Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΤΖΑΜΠΑ ΝΤΟΜΑΤΑΣ

Ο λαϊκισμός της λαϊκής. Ως εικόνες ντροπής - τι πρωτότυπη έκφραση περιγράφηκαν από τα ΜΜΕ, οι ουρές των ανθρώπων που περίμεναν στην ουρά για να πάρουν τα προϊόντα που μοίραζαν οι παραγωγοί και οι έμποροι των λαϊκών αγορών, ώστε να διαμαρτυρηθούν για τις αλλαγές που θέλει να φέρει το ΥΠΑΝ για το υπαίθριο εμπόριο.

Προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχουν πολλές άλλες εικόνες που θα έπρεπε να χαρακτηριστούν ως εικόνες ντροπής και όχι ενός επαγγελματικού κλάδου, που έχει τις διεκδικήσεις του αλλά σέβεται τον «πελάτη» του και στερείται από το πενιχρό του εισόδημα για να τον έχει δίπλα του. Άλλωστε, στην απεργία τους αυτή δεν νομίζω ότι έχουν άλλα εισοδήματα για να συντηρούνται, κάτι που κάνει τον αγώνα τους πραγματικό.

Επίσης, γιατί είναι ντροπή να πάρεις κάτι τζάμπα όταν στο προσφέρουν και το έχεις ανάγκη; Ντροπή είναι να ζητάς κοινωνικό επίδομα για να συντηρήσεις την πισίνα και το τζιπ σου. Το να πάρεις τζάμπα ντομάτες, μαρούλια και αγγούρια δεν είναι ντροπή, γιατί δεν έχω καταλάβει πότε εξελίχθηκε απότομα ο Έλληνας από φτωχός σε σνομπ Ελβετός και ντελικάτος Παριζιάνος.

Ντροπή είναι άλλα πράγματα, όπως οι ουρές των αυτοκινήτων όταν απεργούν τα ΜΜΜ, οι φοιτητές που εξαρτούν το μέλλον τους από τις συνδικαλιστικές διαθέσεις των καθηγητών, οι διακοπές ρεύματος που μπορούν να στοιχίσουν ακόμα και ανθρώπινες ζωές αλλά και η γενικότερη αναλγησία και αδιαφορία σε νόμους, που προχθές κόστισε τη ζωή σε ένα μικρό παιδί. Όχι, η τζάμπα ντομάτα δεν είναι ντροπή.

Ντροπή είναι να φωνάζεις και να απαιτείς, όταν δεν έχεις ιδρώσει στη δουλειά και να ζητάς την ατομική σου δικαίωση εκβιαστικά και εις βάρος άλλων.

Ντροπή είναι να απεργείς, ταλαιπωρώντας χιλιάδες συνανθρώπους σου, ενώ εσύ πληρώνεσαι.

Ντροπή είναι να υποτιμάς το μέλλον όσων εξαρτώνται από εσένα και εσύ να κάνεις «τέχνη» στο Παρίσι, όπως ο πρύτανης Πελεγρίνης.

Ντροπή είναι να διαμαρτύρονται οι «χορτάτοι» και να σιωπούν οι πραγματικά αδικημένοι, σε μια κοινωνία όπου ακόμα και ο μικρός επιχειρηματίας χαρακτηρίζεται ως αδίστακτος καπιταλιστής, γιατί απλά δεν ζει από την πώληση αριστερόστροφων ιδεολογιών, αλλά από την προσωπική του εργασία, κάτι που η πραγματική αριστερά -αν υπάρχει- θα έπρεπε να το υπερασπίζεται.

Ντροπή δεν είναι να μην έχεις να φας, ντροπή είναι να τρως με χρυσά κουτάλια και να «τιμωρείς» αυτούς που δεν τρώνε, θέλοντας να υπερασπίσεις τα «κεκτημένα» σου..    

Οπότε ναι, η τζάμπα ντομάτα δεν είναι ντροπή. Τουναντίον, ντροπή ήταν το sushi με τη χρυσή πιστωτική και τα διακοποδάνεια, το ακριβό αυτοκίνητο με δόσεις και η μεζονέτα με τους ημιυπαίθριους στα μπαζωμένα ρέματα και τα καμένα δάση.

Ντροπή είναι η υποθήκευση του μέλλοντος της σημερινής νέας γενιάς, αλλά και των επόμενων και, κυρίως, η έλλειψη κάποιου οράματος και ελπίδας, αφού η πλειοψηφία των εκλεγμένων μας βουλευτών θέλει ακόμα να συνεχίζει τις ίδιες μικροπολιτικές πρακτικές, τάζοντας είτε τα «σπόρια» ενός πρωτογενούς πλεονάσματος ή λεφτά που θα έρθουν από κάπου μαγικά και μάγκικα, γιατί μας τα χρωστάνε και δεν το ξέρουν. Η τζάμπα ντομάτα τουλάχιστον τρώγεται και στη δίνει κάποιος που κουράστηκε για αυτήν και δεν τη βρήκε έτοιμη από κάποιον προγενέστερό του.