ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

 

Γιατί το κράτος μάς έφτασε ως εδώ; Γιατί η κοινωνία μας στέκεται εδώ και καιρό στα σχοινιά του ρινγκ ζαλισμένη από τα χτυπήματα και μη μπορώντας στην ουσία να αντιδράσει; Εκατοντάδες γιατί και εκατοντάδες απαντήσεις και μαζί με όλα αυτά και το «μαζί τα φάγαμε» και όλα τα υπόλοιπα για τη συνυπευθυνότητα των πάντων. Ορισμένα θέματα μοιάζουν αυτονόητα. Εννοείται πως μερίδιο ευθύνης έχουν οι πάντες και τα πάντα. Μια απλή ανάγνωση όμως ενός οποιουδήποτε βιβλίου ιστορίας οποιασδήποτε εποχής, δεν μας δίνει τα ίδια βασικά συμπεράσματα. Ξεπερνά τα αυτονόητα και προσπαθεί να δώσει τις ιστορικές ευθύνες και να οδηγήσει στην ιστορική αλήθεια.

Μελετώντας τα κράτη που είναι σε πορεία ανάπτυξης πολλές δεκαετίες τα συμπεράσματα είναι σαφή. Υπάρχει εξαιρετική εθνική ομάδα επιχειρήσεων και καλά επιχειρηματικά εθνικά πρωταθλήματα. Πάνω και δίπλα από αυτούς υπάρχουν σοβαρότατες κυβερνήσεις που θέτουν τους βασικούς κανόνες και ως διαχρονικό στόχο έχουν τη σταθερότητα, τη συντήρηση αλλά και τη μετεξέλιξη όταν αυτή απαιτείται και πάνω από όλα τη διαρκή ανάπτυξη. Πρέπει να τονιστεί βεβαίως, ιδιαιτέρως ο ρόλος του κράτους και οι βασικοί κανόνες και στόχοι. Οι καλώς εννοούμενες συγκρούσεις των επιχειρηματικών συμφερόντων και των κεφαλαίων, χωρίς την ύπαρξη ισχυρών κρατικών θεσμών, που οδηγούν σε οφέλη για τους λαούς, έχουν ενδιαφέρον ως οικονομικές θεωρίες. Στην πράξη όμως μάλλον μοιάζουν ως ωραία παραμυθάκια με καλούς και αγαθούς γίγαντες…

Και ο λαός; Πού υπάρχει ο λαός; Ο λαός πάντα απαιτεί «ψωμί». Και πιθανόν σε δεύτερη φάση «παντεσπάνι». Αυτό είναι το βασικό κριτήριο. Με αυτό το κριτήριο κινείται, δραστηριοποιείται, επιλέγει και, εν τέλει, ψηφίζει. Ιστορικά δεν θυμάμαι περίπτωση να ενοχοποιείται ο λαός για την κατάρρευση του κράτους του. Ακόμα και σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι όποιες (αυτονόητες) ευθύνες των λαών δεν τονίζονται από τον ιστορικό, γιατί απλά δεν έχει κανένα νόημα. Στη Γερμανία ο λαός δημοκρατικά εξέλεξε τον Χίτλερ με τα γνωστά επακόλουθα. Όταν μελετάται το φαινόμενο μοιράζει κανείς τις ευθύνες λέγοντας «μαζί τα κάνατε»;

Εδώ λοιπόν στη χώρα μας έχουμε μια σαφέστατη, εδώ και δεκαετίες, κατάρρευση της μεγαλοεπιχειρηματικής τάξης. Τα παλιά τζάκια, παραδοσιακά μαθημένα στην εύνοια και στο χάιδεμα του πολιτικού προσωπικού, έμαθαν να ενδιαφέρονται μόνο για τις τοπικές εύκολες νίκες και έγιναν άσσοι στην εσωτερική πολιτική διαπλοκή, που τους εξασφάλιζε τον πλούτο. Και λόγω παγκοσμιοποίησης κατέληξαν τελικά οι Φιλιππινέζες των πραγματικά δυνατών. Και φυσικά πάνω από όλους ξέπεσε το πολιτικό προσωπικό που ομοίως έδινε τα πάντα για την όποια τοπική νίκη με στημένους αρκετούς από τους θεσμικούς παράγοντες (π.χ. ΜΜΕ).

Το κράτος όσες φορές επενέβη το έκανε κοντόφθαλμα (π.χ. άνθιση της οικοδομής, της γεωργοκτηνοτροφίας κ.λπ.) επιδιώκοντας πάλι μικρές εθνικές νίκες. Η μικροκλίμακα δίνει τις καλύτερες απαντήσεις. Αν αναρωτηθεί ο καθένας μας τι δουλειά κάνουν όλοι αυτοί γύρω μας που χαρακτηρίζουμε ως «πλούσιους»; Με ελάχιστες εξαιρέσεις εμφανίζονται συνήθως φαινόμενα παρασιτισμού, νομιμοφάνειας και εν τέλει ελάχιστης πραγματικής νομιμότητας, πολυεπίπεδης διαπλοκής και σχεδόν πάντα μεγάλης κλίμακας φοροδιαφυγής. Υπάρχουν φυσικά και οι λίγες φωτεινές εξαιρέσεις.

Συμπερασματικά λοιπόν φαίνεται σαφές πού ακριβώς χάθηκε το παιχνίδι της ανάπτυξης. Το αν ευθύνονται περισσότερο οι πολιτικοί ή οι μεγαλοεπιχειρηματίες είναι σαφώς δευτερεύον ζήτημα. Ας πούνε τουλάχιστον την αλήθεια προκειμένου να καταλάβει ο λαός γιατί οδηγούμαστε μαθηματικώς στο ξεπούλημα των πάντων στις πολυεθνικές. Και ας αφήσουμε την ανούσια κριτική στον υπάλληλο γιατί βολεύτηκε, στον μικροαγρότη γιατί δεν εξάγει το λάδι και στον μικροβιοτέχνη γιατί δεν κατακτά τις παγκόσμιες αγορές… ΕΛΕΟΣ, ΠΙΑ!