ΓΙΝΑΜΕ ΑΠΛΗΣΤΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΜΑΣ

 

Το προσδόκιμο ζωής μεγαλώνει, οι επιθυμίες μας αυξάνονται και ο χρόνος κατακερματίζεται για να προλάβουμε... Να οργανώσουμε με τον πιο συμβατό τρόπο τις καθημερινές υποχρεώσεις, να προλάβουμε να βγούμε με τα φιλαράκια μας αλλά και να δούμε καινούρια μέρη, να προσκομίσουμε εμπειρίες. Ονειρευόμαστε ελπιδοφόρα αλλά αρνούμαστε να ξεφύγουμε από τη βάση μας, τη σιγουριά μας. Γιατί να κάνουμε κάτι διαφορετικό εφόσον προς το παρόν βρήκαμε (και πόσο τυχεροί είμαστε) μια δουλειά μερικής απασχόλησης και τα βγάζουμε πέρα;

Και, παράλληλα, τα όνειρα τρέχουν και πληθαίνουν και παραγκωνίζονται. Ξαφνικά αυτό που «μετράει» είναι οι μεγάλες ιδέες που μπορούμε να αναπτύξουμε, να συζητήσουμε... Τα μεγάλα λόγια, οι βλέψεις για την προσωπική ανάπτυξη, που ανήκουν στην ουτοπία μας... και προχωράμε στην ανάλυσή τους μέσω των κοινωνικών δικτύων και αισθανόμαστε ότι έχουμε καταλάβει πέντε πράγματα από αυτή... Η καταγραφή της ουτοπίας, δεν μας φέρνει πιο κοντά σε αυτή αλλά μάλλον μας απομακρύνει. Άλλωστε έτσι δείχνουμε στους γνωστούς για τι είμαστε ικανοί, τι μοναδικό χαρακτήρα έχουμε, αλλά απλά δεν προχωράμε παρακάτω λόγω απουσίας επιλογών...

Τουλάχιστον αύριο ξέρουμε ότι δεν θα μείνουμε άπραγοι αλλά θα ακολουθήσουμε το πρόγραμμα... Να πάμε στη δουλειά, να δούμε τους αγαπημένους μας, τους φίλους μας... Και τα όνειρα, μια φιάλη οξυγόνου στη μιζέρια μας. Μάλλον μεγαλώνοντας αυτό που επιθυμούμε κυρίως είναι η επιβίωσή μας... να συνεχίσουμε και ίσως κάποια στιγμή μας χαμογελάσει η τύχη και ακολουθήσουμε τελικά τον δρόμο που λαχταρούσαμε. Το τελευταίο σκαλοπάτι στην κορυφή της σκάλας που χρόνια προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε με σίγουρα, σταθερά βήματα, αλλά μάλλον κάπου στη διαδρομή χαθήκαμε.