Ένα από τα παραδοσιακά και πλέον
διαδεδομένα μέσα αντίδρασης της κοινωνίας - και κατ' επέκταση των πολιτών -
απέναντι στην πολιτική του κράτους, είναι αυτό της πορείας. Ιστορικά, ξεπρόβαλε
ως ριζοσπαστικό μέσο αντίδρασης σε κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα, λειτουργώντας ως
μοχλός απειλής και πίεσης επί των κυβερνήσεων, καταγράφοντας σημαντικά
κεκτημένα. Μέσα απ’ την πορεία και ό,τι αυτή συνεπάγεται, προασπίστηκαν
δικαιώματα και ελευθερίες σε ποικίλα μονοπάτια. Κόντρα σε καθεστώτα και
συμφέροντα, και μέσα από έντονες διαπραγματεύσεις έως ανατροπές,
διεκδικήθηκαν διασφαλίστηκαν προνόμια, συνθήκες και όροι αποδεκτοί και ωφέλιμοι
για τον λαό και τη σύγχρονη διαβίωση επιβίωση.
Όλα τα τρόπαια, που κατά το παρελθόν συγκεντρώθηκαν, απέδωσαν συμβολικά και επί του πρακτέου, δυναμικό χαρακτήρα στον όρο πορεία, ώστε να «κατοχυρωθεί», ως τακτικό εργαλείο έκφρασης δυσφορίας επί νευραλγικών θεμάτων, από μερίδες πολιτών, όταν αισθάνονται ότι πλήττονται. Με την πάροδο του χρόνου, και φτάνοντας στο σήμερα, θα παρατηρούσε κανείς ότι το μοτίβο έχει σημαντικά τροποποιηθεί, σε βαθμό που, ενώ ευνοείται σχετικά η διοργάνωση πορειών συγκριτικά με άλλοτε, έχει μειωθεί σημαντικότατα η αποτελεσματικότητά τους. Κύριο αίτιο, στο οποίο θα το αποδίδαμε αυτό, είναι το ότι έχουν μπει για τα καλά στη σφαίρα της καθημερινότητάς μας, ως «σύγχρονη ρουτίνα», την οποία ο κρατικός μηχανισμός αφήνει αδιάφορα να εξελίσσεται σα να αποτελεί κάτι σύνηθες, προβλέψιμο και ελεγχόμενο.
Έτσι, μεταβάλλονται αυτόματα σε ένα σκέλος της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής, που τις χρησιμοποιεί έμμεσα ως αγωγούς εκτόνωσης του κλίματος φόρτισης που επικρατεί, και επεμβαίνοντας με καταστολή όταν το κρίνει. Εξάλλου, κάθε μορφή εξουσίας φροντίζει την ακεραιότητα συντήρησή της με κάθε τρόπο, και όπως όλα δείχνουν η παραχώρηση εδάφους για πορείες γίνεται «διπλωματικά επιτηδευμένα», ανάλογα με τις κατά καιρούς σκοπιμότητες συγκυρίες που διαδραματίζονται.Και ενώ πλέον το κυβερνόν σύστημα δεν νιώθει τρωτό, αλλά μήτε και υπεύθυνο απέναντι στις πορείες, εκείνες πολλές φορές χάνουν την αξιοπιστία τους στη συνείδηση του πλήθους, όταν συναντάμε «επαναστατικά» μέτωπα να τις υποκινούν, καπηλεύονται και ερμηνεύουν τυχοδιωκτικά.
Υπό τη σκέπη των εμβλημάτων και σημαιών τους, παραχαράσσεται η σημασιοδότησή τους, και επομένως, το μήνυμα, όχι απλά δεν φτάνει στον παραλήπτη, αλλά παράλληλα δημιουργείται κλίμα πόλωσης, διχόνοιας και απαξίωσης στο πλήθος που αγωνίζεται, απομακρύνοντάς το από τις γνήσιες επιδιώξεις και το τελικό ζητούμενο. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο, όπου αφενός βασικά χαρακτηριστικά της πορείας στρεβλώθηκαν(αντί να μετεξελιχθούν εναρμονιστούν με τα σύγχρονα δεδομένα), και που αφετέρου απέναντί της ορθώνεται ένα εξουσιαστικό σύστημα ισχύος, προετοιμασμένο για κάθε ενδεχόμενη τροπή που αυτή θα πάρει, το οποίο συγχρόνως έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον να ερμηνεύσει/μεταφράσει διαφορετικά τα όποια μηνύματα τίθενται.
Η πορεία πρακτικά, όπως θα παρατηρούσε κανείς, εφαρμόζεται στην εποχή μας ως πεπερασμένη αναχρονιστική τακτική, που προσπερνάται από την πολιτεία χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις και δυσκολία, και που παραπλανητικά «καλύπτει/ εφησυχάζει» τον κόσμο, ως μια (πάλαι ποτέ) ηχηρή έκφραση διαφωνίας εξέγερσης αντιπαραβαλλόμενη του καταστημένου, που σπάνια απαριθμεί κτήσεις (ασχέτως τη συμμετοχή/συχνότητα).Για μια υγιή έκβαση/προοπτική στο σκηνικό, οφείλουμε να συμπεριφερθούμε ώριμα (μέσα στο έντονο περιρρέον κλίμα), εξετάζοντας πώς ο σημερινός κρατικός μηχανισμός είναι στημένος (πώς προσεγγίζεται, τι περιθώρια ενεργειών επιτρέπει), και όχι αντιγράφοντας κριτήρια/συμπεριφορές του παρελθόντος.
Η εκάστοτε δηλαδή κινητοποίηση, πρέπει να συνυπολογίζει, ανά περίπτωση, κάθε παράμετρο απ' τα δεδομένα που καλείται να διαχειριστεί, ούτως ώστε να παίρνει τη μορφή που χρειάζεται και να συντάσσει προτάσεις, οδηγώντας καταληκτικά σε υλοποίηση αιτημάτων και επηρεάζοντας την κρατική πλεύση.Η προσαρμογή του «οπλοστάσιου» που διαθέτουμε στους καιρούς μας, είναι αναγκαία καθοριστική, για την εν δυνάμει αξία των οργανωμένων αυτοοργανωμένων προσπαθειών· ειδάλλως τέτοιες ενέργειες απειλούνται να στιγματιστούν οριστικά, ως παρωχημένες συναθροίσεις έξαρσης θυμού, όπου δίνεται τυπικά το «παρών» και αναμασώνται συνθήματα, χωρίς να περιμένει κανείς τίποτα περισσότερο.
Όλα τα τρόπαια, που κατά το παρελθόν συγκεντρώθηκαν, απέδωσαν συμβολικά και επί του πρακτέου, δυναμικό χαρακτήρα στον όρο πορεία, ώστε να «κατοχυρωθεί», ως τακτικό εργαλείο έκφρασης δυσφορίας επί νευραλγικών θεμάτων, από μερίδες πολιτών, όταν αισθάνονται ότι πλήττονται. Με την πάροδο του χρόνου, και φτάνοντας στο σήμερα, θα παρατηρούσε κανείς ότι το μοτίβο έχει σημαντικά τροποποιηθεί, σε βαθμό που, ενώ ευνοείται σχετικά η διοργάνωση πορειών συγκριτικά με άλλοτε, έχει μειωθεί σημαντικότατα η αποτελεσματικότητά τους. Κύριο αίτιο, στο οποίο θα το αποδίδαμε αυτό, είναι το ότι έχουν μπει για τα καλά στη σφαίρα της καθημερινότητάς μας, ως «σύγχρονη ρουτίνα», την οποία ο κρατικός μηχανισμός αφήνει αδιάφορα να εξελίσσεται σα να αποτελεί κάτι σύνηθες, προβλέψιμο και ελεγχόμενο.
Έτσι, μεταβάλλονται αυτόματα σε ένα σκέλος της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής, που τις χρησιμοποιεί έμμεσα ως αγωγούς εκτόνωσης του κλίματος φόρτισης που επικρατεί, και επεμβαίνοντας με καταστολή όταν το κρίνει. Εξάλλου, κάθε μορφή εξουσίας φροντίζει την ακεραιότητα συντήρησή της με κάθε τρόπο, και όπως όλα δείχνουν η παραχώρηση εδάφους για πορείες γίνεται «διπλωματικά επιτηδευμένα», ανάλογα με τις κατά καιρούς σκοπιμότητες συγκυρίες που διαδραματίζονται.Και ενώ πλέον το κυβερνόν σύστημα δεν νιώθει τρωτό, αλλά μήτε και υπεύθυνο απέναντι στις πορείες, εκείνες πολλές φορές χάνουν την αξιοπιστία τους στη συνείδηση του πλήθους, όταν συναντάμε «επαναστατικά» μέτωπα να τις υποκινούν, καπηλεύονται και ερμηνεύουν τυχοδιωκτικά.
Υπό τη σκέπη των εμβλημάτων και σημαιών τους, παραχαράσσεται η σημασιοδότησή τους, και επομένως, το μήνυμα, όχι απλά δεν φτάνει στον παραλήπτη, αλλά παράλληλα δημιουργείται κλίμα πόλωσης, διχόνοιας και απαξίωσης στο πλήθος που αγωνίζεται, απομακρύνοντάς το από τις γνήσιες επιδιώξεις και το τελικό ζητούμενο. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο, όπου αφενός βασικά χαρακτηριστικά της πορείας στρεβλώθηκαν(αντί να μετεξελιχθούν εναρμονιστούν με τα σύγχρονα δεδομένα), και που αφετέρου απέναντί της ορθώνεται ένα εξουσιαστικό σύστημα ισχύος, προετοιμασμένο για κάθε ενδεχόμενη τροπή που αυτή θα πάρει, το οποίο συγχρόνως έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον να ερμηνεύσει/μεταφράσει διαφορετικά τα όποια μηνύματα τίθενται.
Η πορεία πρακτικά, όπως θα παρατηρούσε κανείς, εφαρμόζεται στην εποχή μας ως πεπερασμένη αναχρονιστική τακτική, που προσπερνάται από την πολιτεία χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις και δυσκολία, και που παραπλανητικά «καλύπτει/ εφησυχάζει» τον κόσμο, ως μια (πάλαι ποτέ) ηχηρή έκφραση διαφωνίας εξέγερσης αντιπαραβαλλόμενη του καταστημένου, που σπάνια απαριθμεί κτήσεις (ασχέτως τη συμμετοχή/συχνότητα).Για μια υγιή έκβαση/προοπτική στο σκηνικό, οφείλουμε να συμπεριφερθούμε ώριμα (μέσα στο έντονο περιρρέον κλίμα), εξετάζοντας πώς ο σημερινός κρατικός μηχανισμός είναι στημένος (πώς προσεγγίζεται, τι περιθώρια ενεργειών επιτρέπει), και όχι αντιγράφοντας κριτήρια/συμπεριφορές του παρελθόντος.
Η εκάστοτε δηλαδή κινητοποίηση, πρέπει να συνυπολογίζει, ανά περίπτωση, κάθε παράμετρο απ' τα δεδομένα που καλείται να διαχειριστεί, ούτως ώστε να παίρνει τη μορφή που χρειάζεται και να συντάσσει προτάσεις, οδηγώντας καταληκτικά σε υλοποίηση αιτημάτων και επηρεάζοντας την κρατική πλεύση.Η προσαρμογή του «οπλοστάσιου» που διαθέτουμε στους καιρούς μας, είναι αναγκαία καθοριστική, για την εν δυνάμει αξία των οργανωμένων αυτοοργανωμένων προσπαθειών· ειδάλλως τέτοιες ενέργειες απειλούνται να στιγματιστούν οριστικά, ως παρωχημένες συναθροίσεις έξαρσης θυμού, όπου δίνεται τυπικά το «παρών» και αναμασώνται συνθήματα, χωρίς να περιμένει κανείς τίποτα περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου