Ο «ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ» ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Πριν από λίγες μέρες μίλησα για τον «Μπαμπούλα της αξιολόγησης». Τον έθεσα στην κοινή γνώμη χωρίς να εκφράζω άποψη για τις απολύσεις και το αν αυτές θα γίνουν με βάση τη χαμηλότερη βαθμολογία και γενικότερα την αξιολόγηση. Ελπίζω κάποιοι άνθρωποι που πονάνε το θέμα των εργασιακών σχέσεων να ενεργοποιηθούν σε αυτήν την πρόκληση. Και πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι μέσα στα επιτελεία των κομμάτων και των υπουργείων. Διότι δε θίγεται απλά ο διπλανός «βολεμένος» αλλά, το ευρύ κοινό συμφέρον. Είμαι κάπως επιφυλακτικός.

Η αρνητικότητα που βγάζω δεν οφείλεται στην αξιολόγηση αλλά, στον τρόπο που θα εφαρμοστεί και στις συνθήκες. Είμαστε μια χώρα που ποτέ ή λίγες φορές λειτουργήσαμε πραγματικά οργανωμένα. Έχουμε ακούσει τόσα για διαφθορά και δεν καταλαβαίνουμε ότι η διαφθορά είναι μέσα μας κι εμείς επιλέγουμε πόσο θα επηρεαστούμε. Σε αυτό λοιπόν το κράτος της «ανομίας» και του «βολέματος» (συγχωρέσετε με για τις λέξεις που χρησιμοποιώ και μην κατηγορήσετε τους πολύ καλούς καθηγητές που είχα ενίοτε στο σχολείο) πάμε να εφαρμόσουμε κάτι πραγματικά καινοτόμο. Ε ναι, οι πιθανότητες να το κάνουμε λάθος είναι πολλές. Οι πιθανότητες να ξεφύγουν πάλι αυτοί που δε θέλουμε είναι επίσης πολλές.

Να θυμηθώ τον αντικαπνιστικό νόμο και πόσες φορές εφαρμόστηκε; Να θυμηθώ τις άπειρες περιπτώσεις φοροδιαφυγής στο διαρκώς μεταβαλλόμενο φορολογικό σύστημα; Ή να θυμηθώ αυτό που εμένα αγγίζει περισσότερο, τις αλλαγές στον χώρο της παιδείας βασισμένες στο δόγμα παιδεία-φροντιστήριο-πανεπιστήμιο; Φοβάμαι ότι η αξιολόγηση έτσι όπως πάει να γίνει θα «σώσει» αυτούς που ψάχνουν μια ελπίδα να καλύψουν τα ακάλυπτα. Η αξιολόγηση θα χαρακτηριστεί με άσχημο τρόπο και σιγά-σιγά θα πάρει τον δρόμο του ντουλαπιού και ποιος ξέρει πότε θα χρησιμοποιηθεί ξανά.

Συνεχίζω να θεωρώ πως η αξιολόγηση είναι από τους θεσμούς που μόνο να συμβάλει μπορεί στις εργασιακές και άλλες σχέσεις. Δεν υπάρχει τίποτα άσχημο στο να κρίνεσαι για αυτό που κάνεις, να αμείβεσαι για αυτό που προσφέρεις και να μπορείς να βλέπεις τις αδυναμίες σου και να τις βελτιώνεις. Οπότε, η αξιολόγηση πρέπει να εφαρμοστεί σε πολλές περιπτώσεις δημόσιας διοίκησης, υγείας, παιδείας και άλλων υπηρεσιών. Και πρέπει να πάρει χαρακτήρα μόνιμο, ώστε να αποσυνδεθεί τελείως με τις απολύσεις. 

Να νιώσουμε όλοι πως δε θα κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να λογαριάζουμε τίποτα. Για μια φορά, για μια στιγμή ας το νιώσουμε αυτό όλοι. Επίσης, ποιος θα μας αξιολογήσει; Σίγουρα σε έναν χώρο υπάρχουν συμπάθειες και αντιπάθειες και δύσκολα θα βρίσκουμε τον τέλειο για να αξιολογήσει. Μια σίγουρη λύση είναι πρόσωπα άσχετα με τον χώρο μας, πρόσωπα από μακρινές γεωγραφικές περιφέρειες ή πρόσωπα που αγγίζουν τα όρια της αντικειμενικής κρίσης. Να μη συζητήσω τι θα γινόταν σε πιθανή αξιολόγηση από το εξωτερικό. Το θέμα είναι πάλι ότι σίγουρα δε θα έχουμε λεφτά, οπότε θα πρέπει να το κάνουμε οικονομικά.

Ωραία, απλά κάποια στιγμή πρέπει να θέσουμε κάποια όρια. Με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν λεφτά θα πρέπει να διαλύσουμε το κράτος; Πρέπει κάποια πράγματα να τα διαφυλάξουμε και να μην τα υποβαθμίζουμε. Και σε αυτά δε θα υπάρχουν περικοπές.