ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

 

Το να επισημάνουμε πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι αποτελεί το απόλυτο αυτονόητο. Η κυβέρνηση, όπως επισημάναμε στις 31 Μαΐου στην «Η» έχει απέναντί της κινδύνους. Αυτούς καλείται, υπερβαίνοντας τον εαυτό της κατά πολύ, να τους μετατρέψει σε δυνητικές ευκαιρίες. Ενώ ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ένας: Οι αυταπάτες. Καλλιεργείται ήδη μάλιστα μετ' επιτάσεως η προσδοκία ότι, μετά την κατάρρευση της ΔΗΜΑΡ, είναι πολύ πιθανό η Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις αρχές του 2015.

Τούτο όμως είναι άκρως αμφιλεγόμενο απαιτώντας τη σύμπραξη Κουβέλη, που μόνο βέβαιη δεν είναι. Επιπροσθέτως, το κρίσιμο δεν είναι τούτη την ώρα τα «καλά σενάρια» περί της προεδρικής εκλογής, αλλά η κυβέρνηση να κάνει μέχρι τότε το παν, ώστε να αλλάξει υπέρ της το κλίμα, μήπως και έτσι επηρεάσει κάπως την έκβαση του σεναρίου. Αλλιώς, βάζει την άμαξα πριν από το άλογο. Ακόμη μια πιο κραυγαλέα αυταπάτη αφορά στην εντύπωση, ότι ένας ανασχηματισμός, από μόνος του, θα αλλάξει το κλίμα. Όμως, αν δεν υπάρξει συθέμελη αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος με πλήθος μη κομματικών, που γνωρίζουν να διοικούν.

Ο ανασχηματισμός αντί να βοηθήσει, θα βλάψει την κυβέρνηση. Η φθορά της θα επιταχυνθεί. Ιδίως αν στο κράτος, άχρηστα κομματικά στελέχη συνεχίσουν, απ' άκρου εις άκρον, να κατέχουν θέσεις κλειδιά. Δύο αρχηγοί όμως που έστειλαν στη World Bank τον Παπουτσή, πόσες πιθανότητες διαθέτουν να αποκομματικοποιήσουν κυβέρνηση και κράτος; Αποτελεί επίσης αυταπάτη πως το κλίμα θα αλλάξει με ωραιολογίες («βγαίνουμε από την κρίση»), υποσχέσεις («θα μειώσουμε τους φόρους») και πυροτεχνήματα (770.000 θέσεις εργασίας).

Ο μόνος δρόμος για την κυβέρνηση, πέρα από δραστικές αλλαγές στο στελεχικό δυναμικό της, είναι πάνω απ' όλα οι αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις στο πελατειακό κράτος, που μέχρι τώρα σέρνονται. Άλλωστε, η «ψυχή» των κυβερνώντων δεν είναι μεταρρυθμιστική. Θα αλλάξουν λοιπόν οι κυβερνώντες το βαθύτερο εαυτό τους ή θα παραμείνουν οι ίδιοι; Στην τελευταία περίπτωση, δεν θα πείσουν ότι διαθέτουν βούληση και σχέδιο εξόδου από την κρίση. Άλλη μια αυταπάτη που καλλιεργείται είναι πως δίπλα στην περιχαρακωμένη ΝΔ θα δημιουργηθεί, ως σύμμαχος, μια «μεγάλη κεντροαριστερά». 

Όμως, όσο το τοξικό ΠΑΣΟΚ φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει στο σχετικό εγχείρημα, τόσο θα το υπονομεύει. Ταυτόχρονα, μια πρόσθετη αυταπάτη είναι ότι περίπου αναπόδραστα, οι ρευστοί ψηφοφόροι σε εθνικές εκλογές θα τρομάξουν από την «περιπέτεια» που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάτι έδειξαν οι ευρωεκλογές είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να θεωρείται «το μικρότερο κακό» και πως δικαιούται (έστω και με πολλές επιφυλάξεις) να δοκιμαστεί. Άλλωστε, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι φθαρμένα και κουρασμένα σχήματα, που όλο «αλλάζουν» και όλο μένουν ίδια.

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας αδύναμος αντίπαλος είναι γεγονός. Όμως, ο Τσίπρας κέρδισε ένα πρώτο μεγάλο στοίχημα αναπτύσσοντας μια έστω και ασθενική δυναμική. Ήδη, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πιο πολυσυλλεκτικός από τους δύο εταίρους της κυβέρνησης, με κέρδη από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Επίσης, ο φιλοκυβερνητικός οίστρος πολλών ΜΜΕ (ιδίως τηλεοπτικών) έχει πάψει να αποτελεί όπλο της κυβέρνησης. Τη βλάπτει. Διότι εξοργίζει τους ψηφοφόρους. Κυρίως όμως, διότι αντί να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου διαιωνίζει αυτοκαταστροφικές αυταπάτες.