ΔΡΑΧΜΗΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Στο πρόσφατο άρθρο του Αντώνη Παπαγιαννίδη συζητείται εκ νέου το δίλημμα μεταξύ ευρώ και δραχμής, βασισμένο αυτή τη φορά στον λόγο ενός σοβαρού οικονομολόγου, του Νίκου Χριστοδουλάκη. Όμως βρίσκω ότι υπάρχει μια αντίφαση μεταξύ των «η μετάβαση σ' ένα νόμισμα χαμηλότερης αξίας, θα πυροδοτήσει μια μακρά διαδικασία μείωσης εισοδημάτων» και «είναι επιβεβλημένο να γίνει ξανά ο διάλογος για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μεταξύ ευρώ και δραχμής».

Η απλή και ασφαλής αλήθεια είναι ότι η μετάβαση στη δραχμή θα ζημίωνε πρακτικά όλους μας. Λιγότερο τους πλούσιους με τα ευρώ στο εξωτερικό και τα καλά ακίνητα και επιχειρήσεις στην Ελλάδα, ή αυτούς που έχουν εξαιρετικά διπλώματα και επαγγελματική εμπειρία, καθώς όλα αυτά εν πολλοίς θα διατηρούσαν την αξία τους. Αλλά θα έκανε τεράστια ζημιά στους απλούς μισθωτούς και συνταξιούχους των οποίων η κύρια περιουσία είναι ακριβώς ο μισθός ή η σύνταξη, και που θα τα έβλεπαν να χάνουν αξία σε επίπεδα που η σημερινή κρίση θα φαίνεται περίπατος.

Πέραν τούτου η Ελλάδα θα έβγαινε από την ευρωπαϊκή ένωση και θα έμπαινε σε μια μακρά περίοδο οικονομικής και πολιτικής αστάθειας (με ίσως σοβαρές επιπτώσεις και για τα εθνικά θέματα). Εδώ να μην ξεχνάμε μια κύρια παράμετρο: ότι τα 30 χρόνια πελατειακού κράτους (που συνεχίζει να κυριαρχεί στον τόπο μας) έχουν διαλύσει τον παραγωγικό ιστό της οικονομίας μας. Κρίνω ότι είναι εξαιρετικά ανόητη ιδέα σε αυτή τη συγκυρία να χάσουμε όλα τα ευρωπαϊκά χρήματα (της σύγκλισης, του ΕΣΠΑ, του ELA, κ.λπ.) και επιπλέον τα μεγάλα πλεονεκτήματα που έχουμε με το να είμαστε μέλος της ΕΕ (π.χ. μόνο ως μέλος της ΕΕ η Ελλάδα μπορεί να γίνει η είσοδος των προϊόντων της νοτιοανατολικής Ασίας στην Ευρώπη).

Προς τι λοιπόν το δικό μας νόμισμα; Για να μπορούμε, λέει, να κάνουμε τη δική μας ανεξάρτητη νομισματική πολιτική. Όπως μπορούν να κάνουν όλα τα μακροχρόνια πάμφτωχα κράτη της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Δεν καταλαβαίνω πώς μερικοί βρίσκουν τόσο σημαντικό κάτι που αυταπόδεικτα ελάχιστα βοηθάει. Το ότι για να αναπτυχθούμε οικονομικά δεν χρειαζόμαστε τη δραχμή, αποδεικνύεται από το ότι υπάρχουν πολλά κράτη με ευρώ που πάνε μπροστά. 

Αυτό που κυρίως χρειαζόμαστε είναι να απελευθερωθούμε από το πελατειακό κράτος που ως νέος οθωμανικός ζυγός μας έχει καθίσει στο σβέρκο. Να απελευθερώσουμε την οικονομία μας από όλες τις πελατειακές στρεβλώσεις που σήμερα τη στραγγαλίζουν (γραφειοκρατία, διαφθορά, αναποτελεσματικό δημόσιο, φορολόγηση της εργασίας) για να μπορούν τα πολλά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα του τόπου μας και του λαού μας να εργαστούν προς την παραγωγή πλούτου.

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε το ζεστό νερό ούτε να εφαρμόσουμε νέες ελληνικές πατέντες για να διορθώσουμε τις επιπτώσεις των παλιών. Στις διεθνείς μετρήσεις 9 στα 10 πρώτα κράτη στην ποιότητα ζωής των λαών βρίσκονται στην Ευρώπη. Και ανάμεσα στα ανεπτυγμένα κράτη 10 στα 10 πρώτα στη διανομή πλούτου βρίσκονται στην Ευρώπη επίσης. Αρκεί λοιπόν να εφαρμόσουμε εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν το κράτος μας ανάλογο με τα καλύτερα πρότυπα παγκοσμίως, και που έχουμε δίπλα μας στην Ευρώπη.

Εν κατακλείδι: Ο μόνος τρόπος να βγούμε για τα καλά από την οικονομική κρίση είναι η ελληνική οικονομία να αρχίζει να παράγει πλούτο. Το οποίο θα συμβεί μόνο όταν καταργηθεί το πελατειακό κράτος και υπάρξει ένα περιβάλλον όπου ο έλληνας επιχειρηματίας και ο έλληνας εργαζόμενος θα μπορούν να δουλεύουν παραγωγικά. Το μοντέλο που αποδεδειγμένα λειτουργεί καλύτερα εις όφελος των λαών είναι το μοντέλο της Ευρώπης: Μια ελεύθερη οικονομία για να παράγει πλούτο, και ένας αποτελεσματικός δημόσιος τομέας για να παράγει εξαιρετικές δημόσιες υπηρεσίες και κοινωνική πρόνοια. Όλα τα άλλα που ακούγονται είναι παραμύθια και ιδιοτελείς κοροϊδίες του κόσμου.