Η ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΗ ΜΑΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

 

Μας έχουν βάλει πάλι ως πολίτες και ψηφοφόρους σε ένα δίλημμα, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, εντός ΕΕ-εκτός ΕΕ, σταθερότητα-ανατροπή κ.λπ. και όπου πάντα περιλαμβάνεται απαραιτήτως η λέξη δημοκρατία. Πολλές από τις λύσεις που προτείνονται για την έξοδο από την οικονομική μας κρίση που κοντεύει να γίνει κρίση ταυτότητας, εμπεριέχουν από τις περίφημες γερμανικές αποζημιώσεις έως τον κρυμμένο ορυκτό μας πλούτο που θα μας βγάλει από αυτή τη μιζέρια. Η κουβέντα αυτή μου θύμισε μια παλιά ταινία με τον Λάμπρο Κωσταντάρα που ήταν ξεπεσμένος και χρεοκοπημένος αριστοκράτης και νόμιζε ότι σε κάποια ξεχασμένα κτήματά του βρήκε πετρέλαιο και άρχισε να κάνει όνειρα τρελά.

Έτσι μου δημιουργήθηκε η απορία για το πόσο συμφεροντολογική είναι η δημοκρατία μας αλλά και η δημοκρατία γενικότερα. Ας πούμε ότι αυτά που λέγονται για πετρέλαια, φυσικό αέριο και λοιπές πλουτοπαραγωγικές πηγές που μένουν καλά κρυμμένες κάτω από τις θάλασσες και τα ηπειρωτικά εδάφη μας, είναι αλήθεια. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι γίνεται και ένα πετυχημένο deal με διεθνείς εταιρείες εξόρυξης και ξαφνικά πλουτίζουμε σαν κράτος. Δεν γινόμαστε Βενεζουέλα, Ιράν ή Λιβύη, αλλά ας πούμε μια Ευρωπαϊκή Σαουδική Αραβία ή ΗΑΕ με θεοκρατικό ή εθνικιστικό καθεστώς με αυστηρούς όρους και κληρονομικότητα στη διαδοχή της εξουσίας - βέβαια να μου πεις ότι εδώ έχουμε ήδη το κληρονομικό δικαίωμα από τους πρωθυπουργούς έως τους βοθρατζήδες (παρεμφερή επαγγέλματα απλά ο τελευταίος καθαρίζει πραγματικά τα σκατά που του ζητάς).

Γεμίζουμε όμως (και άλλες) βίλες και άφθονα χρήματα να ξοδεύουμε σε πολυτελή εμπορικά κέντρα και ζούμε σε μια χώρα όπου ακόμα και τα περιπολικά είναι super cars. Κάτι σαν σύγχρονη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ του '80 και του χρηματιστηρίου αλλά τα λεφτά δεν έρχονται από την ΕΟΚ και από φούσκες αλλά από το υπέδαφος. Θα μας ένοιαζαν άραγε ακόμα τόσο πολύ οι θεσμοί της δημοκρατίας που κάθε τόσο επικαλούμαστε ή θα τους αφήναμε στο παρελθόν σαν μια γραφικότητα που δεν ταιριάζει πλέον στην άνετή μας ζωή; Μήπως η δημοκρατία έχει καταντήσει το επιχείρημα που έχουμε εξαντλήσει, χρησιμοποιώντας το μόνο όταν θίγονται τα ατομικά ή και οπαδικά μας συμφέροντα και μετά την ξεχνάμε; 

Μήπως την έχουμε φέρει σε ένα σημείο πριν από μια «μάχη» όπου πέρα από όλα τα άλλα ο νικητής θα έχει και το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται ο αποκλειστικός διαχειριστής της ελευθερίας και της «δημοκρατίας». Είμαστε σαν άνθρωποι και πολίτες ώριμοι αρκετά ώστε να είμαστε δημοκράτες ακόμα και όταν δεν μας συμφέρει ή παραμένουμε κακομαθημένα παιδία που φωνάζουμε τη «δημοκρατία» μας όταν μας βολεύει - πόσο μάλλον που σαν Έλληνες έχουμε και τα πνευματικά της δικαιώματα. Θέλουμε άραγε πραγματική ή φανταστική δημοκρατία που σαν ξεπεσμένοι και φαντασμένοι Έλληνες την αντιλαμβανόμαστε μόνο υποκειμενικά και με βάση τα ιδιωτικά μας συμφέροντα και συνεχίζουμε να τσακωνόμαστε για το ποιος είναι ο πιο δημοκράτης και ποιος ο πιο φασίστας.

Μήπως η δημοκρατία είναι ένα αγαθό που απωλέσαμε στα λεγόμενα χρόνια της μεταπολίτευσης και πουλήσαμε φθηνά για ένα κάμπριο, μια αυθαίρετη μεζονέτα, μια θέση στο δημόσιο και ένα κλαδικό-συνδικαλιστικό δικαίωμα; Μήπως ως νεόπλουτοι και φαντασμένοι Έλληνες την ξεχάσαμε και τώρα προσπαθούμε να τη θυμηθούμε αλλά διαστρεβλωμένα και ιδιωτικά; Αν πραγματοποιούνταν το υποθετικό σενάριο και γεμίζαμε πετρέλαιο και λεφτά θα την ξαναθυμόμασταν άραγε την περίφημη δημοκρατία μας;