο γρήγορος στις διαδικασίες, όμως όσο κι αν βιαζόμουν -συνηθισμένη στο να βιάζομαι δίχως ουσιαστικό λόγο σε δεύτερη ανάγνωση- με αποζημίωσε η ευγένειά του, αλλά και αυτή η τόση του προσπάθεια, η καταγεγραμμένη σε κάθε του ενέργεια. Από το πώς μου έδειχνε πού ακριβώς πρέπει να υπογράψω μέχρι το σκανάρισμα της ταυτότητάς μου. Μέρες μετά με ενημέρωσαν από την τράπεζα ότι μπορώ να πάρω το νέο μου pin. Ήταν πολύ απασχολημένος. Πήρα το pin μου και πέρασα να του πω ένα γεια και να τον ευχαριστήσω. Μου χαμογέλασε και μου είπε σιγανά, για να μη με εκθέσει, «την επόμενη φορά που θα τον ξεχάσεις, πάρε μια βαθιά ανάσα και ξαναπροσπάθησε».

Διαβάζω ότι το 95% των τυφλών είναι άνεργοι. Τα άτομα με προβλήματα όρασης, που εργάζονται στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, είναι μόλις 150. Είναι πολύ άδικο η απασχόληση των ατόμων με ειδικές ανάγκες να εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τα κίνητρα που παρέχει η πολιτεία στους εργοδότες. Κατανοώ την όποια αμηχανία, όμως αν έχω ένα πρόχειρο επιχείρημα τότε αυτό είναι το «ξαναπροσπάθησε» της συμβουλής του. Το «ξαναπροσπάθησε» κάποιου που το έχει πολύ καλά εμπεδώσει, για να μπορεί και να το προτείνει.