«ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ…»

 

Θα παρομοίαζα το σημερινό εκλογικό σώμα με πεσμένη βελανιδιά, από την οποία οι πάντες μπορούν να κόβουν ξύλα («…πας ανήρ ξυλεύεται»). Με τα ανελέητα χτυπήματα το μνημόνιο κατάφερε να μας ρίξει κάτω και ο κάθε επίδοξος πολιτευτής νομίζει ότι μπορεί, ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει, να παίρνει ψηφοφόρους.

Οι τσεκουροφόροι δανειστές ουδόλως ενδιαφέρονται βέβαια για την τύχη μας. Τα λεφτά τους θέλουν και στριμώχνουν άγρια όσους μπορούν να γραπώσουν, κατά κανόνα μισθωτούς και συνταξιούχους, αφού η κυβέρνηση, με την ανοχή και απραξία σύμπασας της αντιπολίτευσης, δεν εννοεί να εισπράξει οφειλές δισεκατομμυρίων ευρώ (πέρα από την εγγενή αδυναμία της να πατάξει αποτελεσματικά τη φοροδιαφυγή).

Εκεί λοιπόν που έχουμε γονατίσει, άλλοι άνεργοι, άλλοι άστεγοι, άλλοι άρρωστοι χωρίς φάρμακα και γιατρούς, με πεινασμένα παιδιά που εγκαταλείπονται σε ιδρύματα για τον επιούσιο, με «κατοχικά» συσσίτια και καθημερινές αυτοκτονίες, μπαίνουμε ξαφνικά σε προεκλογική περίοδο και αρχίζουν πάλι να μας επισκέπτονται αρχομανείς με πρωτεϊκές μεταμορφώσεις. Σίγουρα μάς θεωρούν αβδηρίτες.

Το ξαφνικό ενδιαφέρον δεν μας ξενίζει φυσικά. Και μας μιλούν πάλι για ένα νέο Ελντοράντο και άλλα φαιδρά. Λες και δεν τα έχουμε ξανακούσει από προηγούμενους εθνοσωτήρες που αφού μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα επαίρονται ότι μας έσωσαν από τα χειρότερα. Ποιους ακριβώς έσωσαν; Υπάρχουν άραγε χειρότερα από τα δεινά που βιώνει η μέση ελληνική οικογένεια τα τελευταία τέσσερα χρόνια;

Έτσι, μας σερβίρουν πάλι τον πολιτικό λωτό (χιλιοειπωμένα «θα») και ξεχνούμε ότι όλοι αυτοί, αλλά και όσοι τους πλαισιώνουν, δεν έσκυψαν ποτέ στα προβλήματα των απλών ψηφοφόρων και δεν ρώτησαν, όλα αυτά τα «πέτρινα χρόνια», αν ζούμε ή αν πεθάναμε. Και ούτε βέβαια πρόταξαν τα στήθη τους για να υπερασπιστούν τα δίκαιά μας που άλλοι ποδοπατούσαν. Μήπως διαδήλωσαν μαζί με απεργούς ή απολυμένους; Μήπως ανέπτυξαν κάποια κοινωνική δράση και δεν το ξέρουμε;

Οι δε κυβερνώντες ξεπέρασαν εαυτούς. Μοιράζουν αυτή τη φορά και λίγα ψίχουλα (κοινωνικό μέρισμα) επιλεκτικά σε αναξιοπαθούντες. Τα ψίχουλα βέβαια αυτά δεν προέρχονται από τον κρατικό κορβανά (που έτσι κι αλλιώς είναι άδειος). Ξέρουμε την πηγή προέλευσης (φυσικά και μυρίζει έντονα “Greek statistics”).

Μπορεί να είμαστε δυσαρεστημένοι, αγανακτισμένοι και οργισμένοι με τους υπεύθυνους (και τα κόμματά τους) αλλά ας μη σπεύσουμε να αγκαλιάσουμε τους νέους εθνοσωτήρες, εκτός αν θέλουμε πάλι να διαψεύσουμε την Αισχύλεια ρήση «πάθει μάθος» («Αγαμέμνων», στ.177), δηλ. παθαίνοντας μαθαίνουμε. Με τη διορατικότητα, την ικανότητα και την οξεία πολιτική διαίσθηση των παλαιοτέρων καταντήσαμε είλωτες των δανειστών χωρίς προοπτική απελευθέρωσης στο εγγύς ή απώτερο μέλλον (αφού το χρέος αυξάνεται).

Νέοι και παλαιοί ξυλοκόποι της πολιτικής ακονίζουν λοιπόν τα τσεκούρια τους. Βρίσκουν και πρόθυμους βοηθούς (συνήθως άσχετους, αλλά  εν δυνάμει κράχτες) αφού έχει ψωμί η δουλειά, ό, τι εξηγεί ασφαλώς γιατί αφήνουν με τόση ευκολία τον έναν εργοδότη και πιάνουν τον άλλο. Όσο δεν αλλάζουμε την ανατολίτικη νοοτροπία, αποβάλλοντας τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας, θα παραμένουμε ευάλωτοι, λωτοφάγοι και εύκολη λεία των διαφόρων καιροσκόπων (και των χορηγών τους) που με σημαία κάποιες θολές, μεταλλαγμένες  ή χρεοκοπημένες ιδεολογίες αποβλέπουν στην εδραίωση και επικράτηση προσωπικών συμφερόντων και φιλοδοξιών (εντός και εκτός της χώρας).