Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ ΤΩΝ 100 ΔΟΣΕΩΝ

 

Διαβάζω, ακούω, βλέπω ότι η κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία συζητούν, σκέφτονται και πάλι να αυξήσουν τη δυνατότητα δόσεων για τα χρέη των πολιτών στην Εφορία. Και όταν λέμε να αυξήσουν τις δόσεις εννοούμε να φθάσουν έως και τις 100 δόσεις, αναλόγως των χρεών. Εν τω μεταξύ τα χρέη στην Εφορία εκτοξεύονται, οι πολίτες αισθάνονται ολοένα και πιο εγκλωβισμένοι, το κράτος δεν εισπράττει αυτά που περιμένει και οι φορολογούμενοι, ανάλογα με τις ψυχικές τους μεταπτώσεις αποφεύγουν, διστάζουν, καθυστερούν, φοβούνται να καταθέσουν τις φορολογικές τους δηλώσεις. Απορία ενός μέσου φορολογούμενου: Με ποιον τρόπο με βοηθά η δυνατότητα άπειρων δόσεων στο να είμαι συνεπής στις φορολογικές μου υποχρεώσεις και κυρίως στο να προετοιμαστώ κατάλληλα, έγκυρα και έγκαιρα για τις μελλοντικές μου φορολογικές υποχρεώσεις; Πού ακριβώς έγκειται η «φοροελάφρυνση», διότι ως τέτοιο μέτρο προωθείται;

Αυτό που εγώ διαβάζω στο συγκεκριμένο μέτρο και κυρίως από την απήχηση που έχει πάνω στον Έλληνα πολίτη είναι ότι το κράτος κάνει ό,τι μπορεί να τον κρατά αιώνιο δέσμιο των χρεών του, της αδυναμίας ή της ασυνέπειάς του. Οι πολλές δόσεις μοιραία συναντούν, συμπίπτουν, επικαλύπτουν το επόμενο κύμα δόσεων, αλλά αφήνουν και την ψευδαίσθηση ότι σαν Έλληνας που είναι, έχει «ρευστό για να κινηθεί». Τα χρέη των νοικοκυριών ή των εταιρειών συσσωρεύονται και κλιμακώνονται, σκάνε και οι τόκοι πάνω στις καθυστερήσεις, οι πολίτες προβαίνουν σε νέες ρυθμίσεις και ο χορός του παραλόγου καλά κρατεί. 

Μου θυμίζει τη φιλοσοφία της πιστωτικής κάρτας, στην οποία ασφαλώς και μυήθηκα όταν ξεκίνησα να δουλεύω. Βγάζω 5, ξοδεύω 10, πληρώνω 1, αλλά νιώθω συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις μου γιατί πληρώνω τη μηνιαία απαίτηση και «κάνω και τη ζωή μου». Το γεγονός ότι υπογράφεις και την καταδίκη σου, με την έννοια ότι χρωστάς ολοένα και περισσότερα, αυτό περνά στα ψιλά γράμματα. Γιατί δε γίνεται μια γενναία έκπτωση φόρου σε αυτούς που είναι συνεπείς; Γιατί στη χώρα αυτή επιμένουμε να μεταχειριζόμαστε τον υπεύθυνο, συνεπή πολίτη ως ανόητο, άτολμο ανθρωπάκι στερημένο πονηριάς και εξυπνάδας; 

Γιατί ο πολίτης που προτιμά να στερηθεί τις διακοπές του προκειμένου να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, με όλο τον παραλογισμό που ενέχεται σε αυτές, όχι μόνο δεν εκτιμάται, αλλά βρίσκεται στην ίδια και δυσμενέστερη μοίρα με τον πολίτη που κωλυσιεργεί, αναβάλλει, σκαρφίζεται συνεχώς νέους τρόπους να παρατείνει τις πληρωμές του μήπως και εξατμιστούν με το πέρασμα του χρόνου;  Αυτός, ο δεύτερος, είναι ο μέσος Έλληνας που λέγαμε νωρίτερα. Ανάμεσα στον επιχειρηματικό κολοσσό που δεν πληρώνει και απαξιώνει κάθε νόμο του κράτους γιατί μπορεί και τη βουβή εξαθλίωση που βιώνουν πολλοί, αληθινά πολλοί συνάνθρωποί μας, υπάρχει κι αυτός ο Έλληνας. 

Οι άπειρες δόσεις είναι το άλλοθί του για να νιώσει προσωρινά καλύτερα, να κάνει και τις πενθήμερες διακοπές του στο Κυκλαδίτικο νησί και να αρχίσει να δυσφορεί από το πλοίο της επιστροφής και μετά. Μία δυναμική, εκκωφαντική έκπτωση φόρου σε αυτούς που πληρώνουν στην ώρα τους, θα δώσει το πραγματικό και μοναδικό ισχυρό κίνητρο στον μέσο Έλληνα φορολογούμενο πολίτη να τηρήσει προθεσμίες, να τρέξει, να δανειστεί, να στερηθεί και να αξιοποιήσει επιτέλους το δαιμόνιό του για να πληρώσει και να απαλλαγεί και όχι για να απαλλαγεί χωρίς να πληρώσει.

«Ένας δαίμονας παίζει μαζί μας – τι αστείο, αλήθεια! Παίζει χωρίς σκοπό, μας παίρνει, μας αφήνει, μας ξαναπαίρνει, μας σπρώχνει πότε εδώ, πότε εκεί. Το κέφι του κάνει ο φαύλος – διασκεδάζει. Τίποτα δε θα βγει από όλα αυτά, το ξέρω. Είμαστε μια παρέα αποτυχημένοι άνθρωποι, χαμένοι στα βάθη της σκοτεινής επαρχίας» -Γ. Θεοτοκάς, «Το Δαιμόνιο».