ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ (ΑΘΛΗΤΙΚΗ) ΠΑΙΔΕΙΑ

 

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ψυχορραγεί. Ήταν χρόνια άρρωστο, ωστόσο τα πρόσφατα γεγονότα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ επιβεβαίωσαν το προχωρημένο στάδιο της πάθησης. Η συμπεριφορά οπαδών και παραγόντων στο παιχνίδι κυπέλλου ήταν μια ανάσα ζωής, όμως πρόκειται για έναν οργανισμό που νοσεί και αποτελείται από διάφορα μέλη, κάθε ένα από τα οποία πάσχει από αυτοάνοσα νοσήματα. Φίλαθλοι, παράγοντες, δημοσιογράφοι, Πολιτεία και αθλητές αποτελούν τον παθογενή οργανισμό. Τα προβλήματα πολλά, όμως μπορούν να συνοψιστούν στο εξής: έλλειψη (αθλητικής) παιδείας.

Αν παραβρεθεί κανείς σε οποιοδήποτε ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ελλάδας, αυτό που εντοπίζει με τη μεγαλύτερη ευκολία είναι φαινόμενα χουλιγκανισμού. Συνήθως εκφράζονται με την αποτρόπαια έξαρση βίας, τη ρίψη καπνογόνων, τη χρήση λέιζερ, όπως επίσης και με τη διακίνηση ναρκωτικών. Όλα αυτά σε γήπεδα που μοιάζουν όλο και περισσότερο με πεδία μάχης και οι προαναφερθείσες πρακτικές εφαρμόζονται με σκοπό να νικηθεί ο εχθρός. Το πάθος για τη νίκη έχει μετατραπεί σε μίσος για τον αντίπαλο. Πρόκειται για φαινόμενα που καταδεικνύουν ασέβεια των οπαδών προς τους αγωνιστικούς χώρους, μα και προς το άθλημα γενικότερα.

Οι ακραίες συμπεριφορές των οπαδών επιφέρουν συχνά πρόστιμα στις ομάδες τους, τα οποία επιβαρύνουν τους προέδρους τους. Συνεπώς θα περίμενε κανείς να φροντίζουν οι ίδιοι οι παράγοντες των ομάδων για την ομαλή συμπεριφορά των οπαδών, προστατεύοντας την επιχείρησή τους. Ωστόσο είναι ελάχιστοι οι γενναίοι που ως τώρα τόλμησαν να έρθουν σε αντιπαράθεση με τους οργανωμένους.

Αυτό συμβαίνει διότι οι πρόεδροι των ομάδων στη σύγχρονη εποχή εμπλέκονται συνήθως με το ποδόσφαιρο με σκοπό την επιρροή τους σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Εκτός αυτών, είναι αρκετοί οι οποίοι αποβλέπουν σε οικονομικά οφέλη από την ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο, μέσω του «στησίματος» αγώνων και του παράνομου στοιχηματισμού. Γενικά εκλείπουν οι παράγοντες οι οποίοι αγαπούν άδολα το ποδόσφαιρο.

Στην εποχή μας οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν επαίσχυντη γλώσσα για να απευθυνθούν στους οπαδούς, δυναμιτίζοντας το υπάρχον κλίμα φανατισμού. Επιπλέον αδυνατούν να ασκήσουν κριτική στα σημαντικά και κατακριτέα που γίνονται στο ποδόσφαιρο, από φόβο για τη δουλειά τους ή τη ζωή τους και αποκρύπτουν σημαντικές πληροφορίες του παρασκηνίου. Μετατρέπονται σε υποχείρια των παραγόντων για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Στα κείμενα τους θίγουν την άσχημη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως πρόκειται μόνο για κροκοδείλια δάκρυα.

Από τη μεριά της, η Πολιτεία κρίνεται τουλάχιστον ανεπαρκής. Μέχρι στιγμής, δεν έχει προσφέρει το παραμικρό από πλευράς οργάνωσης και δομής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Της πιστώνεται το καθεστώς ατιμωρησίας πάνω στο οποίο οι κηφήνες του ελληνικού ποδοσφαίρου βρίσκουν χώρο και το απομυζούν. Η ανοχή της Πολιτείας σε περιπτώσεις βίας και παρανομίας έχει καταστεί τραγελαφική.

Σήμερα το ποδόσφαιρο βιώνει μια απαξίωση από το κοινό του, η οποία ίσως να έρχεται νομοτελειακά, και εκδηλώνεται με την απουσία των φιλάθλων από τα γήπεδα. Οι Έλληνες αγαπούν το ποδόσφαιρο αλλά πρέπει να το διεκδικήσουν σαν κοινωνία. Τα κακώς κείμενα δε θα διορθωθούν από μόνα τους, η βελτίωση θα πρέπει να έρθει με αλλαγή νοοτροπίας.

Να αποκτήσει το κοινό κριτική στάση απέναντι στις υποσχέσεις των μεγαλομετόχων και κριτική σκέψη απέναντι στα γραφόμενα των δημοσιογράφων. Να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε με έχθρα τον αντίπαλο. Να πάψουμε να μεγαλοποιούμε τον αθλητισμό, απολαμβάνοντας τον στο βαθμό που πρέπει. Να διώξουμε τον φανατισμό από τα γήπεδα, πρωτίστως μέσω της δικής μας στάσης και δευτερευόντως ελπίζοντας από την Πολιτεία να λάβει δραστικά και παραδειγματικά μέτρα για αυτούς που συνεχίζουν.

Να προσμένουμε και να πανηγυρίζουμε για τη νίκη όταν έρχεται μετά από δίκαιο αγώνα και να χειροκροτούμε τον «αντίπαλο» αν αυτός είναι καλύτερος. Να χαρούμε το παιχνίδι.