ΜΠΟΡΕΙ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΝΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΕΙ;

 

Πρώτη φορά επέστρεφε τόσο νωρίς από την καλοκαιρινή του άδεια. 18 Αυγούστου και ετοιμαζόταν να ανοίξει τον υπολογιστή στο γραφείο. Δευτέρα πρωί και με μηχανικές κινήσεις είχε ετοιμάσει τον καφέ και άρχιζε να μετρά τον ορυμαγδό από e-mail που έβλεπε μπροστά του, έπειτα από τις 3 εβδομάδες καλοκαιρινών διακοπών. Καθώς άνοιξε ο υπολογιστής και άρχισαν να εμφανίζονται e-mails, το βλέμμα του ανέβαινε όλο και πιο πάνω στην οθόνη για να προλάβει να δει αυτό που περίμενε τόσο καιρό.

Και όπως ανέβαζε το βλέμμα, είδε ουρανό. Και όπως κατέβασε απότομα το βλέμμα, είδε την προβλήτα και δύο πλοία που ήταν έτοιμα να αποπλεύσουν για αντίθετες κατευθύνσεις. Προς το πρώτο πλοίο κατευθυνόταν εκείνος, με δύο μεγάλες βαλίτσες στα δύο χέρια του, τη γυναίκα του και τα δύο τους παιδιά. Σαν χελώνα που κουβαλά όλο της το βιος σε ένα καβούκι που όσο μεγαλώνει, τόσο βαραίνει.

Η αλήθεια είναι πως φαινόταν γερασμένος. Μέσα στις δύο βαλίτσες κουβαλούσε άγχη για καλύτερο οικονομικό μέλλον, έγνοιες για έξοδα που έτρεχαν, ανασφάλειες σχετικά με το μέλλον των παιδιών του. Είδε λέξεις έρωτα προς τη γυναίκα του που σβήστηκαν με την πάροδο των χρόνων. Λέξεις σαν εκείνες που είχε πει την πρώτη φορά που τη συνάντησε, πριν από 21 χρόνια σε εκείνο το νησί.

Ήταν τότε που είχε πάρει στα χέρια του το πτυχίο του, αλλά είχε χάσει από την αγκαλιά του την πρώτη του αγάπη. Ήταν τότε που αποφάσισε να περάσει την μπουκαπόρτα του πλοίου για διακοπές στα άγνωστα τότε Κουφονήσια, μη αποδεχόμενος την πρό(σ)κληση μεταπτυχιακών σπουδών στη Μ. Βρετανία από το κορίτσι του.

Πώς θα μπορούσε να πει "ναι" σε ένα Μάστερ για Διοίκηση Επιχειρήσεων, όταν δεν μπορούσε ακόμα να διοικήσει τις σκέψεις και τους χτύπους της καρδιάς του; Ήταν τότε που πήρε ένα σακίδιο, την κιθάρα του, ένα μπλοκ και ένα μολύβι και έφυγε με στόχο να μάθει να γρατζουνά αυτή την κιθάρα σε συμφωνία με τους ήχους του μυαλού του.

Σε εκείνο το νησί όμως τη γνώρισε και επέστρεψαν μαζί στην πόλη ύστερα από έναν μήνα. Πριν από 21 ακριβώς χρόνια, είχε βρει τη γυναίκα της ζωής του, για την οποία έβαλε στην άκρη την κιθάρα και έπιασε δουλειά. Αυτοδίδακτος και στην κιθάρα, αυτοδίδακτος και στην ισορροπία χάδι/φωνή απέναντι στα δύο αγόρια του-παρτιτούρες της ζωής του. Με λέξεις που ανεβοκατέβαιναν οκτάβες με μαεστρία, σαν να διηύθυνε και εκείνα μαγεμένα να άκουγαν. 

Αυτοδίδακτος και στον τρόπο που έπειθε τους συναδέλφους του να λειτουργήσουν σαν ομάδα και να ξεπεράσουν σκοπέλους της οικονομικής κρίσης. Αυτοδίδακτος και στον τρόπο που προσέγγιζε τους πελάτες για να τους πείσει σχετικά με το όφελος που θα είχαν αν τον εμπιστεύονταν. Και όπως συνέχιζε να κοιτάζει την προβλήτα, είδε και έναν νεαρό με μακριά μαλλιά, χαϊμαλιά και ηλιοκαμένο δέρμα να πηγαίνει προς το πλοίο που σάλπαρε προς την αντίθετη κατεύθυνση. 

Είχε μαζί του μόνο μία κιθάρα και τίποτα άλλο. Και καθώς άρχισε να ανεβάζει το βλέμμα του για να δει και πάλι ουρανό, είδε το mail που περίμενε. Το mail για συνάντηση με τον πρόεδρο της εταιρίας για τη θέση που θα αναλάμβανε από τον επόμενο Ιανουάριο. Η κατάκτηση της κορυφής μετά 21 χρόνια σκληρής δουλειάς. Μήπως όμως με αυτό τον τρόπο έθαβε τον παντοτινό του όνειρο να βρει το χρόνο, επιτέλους, να μάθει να παίζει κιθάρα;