ΕΛΛΑΔΑ: Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΡΟΝΟΣ

Τη Δευτέρα το βράδυ στη διάλεξη που είχα με θέμα: «Ο ουράνιος θόλος. Ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο», με ακροατήριο κυρίως παιδιά και νέους και νέες -από πέντε μέχρι είκοσι πέντε χρονών-, επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά ότι το ελληνικό σχολείο, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για την ακρίβεια, τρώει τα παιδιά του. Ήταν μια από τις πιο ευχάριστες στιγμές της πολύχρονης εκπαιδευτικής μου δραστηριότητας η ομιλία αυτή, ή, για την ακρίβεια, ο διάλογος που είχα με τα παιδιά του δημοτικού και ακόμη και της προσχολικής ηλικίας. Τα παιδιά έχουν ανησυχίες και βρίσκουν απαντήσεις σε σωστά βιβλία και όχι σε διαδικτυακές μπαρούφες και το απέδειξαν αυτό με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις τους στις ερωτήσεις που τους έθετα.

         

Πόσοι από εσάς μπορούν να απαντήσουν σωστά σε ερωτήσεις όπως: Γιατί λάμπουν οι αστέρες; Γιατί ο άνθρωπος από την πρώτη του εμφάνιση στη γη στρέφεται προς τον ουράνιο θόλο; Τι μπορεί να βοηθήσει ο ουράνιος θόλος τον άνθρωπο στις καθημερινές του ανάγκες; Τι διαφέρει ένας πλανήτης από ένα αστέρι; Πόσο μεγάλος είναι ο Γαλαξίας μας; Γιατί λάμπουν οι πλανήτες αφού δεν έχουν δικό τους φως; Γιατί ο ένας πλανήτης λάμπει πιο έντονα από τον άλλο; Είναι πραγματικά η Αφροδίτη λαμπρότερη από το Δία, με τη σκέψη ότι ο Δίας είναι πολύ πιο μακριά από την Αφροδίτη (ερώτηση μαθητή του Δημοτικού!!); Πόσοι ήταν οι Αργοναύτες και πού πήγαν για να πάρουν το χρυσόμαλλο δέρας; Από πού ξεκίνησαν; Πού βρίσκεται η Κολχίδα; Και το κορυφαίο. Πώς είναι δυνατόν οι Αργοναύτες να γύρισαν στην Ιωλκό από τα δυτικά και όχι από τα ανατολικά;

Με απάντηση μαθήτριας του δημοτικού: «Διέσχισαν τον Εύξεινο Πόντο και πέρασαν στον Δούναβη. Από το Δούναβη έφτασαν στην κεντρική Ευρώπη. Εκεί με διώρυγα πέρασαν σε άλλο ποταμό που χύνεται στην Αδριατική θάλασσα και από εκεί γύρισαν στην Ιωλκό από τα δυτικά!!!». Απάντηση σωστή, μαθήτριας του Δημοτικού, που τη διάβασε σε βιβλίο του τάδε συγγραφέα, όπως μου είπε. Σε αφήνει άναυδο η απάντηση της 12χρονης και σε γεμίζει με θαυμασμό. Για να μην αναφέρω κι άλλες ερωτοαπαντήσεις με μαύρες τρύπες και τους τρόπους πληροφόρησης και επικοινωνίας, που μου έθεσαν τα παιδιά αυτά.

Δεν σε κάνει ευτυχισμένο η συζήτηση με μια τέτοια νεολαία; Δεν σε κάνει περήφανο για το μέλλον της χώρας και της ανθρωπότητας γενικά; Φυσικά και σε κάνει χαρούμενο και περήφανο, αλλά συγχρόνως και περίλυπο. Σου δημιουργεί μελαγχολία γιατί ξέρεις ότι μετά από 6-7 χρόνια τα ίδια παιδιά θα έχουν ισοπεδωθεί από το εκπαιδευτικό μας σύστημα και θα έχουν καταλήξει μια απλή μονάδα στο σύστημα. Ή, όπως τραγουδούσαν και οι Πινκ Φλόιντ, σε κάνουν «a brick in the wall». Κρίμα. Γιατί στο ακροατήριο υπήρχαν και πολλοί φοιτητές ιατρικών και άλλων σχολών, αριστούχοι, πρώην μαθητές μου, που το μόνο που σχολίασαν μετά την ομιλία ήταν: «Κύριε, τα μικρά ήταν καλύτερα από εμάς». 

Ένα πικρό σχόλιο λησμονιάς, ότι κι αυτοί κάποτε ήταν όπως τα μικρά αυτά παιδιά, με ανοιχτούς ορίζοντες και οράματα που εξαφανίστηκαν με την άνοδό τους στα λούκια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πότε θα σταματήσει το κράτος μας να είναι Κρόνος και να τρώει τα παιδιά του;