ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

 

Ξεκίνησε η νέα ακαδημαϊκή χρονιά. Πρώτη χρονιά για τη γενιά του ’96. Νέα σελίδα γι' αυτά τα παιδιά. Σ’ αυτή τη νέα λοιπόν σελίδα στη ζωή τους θα αναγκαστούν να πολιτικοποιηθούν. Παρότι η σχέση των περισσοτέρων με την πολιτική μέχρι ώρας ήταν -καλώς ή κακώς- το δεκαπενταμελές του σχολείου τους.

Τους περιμένουν στην είσοδο των σχολών, στα περιβόητα τραπεζάκια, οι χειρότερες  ίσως - φιγούρες της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τα παιδιά των παρατάξεων. Που θα τους κάνουν τους φίλους, θα δείξουν ενδιαφέρον, θα τους προτείνουν καφέ (ή μπύρα, ανάλογα το «χρώμα» του καθενός). Κι όλα αυτά για μία ψήφο. Η ψήφος των πρωτοετών είναι άλλωστε η πιο εύκολη.

Θα μου πει κανείς, είναι κακό να πολιτικοποιηθείς, να έχεις άποψη, να βοηθήσεις να προχωρήσει κάτι που πιστεύεις; Προφανώς και όχι. Κάθε άλλο. Κακό είναι να μπεις σε μια παράταξη για τις σημειώσεις, για τα κεράσματα στα μαγαζιά, γιατί φοβάσαι ότι θα μείνεις χωρίς παρέα, γιατί, γιατί, γιατί…

Πολιτικοποίηση δεν σημαίνει ένταξη σε μια παράταξη. Μπορείς να είσαι ενεργός φοιτητής χωρίς να είσαι «μπλε» ή «κόκκινος». Να προβληματίζεσαι, να εκφράζεις άποψη στις συνελεύσεις, να κινητοποιείς. Ίσως να μην καταφέρεις πολλά, ωστόσο θα τα έχεις καλά με τη συνείδησή σου. Θα ξέρεις ότι δεν άφησες τη σχολή σου στα χέρια των παρατάξεων αμαχητί.

Κι όσο οι παρατάξεις - οι κομματικές, δηλαδή, νεολαίες - θα συνεχίσουν να δρουν εντός των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, θα αποτελούν καρκίνωμα. Μιμούμενοι πρότυπα του εξωτερικού όσον αφορά τη συμμετοχή των φοιτητών στα κοινά, πρέπει να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Μέχρι τότε οι τοίχοι των πανεπιστημιακών κτιρίων θα είναι γεμάτοι πολύχρωμες αφίσες.