Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

 

Σφαλερά, συντηρείται η αντίληψη ότι η εκάστοτε δυσμενής οικονομική συγκυρία, αποτελεί τον γενεσιουργό παράγοντα για την αμφισβήτηση εκ μέρους των πολιτών των θεσμών, προσώπων και διαδικασιών του πολιτικού συστήματος. Με άλλα λόγια, η οικονομική κρίση είναι ικανή να οδηγήσει σε κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος και της υπάρχουσας εξουσίας. Ας δούμε όμως και μια άλλη πτυχή της οικονομικής μας κρίσης, αυτή της εκμετάλλευσής της, καθώς η οικονομική δυσπραγία οικειοποιείται και καθίσταται μέρος της ρητορικής επικίνδυνων μορφωμάτων, όπως επί παραδείγματι από το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.

Η ρητορική και οι δράσεις τους δεν έχουν κανέναν άλλον στόχο πέραν από την εμφύτευση στις συνειδησιακές μας διεργασίες της ιδέας της ανατροπής του πολιτικού μας συστήματος. Μετά την μεταπολίτευση βιώνουμε όλοι ένα χυδαίο παραλήρημα, απειλές, ύβρεις, χλευασμό, μιας και είναι οι μόνες μέθοδοι που γνωρίζουν. Και κατά τα φαινόμενα ο δικός τους τρόπος αντίληψης για την διακυβέρνηση της χώρας.

Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης των τηλεοπτικών αναλύσεων πριν τα εκλογικά αποτελέσματα, προκλήθηκε για μια ακόμα φορά η νοημοσύνη μας, από τη φαιδρή εσκεμμένα άποψη, ότι τα υψηλά ποσοστά της Χ.Α. είναι μια αντισυστημική ψήφος, ότι είναι έκφραση του θυμού μας και ως εκ τούτου η απάντησή μας, στην οικονομική κρίση. Ακούσαμε ακόμη ότι εάν εξέλιπε η φασιστική ιδεολογία τους, τα ποσοστά τους θα ήταν ακόμη υψηλότερα και, τέλος, ότι ο πυρήνας τους ως μπράβοι, μαστροποί, συνεργάτες εμπόρων ουσιών και όπλων, δολοφόνοι, παραβλέπεται από το αίσθημα εκ μέρους των πολιτών της τιμωρίας.

Αν μπορούμε να οδηγηθούμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, αυτό ενδεχομένως να ήταν ότι δυστυχώς οι ύβρεις και ο χλευασμός ένθεν και ένθεν καταλήγει να είναι χλευασμός προς τους πολίτες και εμπαιγμός. Η οικονομική κρίση της γενιάς μας παρότι ως δικαιολογητική βάση στηρίζεται στη χρηματοικονομική κρίση του 2008, δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί. Αφενός γιατί η οικονομία διέπεται από τις διακυμάνσεις του οικονομικού κύκλου ανά 20ετία, δηλαδή από οικονομικές περιόδους ανόδου (άνθηση) και περίοδους καθόδου (ύφεση), και αφετέρου γιατί η χώρα μας κατασπατάλησε τους πόρους της Ε.Ε που προορίζονταν για την ανάπτυξη της οικονομίας μας, αλλά και γιατί το μοντέλο ανάπτυξής μας στηρίχθηκε στη δημόσια κατάναλωση και στον υπερδανεισμό.Και η συνεχιζόμενη πολιτική απόφαση, από το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό, για άσκηση διασταλτικής δημοσιονομικής πολιτικής ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε τη χώρα σε χρεοκοπία.

Για τον επί σειρά ετών εμπαιγμό μας, δεν μπορούμε να επιρρίψουμε την ευθύνη σε κανέναν. Δεν μπορούμε να ψάχνουμε πλέον, ούτε για τιμωρούς ούτε για σωτήρες. Εμείς είμαστε εκείνοι που συντήρησαν και εξέθρεψαν τη διαφθορά, τη διαπλοκή, που επιτρέψαμε τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, παραχωρώντας τη δύναμή μας στους ελάχιστους. Ανταλλάξαμε τη ζωή μας, άφηνοντας σε διαχειριστές και επαγγελματίες της πολιτικής την ευθύνη.

Πανηγυρίσαμε σαν άλλοι θιασώτες και σπεύσαμε σε υποκλίσεις για το πρωτογεννές πλεόνασμα, ανταλλάσοντάς το με μείωση του εθνικού εισοδήματος πάνω από 22%, ανεργία στο 27,3%, άνοδο του χρέους από 130% σε 177% του εθνικού προϊόντος, μείωση των επενδύσεων κατά 46%, μείωση των εξαγωγών. Αναπτύξαμε έχθρες μεταξύ μας, ως οπαδοί των κομμάτων και των ιδεολογιών τους, για το ποιος φταίει. Αν μας έχει απομείνει κάτι, αν κάπου πρέπει να πιστέψουμε, αυτό δεν βρίσκεται κάπου πέρα και πάνω από εμάς, εάν κάπου πρέπει να στηριχθούμε είναι στην αξιοπρέπειά μας και αν πρέπει κάποιον να εχθρευόμαστε αυτός θα πρέπει να είναι ο χλευασμός.