ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ;

Το φιλοσοφικό υπόβαθρο του ελεύθερου εμπορίου έγκειται στην παραδοχή ότι η ανάπτυξη του εμπορικού εταίρου συντείνει τόσο στην ημέτερη όσο και στην κοινή ανάπτυξη. Η προοδευτική πολιτική ερμηνεία αυτής της φιλοσοφικής προσέγγισης διεκδικεί μέσω του εμπορίου την ανάπτυξη των λιγότερο ανεπτυγμένων, τη σύγκλιση των οικονομιών, την προσέγγιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών μεταξύ των χωρών, καθώς είναι η ανάπτυξη των άλλων που τελικά σταθεροποιεί και ενισχύει και τη δική μας ανάπτυξη.

Η αντίθετη εκδοχή, όπου η ανάπτυξη του εμπορικού εταίρου προκύπτει στο μέτρο που υπηρετεί την ημέτερη ανάπτυξη, αποτελεί μια συντηρητική και εντέλει αυταρχική πολιτική ερμηνεία του φιλοσοφικού υπόβαθρου του ελεύθερου εμπορίου. Είναι η πολιτική ερμηνεία που διέκρινε περιόδους ιμπεριαλιστικών επεκτάσεων και αποικιοκρατίας. Ποιες από τις δύο πολιτικές ερμηνείες χαρακτηρίζουν το σημερινό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως έχει σμιλευτεί από τη γερμανική ηγεμονία; Ποια είναι η ερμηνεία της «σιδηράς» δημοσιονομικής πειθαρχίας και του είδους τραπεζικής ενοποίησης που εξαντλεί τις χώρες του Νότου, έναντι μιας πολιτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας υπό όρους νομισματικής διευκόλυνσης, που καταπολεμά την ανεργία και διεκδικεί τη συγκλίνουσα ανάπτυξη Βορρά - Νότου;

Η εύκολη ανάγνωση των δεδομένων που αναδεικνύει τη Γερμανία σταθερό «νικητή» στην Ευρώπη ακόμα και στην περίοδο της κρίσης κατατείνει στην απολυταρχική και συντηρητική εκδοχή. Εστω και εάν υποθέσουμε ότι η Γερμανία ίσως και να υποστηρίζει την ανάπτυξη του εμπορικού εταίρου με τη χρονική καθυστέρηση που απαιτείται για τη δημοσιονομική και τραπεζική προσαρμογή του, δύσκολα μπορεί να πειστεί κανείς για το τελικό αποτέλεσμα. Οι αποστάσεις στο μεσοδιάστημα της προσαρμογής μεγαλώνουν για το σύνολο της κοινωνίας του προσαρμοζόμενου κράτους, ενώ περιορίζονται για ορισμένες επίλεκτες κοινωνικές ομάδες.

Η ασφάλεια και η σταθερότητα ενός τέτοιου συστήματος διεθνούς εμπορίου και διεθνών οικονομικών σχέσεων εξαρτώνται αποκλειστικά από τις αντοχές των εθνικών σχηματισμών στις οικονομικές ανισότητες και στην κοινωνική πόλωση που θα αντιμετωπίσουν. Ο αυταρχισμός έναντι των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών μετατρέπεται σε αυταρχισμό έναντι των λιγότερο ανεπτυγμένων κοινωνικών ομάδων τους και η κοινή ανάπτυξη σε μια στοιχισμένη ανάπτυξη των επιλεγμένων ομάδων συμφερόντων υπό όρους και προαπαιτούμενα. Εν ολίγοις, ή θα συγκλίνουμε για να αναπτυχθούμε όλοι μαζί ή θα υπακούσουμε για να το επιτύχουμε... όποιοι και αν το επιτύχουμε. Στην Ελλάδα, η κυβερνητική συμμαχία επέλεξε το δεύτερο. Η προοδευτική δημοκρατική εναλλακτική προσδιορίζεται από το πρώτο!!