Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

Ο κόσμος ήταν ανέκαθεν χαοτικός. Ικανός να δημιουργήσει και να καταστρέψει. Θα περίμενε κανείς μετά από χιλιάδες χρόνια να 'χε ανακαλύψει την κυριαρχία του εαυτό του. Θα περιμέναμε μετά από τόσα επιτεύγματα, μια εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, μια ωρίμανση της σκέψης. Κι όμως, τόσες έρευνες, θεραπείες της ιατρικής και των συγγενικών επιστημών, καμιά δεν έχει κάνει άλμα προόδου στην αρρώστια της ψυχής. Κι αν όλος ο κόσμος χιλιάδες χρόνια τώρα κανιβαλίζεται από κατέχοντες εξουσία, πάσης φύσεως (σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα), κλωνοποιεί ασταμάτητα ανθρωποειδή σ' έναν παγκοσμιοποιημένο ατομοκεντρισμό που ταριχεύει με νέες μεθόδους την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.  

Η φύση του ανθρώπου κρύβει μέσα της έναν δικτάτορα, έναν ηδονικό εγωκεντρισμό, τον πρωτογονισμό της αλογίας. Θα 'πρεπε η ιστορία να μας έχει διδάξει, να διεγείρει τη συνείδησή μας μέσα απ' τα ιστορικά γεγονότα, να μας θυμίζει πως η ιδιοτέλεια ελέγχει την παρα-ζωή μας. Σαν την τροφική πυραμίδα πληθυσμού, τον αριθμό των οργανισμών σε ένα οικοσύστημα, θα παρατηρήσουμε, κατά κανόνα, ότι υπάρχουν πολλά φυτά, λιγότερα φυτοφάγα ζώα, ακόμη λιγότερα σαρκοφάγα.  Ο αριθμός των οργανισμών δηλαδή μειώνεται καθώς προχωράμε από το κατώτερο τροφικό επίπεδο προς τα ανώτερα. 

Παραφράζοντας την τροφική πυραμίδα πληθυσμού, υπάρχει μια αντίστοιχη πυραμίδα της ψυχής. Στην κορυφή της δεσπόζουν οι κυβερνώντες του κόσμου (σαρκοφάγα) και κοντά στην κορυφή το 98% του πληθυσμού της γης, που αν και με λιγότερες ευθύνες στο καρκίνωμα της ανθρώπινης ύπαρξης διατηρούν σε ισχύ την ανίατη ασθένεια της ψυχής. Η εξουσία δε -όπως γνωρίζουμε- ελέγχει, εμπαίζει και διασύρει με κάθε αθέμιτο μέσο τους αδύναμους. Ο εγωκεντρισμός απ' την άλλη των απλών ανθρώπων ανιχνεύει το μικρότερο θήραμα και ευτελίζει τόσο τη δική τους προσωπικότητα αλλά και των συν-ανθρώπων τους, μέσα από μικρόνοιες, αδιαφορία, βουλιμική τάση κυριαρχίας, πιθηκίζοντας την κυρίαρχη εξουσία. 

Ο μικροαστός, είναι ο κακός μιμητής. Ίσως η θεωρία της διατομιακής ψυχολογίας του Ζιράρ, ο οποίος, μέσω μιας συνεχούς και δυναμικής διεργασίας που εκλύεται και κλιμακώνεται από τη μιμητική επιθυμία, μίμηση της επιθυμίας του προτύπου προς το ίδιο αντικείμενο και η επακόλουθη εκρηκτική συγκρουσιακή παράταξη των δυο επιθυμιών να προσδιορίζει τον πυρήνα της ατελής φύση μας. Ο άνθρωπος μιμείται, επιθυμεί να είναι αυτό που δεν έχει, που δεν κατέχει σε υλικά αγαθά, σε λάμψη, σε εξουσία. Αντιγράφει σε μικρότερη κλίμακα τα πρότυπά του. 

Εξουσιάζει κι αυτός με τη σειρά του πάνω στον αδύναμο κρίκο κι εκτονώνεται για να μπορεί να συντηρεί την αδιάφορη, μικροαστική του ύπαρξη. Το ίδιο αφορά και τις ευθύνες του. Θ' αναζητά πάντα τον αποδιοπομπαίο τράγο για εξιλέωση ευθυνών. Εκείνοι, οι άλλοι, όσοι δεν είναι στο «εγώ» ή στο «εμείς» οφείλουν να μαρτυρήσουν, ευθύνονται για όλα τα δεινά που «εγώ» ή «εμείς» δεν έχουμε στον επιθυμητό κόσμο μας. Η παρακμιακή συλλογικότητα των ημερών, ο απόλυτος κατακερματισμός σε όλον τον κοινωνικό ιστό της χώρας μας, δεν είναι τίποτα άλλο από την καθυστερημένη εξέλιξη της αυτοσυνειδησίας. 

Η αρρωστημένη ψυχή δεν γιατρεύεται με παυσίπονα (παρά μόνο σε ατομικό επίπεδο ή σε μικρές όμοιες ομάδες) και δε θα γιατρευτεί -μετά λύπης- ποτέ της.