«ΟΛΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΥΝΗΘΙΖΟΝΤΑΙ…»

«Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…». Με την τόσο «απλή» αυτή φράση, η οποία, ομολογουμένως, ηχούσε κάποτε τόσο παρηγορητικά και τρυφερά στα αυτιά σου, προσπαθούσες υπομονετικά και εντέλει, μετά πολλών κόπων και βασάνων, τα κατάφερνες να «καταλαγιάζεις» κάθε ανησυχία σου, οσάκις βρισκόσουν αντιμέτωπος με κάτι «καινούργιο», με κάτι «διαφορετικό». Ο,τιδήποτε και εάν ήτο τούτο, είτε απλώς μια «μικρή» - και συνεπώς κατά μείζονα λόγο συχνά και εν τοίς πράγμασιν «ανούσια»- λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σου, είτε πάλι μια καθ΄ όλα σημαντική «στροφή» αφορώσα ολόκληρα «κομμάτια» του σύνθετου «παζλ» της ζωής σου, η περί ης ο λόγος φράση αποτελούσε το «αποκούμπι» σου...

Έκλεινες για λίγο τα μάτια σου, έπαιρνες μια βαθιά ανάσα, και με σταθερή και όσο το δυνατόν πιο πειστική φωνή επαναλάμβανες αρκετές φορές τη φράση-κλειδί: «Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…». Πράγματι, αποδείχθηκε τελικά ότι είχες δίκιο. Ως παιδί συνήθισες λοιπόν το σχολικό περιβάλλον, τους συμμαθητές και τους δασκάλους, ως φοιτητής συνήθισες (στην περίπτωση αυτή μάλλον «παρασυνήθισες») την νέα πόλη που θα έπρεπε να σε «φιλοξενήσει» για 4 έτη (τουλάχιστον), το πανεπιστήμιο (κυρίως το κυλικείο αυτού) και τους καθηγητές σου, ως εργαζόμενος συνήθισες την δουλειά, το ωράριο, τους συνεργάτες και κυρίως το αφεντικό σου, ως συνταξιούχος συνήθισες την «διαίτα» χαμηλών λιπαρών, τα τούρκικα σίριαλ, ακόμα και τις ειδήσεις των 8… Τα κατάφερες επομένως μια χαρά! Τα «συνήθισες» όλα… Τα πάντα, αργά ή γρήγορα, εύκολα ή κάπως πιο δύσκολα, συνηθίζονται...

Αρκεί όμως μονάχα μία στιγμή, όλως απροειδοποίητα, για να συνειδητοποιήσεις ότι δυστυχώς έχεις πλέον «συνηθίσει» ουχί μόνο τα «καλά», αλλά δυστυχώς κυρίως τα «κακά».  Δεν λέω ότι το ήθελες. Δεν σε ψέγω…Προς θεού… Ίσως μάλιστα στην αρχή να σε ενοχλούσε αρκετά η ιδέα ότι έπρεπε να «συνηθίσεις» τον «αδιάφορο» δάσκαλο που απλά  δεν αντέχει τα «παλιόπαιδα», τον μονίμως «απόντα» συνάδελφο που πληρώνεται (περισσότερα από εσένα) για να κάνεις εσύ τόσο καλά τη δουλειά του, την «τεράστια» λακούβα στο δρόμο που μπορείς πια να την «αποφεύγεις» με τόση μαεστρία και που παρακαλάς να γίνουν εκλογές μπάς και την κλείσουν. 

Τον «πιεστικό» διευθυντή που δεν έχει ιδέα πώς να διοικήσει την εταιρεία αλλά τουλάχιστον έχει τον σωστό «μπάρμπα», τον «βαριεστημένο» δημόσιο υπάλληλο που δεν τον «κουνάει» κανείς από την «καρέκλα» του, τον «αναξιόπιστο» πολιτευτή που σου υποσχέθηκε αξιοκρατία και διαφάνεια και «διόρισε» μέσα σε ένα βράδυ τους μισούς κατοίκους του χωριού του στο δημόσιο… Αλλά τι μπορούσες να κάνεις και εσύ; Και αυτή η  τόσο «απλή» φρασούλα «Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…» μοιάζει να είναι τόσο «δυνατή», τόσο παρηγορητική! Όλους και όλα τα συνήθισες πια….