ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΕΚΔΙΚΟΥΝΤΑΙ

 

Οι θεσμικές αβαρίες είχαν ξεκινήσει με την εμφάνιση του πρώτου μνημονίου. Τότε που, ενώ ήταν επιβεβλημένο από το Σύνταγμα να ψηφιστεί με ενισχυμένη πλειοψηφία, ο Γιώργος Παπανδρέου επέδειξε, μεταξύ των άλλων, έλλειψη πολιτικής οξειδέρκειας και δημιούργησε έναν πλαστό αντιμνημονιακό ήρωα. Τον σημερινό Πρωθυπουργό. Η ζωή έδειξε ότι, αν χρειάζονταν τότε 180 ψήφοι για την υπερψήφιση του μνημονίου η χώρα θα είχε αποφύγει κάμποσα άχρηστα Ζάππεια και ο Παπανδρέου έναν αχρείαστο σκληρό πολέμιο.

Οι πολιτικές δυνάμεις θα είχαν διαταχθεί με αντιπροσωπευτικό τρόπο απέναντι στη νέα πραγματικότητα, και δεν θα γινόμασταν μάρτυρες κωμικών αντιφάσεων από πλευράς Ν.Δ. τα επόμενα χρόνια και ασφαλώς παραπάνω απαξίωσης της πολιτικής ζωής. Εκείνο το πρώτο πάθημα δεν έγινε μάθημα σε κανέναν. Συνέχισαν οι κυβερνήσεις όλην την περίοδο αυτών των 4 ετών την τακτική της κοινοβουλευτικής τεθλασμένης, με διάφορα νομότυπα τερτίπια  Προεδρικών διαταγμάτων, πράξεων νομοθετικού περιεχομένου κλπ, παρακάμπτοντας όπου ήταν εφικτό την ευθεία κοινοβουλευτική διαδικασία για να επιβάλουν τις πολιτικές των μνημονίων. Όπως τώρα με τα θερινά τμήματα. Που για μια φορά ακόμα αποδεικνύετει ότι η περιφρόνηση των θεσμών γίνεται μπούμεραγκ.

Η Κυβέρνηση επέλεξε ως πιο συμφέρουσα την οικονομική συσκευασία των θερινών τμημάτων για να περάσει πολύ σημαντικά νομοθετήματα. Ας αφήσουμε την ανοιχτή κοροϊδία, ότι τάχα έκλεισε τη Βουλή πρόωρα επειδή δεν είχε σοβαρή νομοθετική εργασία, και ας δούμε τι καλά αποκόμισε από τη φαεινή ιδέα. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλοκαιριάτικα βρήκε θαυμάσια ευκαιρία να σπεκουλάρει θεαματικά με σημαία ένα άδειο πουκάμισο και να γεμίσει με σελίδες δόξας μία ξεθυμασμένη  μετεκλογική περίοδο. Ένα Δημοψήφισμα που δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να γίνει ποτέ δημιούργησε ένα τεχνητό αυτοσκοπό που κωδικοποιήθηκε στο μαγικό νούμερο 120. Όλη η αντιπολίτευση χορεύει επί μέρες στον ρυθμό του Τσίπρα προσπαθώντας να τον ξεπεράσει στην ευρηματικότητα του τίποτα.

Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ (το μόνο πραγματικά συνεπές και μη λαϊκίστικο κόμμα της Βουλής) οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνεις γιατί ξοδεύουν πολιτικό κεφάλαιο σε ένα πεδίο που τη δόξα την πήρε άλλος. Η ΔΗΜΑΡ έκανε ένα βήμα ακόμα προς τη διάλυση, οι ΑΝΕΛ προς τον παραλογισμό και οι ανεξάρτητοι προς τη γραφικότητα ενώ όλοι μαζί έκαναν για μια ακόμα φορά πολιτικό παίκτη τη Χρυσή Αυγή. Και η Κυβέρνηση η μεγάλη χαμένη των εντυπώσεων. Αν η κοινοβουλευτική τάξη τηρείτο όλα αυτά θα συζητούνταν στην Ολομέλεια. Θα έφερναν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης μία, δύο, πέντε προτάσεις Δημοψηφίσματος, θα θεωρούνταν ομοειδείς όπως έχει ξαναγίνει, θα γινόταν η συζήτηση και το Δημοψήφισμα θα απερρίπτετο μεγαλοπρεπώς σε μια σύντομη διαδικασία. 

Και μπορεί να μάθαινε επιτέλους και ο λαός τι συμβαίνει με τη ΔΕΗ, αν δηλαδή πρόκειται για μία ακόμα άρνηση της αντιπολίτευσης σε οιαδήποτε αλλαγή επιχειρείται στη χώρα ή αν μιλούμε για μία ακόμα βλαβερή για το δημόσιο συμφέρον επιλογή της κυβέρνησης υπό την πίεση της τρόικας. Αντί αυτών επί τόσο μεγάλο διάστημα παρακολουθούμε γυμνάσματα μηδενικής πολιτικής ουσίας από αντιπάλους που τις υπόλοιπες ώρες κατηγορούν ο ένας τον άλλον για την κατάντια της πολιτικής ζωής του τόπου.