«ΠΟΛΕΜΟΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΙΡΗΝΗΣ

 

Ψυχολογικός «πόλεμος» θα σημειώσουν οι ψυχολόγοι, ψυχρός «πόλεμος» θα επισημάνουν οι ιστορικοί, ταξικός «πόλεμος» σύμφωνα με τον Noam Chomsky επικρατεί στην Ελλάδα, «πόλεμος» των άστρων μια γνωστή σειρά στην τηλεόραση, ένα μικρό δείγμα από τίτλους σε εφημερίδες: στιγμιότυπα «πολέμου» στο κέντρο της Αθήνας, επί ποδός «πολέμου» οι φαρμακοποιοί, «πόλεμος» για τον γορίλα που κλαίει για τον Robin Williams. Στο σημείο αυτό παρατηρούμε πόσο έχουμε οικειοποιηθεί τη λέξη «πόλεμος» στην καθημερινότητά μας δίχως κάθε φορά που γίνεται χρήση της λέξης να αντιλαμβανόμαστε το περιεχόμενο τόσο του ίδιου του πολέμου όσο και αυτών που επακολουθούν από αυτόν.

Αυτή τη στιγμή στην ανθρωπότητα λαμβάνει χώρα ένας υπερμεγέθης πόλεμος, ο οποίος έχει βάλει τα θεμέλια του εδώ και χρόνια. Ισραήλ και Παλαιστίνη. Ζητήματα όπως η αναγνώριση και η εθνική ασφάλεια του Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, οι οικισμοί των Ισραηλινών και η κατανομή των φυσικών πόρων ταλανίζουν δύο λαούς και εκατοντάδες οικογένειες, οι οποίες δίνουν μάχες μέρα με τη μέρα προκειμένου να προασπίσουν τα δικαιώματά τους.

Την 11χρονη Γιασμίν Αλ Μπάκρι κανείς δεν θα μπορέσει να κατευνάσει από τη λαίλαπα του πολέμου στη γενέτειρά της. Η Γιασμίν ανακαλεί στη μνήμη της τη μητέρα της να ζυμώνει ψωμί, μετά από αυτή την εικόνα βλέπει τον εαυτό της να ξυπνάει στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου της Γάζας, αντικρίζοντας τα δύο της πόδια και το δεξί της χέρι τυλιγμένα με επιδέσμους. Η μικρή Γιασμίν και η μαμά της πέσανε θύματα της ισραηλινής πολεμικής  αεροπορίας. Βάσει στοιχείων που έχει γνωστοποιήσει η Unicef τον τελευταίο μήνα 419 παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους στη Γάζα. 

Τα παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας θα ζήσουν υπό φυσιολογικές συνθήκες μόνο όταν το Ισραήλ αναγκαστεί να αναγνωρίσει το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ζουν σαν γείτονες, με ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες. Η κανονικότητα στη Γάζα είναι μία άγνωστη λέξη όταν τα παιδιά βλέπουν τα σπίτια τους βομβαρδισμένα και όταν καταφεύγοντας σε κάποιο σχολείο ή προσπαθώντας σε μία παραλία να παίξουν δέχονται κι άλλες βόμβες. Το ερώτημα στην πραγματικότητα παραμένει το ίδιο εδώ και χρόνια. «Γιατί να υπάρχει ο πόλεμος;». Στη δεκαετία του ΄30 ο Αϊνστάιν, αποκαρδιωμένος από την άνοδο του Ναζισμού στη Γερμανία, έθεσε το ερώτημα στον Φρόιντ. Με τη σειρά του ο Φρόιντ απέδωσε τις αιτίες στο ένστικτο του θανάτου και της καταστροφής. 

Όμως η τοποθέτηση αυτή δεν είναι ικανή από μόνη της να τεκμηριώσει τα δεινά του πολέμου σήμερα. Οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, κρατικές και εδαφικές διαφορές είναι οι κυριότερες αιτίες για τις οποίες απαριθμούνται εκατοντάδες αιματοχυσίες. Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι μία, και όποια και αν είναι εκείνη δεν είναι αρκετή ώστε να καλύπτει όλα όσα επιφέρει ο πόλεμος.

Ας μην ξοδεύουμε άλλο χρόνο αναζητώντας μια αιτία, η οποία θα μπορεί να αιτιολογήσει στα αυτιά όλων μας τη ζοφερή πραγματικότητα του πολέμου. Δεν υπάρχει λόγος να πραγματοποιούνται πεδία μάχης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πολλαπλασιάζονται τα θύματα μέρα με τη μέρα. Και το σημαντικότερο: κατά το πέρας μιας πολεμικής αναμέτρησης δεν υπάρχει νικητής, είναι όλοι ηττημένοι.

«Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια 
της θάλασσας στα σαγόνια της γης
τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη».  
(Γιώργος Σεφέρης)