ΝΑ ΕΠΑΝΕΝΤΑΧΘΟΥΝ ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΧΡΗΣΤΕΣ;

 

Μεσημέρι Κυριακής και ενώ πίνω τον καφέ μου αντιλαμβάνομαι πως λίγα μέτρα πίσω μου κάποιοι κάνουν χρήση. Στην πλατεία σε σκόρπια σημεία υπάρχουν χρήστες. Άλλοι κοιμούνται στα παγκάκια, άλλοι κουβεντιάζουν, κάποιος γυρνάει για να βρει χρήματα, άλλοι κοιτάνε απλά το κενό και άλλοι... κάνουν επί τόπου χρήση. Μετά από περίπου μιάμιση ώρα εμφανίζονται 4 αστυνομικοί καβάλα στις μοτοσικλέτες τους που απλά διώχνουν όλους όσους είναι στην πλατεία. Πού θα πάνε... σαφώς και δεν είναι δική τους αρμοδιότητα. Ίσως σε κάποια άλλη πλατεία, ίσως σε κάποια άλλη γειτονιά.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται και κανείς δεν μιλάει. Και γιατί να μιλήσει άλλωστε; Γιατί να μπλεχτεί; Νέα παιδιά σβήνουν τη ζωή τους και πεθαίνουν στις πλατείες. Τα άτομα αυτά έχουν διαίσθηση του κόσμου γύρω τους και απλά θέλουν να ξεφύγουν. Ο υπέροχος κόσμος μας κινείται σε ρυθμούς χρήματος και εικόνας. Δεν έχει χώρο και χρόνο για να λύσει τα προβλήματά του και τα προβλήματα των παιδιών του. Κρίμα. Κρίμα όχι μόνο για αυτά τα παιδιά αλλά και για εμάς που μένουμε πίσω και ζούμε την καλοκουρδισμένη ζωή μας, αγνοώντας και αδιαφορώντας για την κατάσταση του διπλανού μας.

Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι υπάρχουν κάποια αξιόλογα προγράμματα. Αλλά, αλήθεια, σαν κοινωνία είμαστε ανοικτοί απέναντι σε αυτά τα άτομα; Μπορεί η κοινωνία μας να τα εμπιστευτεί και να τα βοηθήσει; Ή μήπως απλά αποσιωπούνται τα πάντα για να φαινόμαστε όλοι (και ακόμα περισσότερο οι πρώην χρήστες) όσο το δυνατόν πιο όμορφα και αγγελικά πλασμένοι; Ταμπού. Αυτό έχει η κοινωνία μας. Πολλά ταμπού. Δύσκολα δεν στιγματίζεται κάποιος.

Και όσον αφορά τη νομιμοποίηση της χρήσης τους, σαν Ελλάδα του 2014 σαφώς και δεν είμαστε έτοιμοι. Είναι θέμα νοοτροπίας και αντίληψης των πραγμάτων. Παρ’ όλα αυτά μακροπρόθεσμα ίσως να έκανε καλό. Ίσως να εκλείψουν όλοι αυτοί που προσελκύονται από το παράνομο και απαγορευμένο των ναρκωτικών. Γιατί ίσως τελικά η ελληνική κοινωνία να θρέφεται από τα ταμπού και τα κόμπλεξ που εμείς οι ίδιοι φροντίζουμε να διαιωνίζουμε.