ΨΕΜΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ

 

Η πρωτοβουλία της συγκυβέρνησης να ζητήσει από το κοινοβούλιο ψήφο εμπιστοσύνης, εγείρει το ζήτημα ανάλυσης της έννοιας της εμπιστοσύνης στην πολιτική της διάσταση. Τα 155 ναι των βουλευτών που διασφαλίζουν ακόμη 4-5 μήνες κυβερνητικής ζωής, αποτυπώνουν άραγε τον παλμό της κοινωνίας σήμερα; Προφανώς όχι. Η οικονομική κρίση που έχει συνθλίψει τον ελληνικό λαό, είχε ως αποτέλεσμα ένας πρωτόγνωρος αριθμός πολιτών να βρεθεί κάτω από το όριο της φτώχειας. Ακόμη και ο διάσημος μάγος Κόπερφιλντ που έχει εξαφανίσει μέχρι και τρένο ολόκληρο θα ζήλευε το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου που εξαφάνισαν ολόκληρη τη μεσαία τάξη. 

Μόνο που δυστυχώς στην πρώτη περίπτωση η εξαφάνιση είναι οφθαλμαπάτη, ενώ στη δεύτερη είναι η οδυνηρή πραγματικότητα από την εφαρμογή των μνημονίων. Αναρωτιέμαι: μήπως η ψήφος εμπιστοσύνης δεν θα έπρεπε να ζητείται εντός των τοίχων του κοινοβουλίου από βουλευτές, που τα συμφέροντα του είναι άρρηκτα δεμένα με τη συνέχιση έστω και λίγων ακόμη μηνών διακυβέρνησης, αλλά να δίνεται από το στόμα του λαού στις γειτονιές; Αλήθεια, θα τολμούσαν οι ηγέτες της σημερινής συγκυβέρνησης να πάνε στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα, στα Λιόσια, στις εξαθλιωμένες επαρχιακές πόλεις, στα ξεχασμένα χωριά της περιφέρειας και να ζητήσουν την εμπιστοσύνη του; Ούτε κατά διάνοια.

Από την άλλη, ο αριστερός κυβερνητικός παράδεισος που υπόσχεται επιπόλαια, φιλόδοξα και με σχέδιο του ποδαρού η αντιπολίτευση, δεν πείθει σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεδομένων των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών μια σοβαρή αντιπολίτευση θα είχε κεφαλαιοποιήσει την αγανάκτηση των πολιτών σε επίπεδο αυτοδυναμίας. Ίσως να δικαιώνεται ο Λατίνος ποιητής Οράτιος που πολλούς αιώνες πριν είπε: Οι πολλές υποσχέσεις μειώνουν την εμπιστοσύνη. Βέβαια και εμείς ως λαός έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την εμπιστοσύνη που εκφράζαμε μέσω του δικαιώματος του «εκλέγειν» στα δυο κόμματα που εναλλάσσονται τα τελευταία 30 χρόνια στην εξουσία. 

Ίσως θα 'λεγε κανείς ότι διακατεχόμασταν από το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» (μια σχέση εξάρτησης θύματος-θύτη, όπου το θύμα δένεται συναισθηματικά με αυτόν που του ασκεί βία, προκειμένου να την αντέξει) δεδομένου ότι εμπιστευόμασταν ξανά και ξανά τους ίδιους θύτες-πολιτικούς που ασελγούσαν με πολιτικές βίαιης λιτότητας, κρατώντας για εμάς το ρόλο του θύματος. Η φθίνουσα πορεία του κόμματος που ξεκίνησε σαν μια σοσιαλιστική παράταξη κοινωνικών αλλαγών αλλά συνδέθηκε με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της μεταπολιτευτικής ιστορίας, δημιούργησε ένα έλλειμμα στον κεντρώο χώρο. Αξίζει όμως κάποιος, να τολμήσει να βουτήξει στα νερά του, να συμπλεύσει για να εκβάλουν τελικά σε μια θάλασσα αλλαγών και αξιοπρεπέστερου μέλλοντος;