ΠΕΡΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ... (ΚΑΙ) ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ!

«Η δική μας δεν το θέλει»...«η δική μας το θέλει αλλιώς...», ή και με ερώτηση «Κυρία, το θέλετε;». Μην παρεξηγηθώ. Δεν υπάρχει σεξουαλικό υπονοούμενο και σίγουρα δεν αφορά μόνο την Κυρία, αλλά εξίσου και τον Κύριο. Για την ακρίβεια, τον Δάσκαλο, ο οποίος ρωτιέται αν «το θέλει» και καλείται να απαντήσει. Και με τον τρόπο αυτό ο μαθητής δεν μαθαίνει ποτέ τι σημαίνει εκφώνηση, είναι όμως «καλό παιδί», παίρνει τον βαθμό του, βραβεία, επαίνους... Βέβαια, νομίζω ότι αξίζει να το εξετάσουμε στα πλαίσια της δευτεροβάθμιας το φαινόμενο αυτό του Κυρίου και της Κυρίας που απαντούν με πάθος «το θέλω...», γιατί εκεί αρχίζουμε να απαιτούμε περισσότερα από το παιδί και (του) μιλάμε για τα νέα συστήματα που θα είναι καλύτερα από τα παλιά, κι αυτά όλο έρχονται και παρέρχονται και περιμένουμε τα άλλα... τα πιο περισσότερο καλυτερότερα...

Αργήσαμε πολύ να μιλήσουμε για τον Δάσκαλο στη χώρα μας. Εννοώ να τον εξετάσουμε πραγματικά ως παράγοντα -μεταξύ άλλων- για την ουσιαστική κατάκτηση της γνώσης. Αρχικά γιατί τον θεωρούσαμε δεδομένο. Ήταν αυτός που ήξερε. Άλλαξαν οι καιροί, η γνώση διαδόθηκε, τα media κυριάρχησαν, το παιδί με τη χρήση φορητών συσκευών περιηγείται και γνωρίζει πλέον τον κόσμο κυριολεκτικά όχι πια μέσα από το δωμάτιό του, αλλά μέσα από την παλάμη του. Και για να μιλήσω λίγο και σαν (;) δάσκαλος, το βιβλίο της Γλώσσας της Β΄Λυκείου αναφέρει χαρακτηριστικά στη σελίδα 58, πως «ο δάσκαλος επιβάλλεται να παίξει πιο πολύ ρόλο ρυθμιστικό και εμψυχωτικό, παρά τον ρόλο του μεταδότη γνώσεων».

Τώρα που μια ακόμα περίοδος Πανελλαδικών εξετάσεων τελείωσε και αναμένοντας τις βαθμολογίες, αλλά και ένα νέο -πολλά υποσχόμενο;- σύστημα εξετάσεων, θεώρησα πως πρέπει να γραφτούν λίγες γραμμές, στο όνομα όλων αυτών των παιδιών και των προσδοκιών τους για εκείνο το «διαφορετικό» μέλλον. Και φέτος διαπιστώσαμε πως ο μαθητής έχει ανεπαρκή έως προβληματική σχέση με την εκφώνηση και -κατά συνέπεια- με την ουσία των θεμάτων. Ιδιαίτερα μάλιστα στο γλωσσικό μάθημα το εν λόγω ζητούμενο γίνεται ανησυχητικό, καθώς επηρεάζει ολόπλευρα τη μελλοντική πορεία του ανθρώπου ως ατόμου, κοινωνικού μέλους, επαγγελματία, επιστήμονα.

Παρατηρούμε συχνά ότι οι μαθητές αισθάνονται αμηχανία ή/και εκνευρισμό όταν ο δάσκαλος -σε αντίθεση με την αναμενόμενη αντίδρασή του- δείχνει να μην ικανοποιείται από την απάντηση. Και σας βεβαιώνω πως είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις τρόπο προσέγγισης σε ένα παιδί Γ΄Λυκείου, το οποίο έχει έρθει για να «πάρει» τη γνώση, τη χρειάζεται επιτακτικά και μάλλον νομίζει πως ο δάσκαλος την έχει σε κουτί. Και έτσι ο δάσκαλος γίνεται εύκολα «ένας παράξενος» και ο μαθητής ψάχνει ακόμα εναγώνια να δει πώς τον κοιτάζει ή πώς του... γνέφει για να υποψιαστεί μια ακόμα «παγίδα», χωρίς καν να έχει ασχοληθεί σε βάθος με τα θέματα που βρίσκονται μπροστά του.

Σίγουρα δεν μιλάμε για όλους τους μαθητές, για πάρα πολλούς όμως ναι. Ούτε και για όλους τους δασκάλους. Μιλάμε όμως με βεβαιότητα για εκείνους που θέλουν να είναι «βασιλιάδες στην τάξη», που μιλούν εύκολα για τους «άσχετους» συναδέλφους τους και που κομπάζουν στην πρώτη ευκαιρία ότι «οι διορθωτές είμαστε Εμείς». Ας πει επιτέλους κάποιος σε δασκάλους, παιδιά και γονείς πως η βασιλεία έχει καταργηθεί, πως στην ιδιωτική αγορά αποκλείεται -λογικά και στατιστικά! - να εργάζονται όλοι οι άσχετοι και πως για να διορθώνεις σε Πανελλαδικές απαιτείται μόνο μια αίτηση από όποιον διδάσκει το μάθημα. 

Ας ασχοληθούν επιτέλους οι Δάσκαλοι μόνο με τους μαθητές τους και η Πολιτεία με έναν πιο απαιτητικό και πολυεπίπεδο τρόπο επιλογής εκπαιδευτικών. Αλλιώς θα ευθύνεται (για) πάντα το Σύστημα και... η κακή μας τύχη!