ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΕΝΟΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ

 

Η αναχώρηση, από την Αθήνα ήταν η προβλεπόμενη και δεν συνοδεύτηκε από καμία αναποδιά ή καθυστέρηση. Όλοι ήρθαν στην ώρα τους και στην καταμέτρηση των αποσκευών δεν υπήρχαν προβλήματα. Ούτε περίσσεψε, ούτε χάθηκε κάτι. Οι υπάλληλοι της αεροπορικής εταιρείας ελέγξανε και βλέποντας ότι υπάρχουν αρκετές θέσεις κενές μας αφήσανε να σκορπιστούμε και να καθίσουμε όπου θέλαμε. Το πρωινό ήταν λίγο, αλλά νόστιμο και γενικά επικρατούσε μια καλή και ευχάριστη ατμόσφαιρα. Τα πράγματα αλλάξανε στο Λονδίνο όπου κυριολεκτικά κάνανε φύλλο και φτερό τις αποσκευές μας.

Η υστερία με τα υγρά και τις κρέμες, σε συνδυασμό με την υποχρεωτική παρέλαση χωρίς παπούτσια και χωρίς ζώνες κάτω από τις κάμερες ασφαλείας μας έκοψε λίγο τη χαρά των διακοπών. Περιμένοντας με τις ώρες στις διάφορες ουρές δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω πόσο εκδηλώνεται η θηλυκότητα  μιας γυναίκας όταν αναποδογυρίζεις την τσάντα με τα προσωπικά της αντικείμενα. Όσο πιο άσχημη και πιο άχαρη ήταν, τόσο πιο πολλά κραγιόν και κρέμες κουβαλούσε.

Επίμονα και συστηματικά οι τελωνιακοί άνοιγαν όλα τα σακουλάκια και τις συσκευασίες ομορφιάς. Εγώ είχα την ατυχία να ξεχάσω ότι είχα ένα αντικουνουπικό υγρό, από το Αμαζόνιο, και μια κρέμα  για μυϊκούς πόνους από την Αμερική. Με πήρε και με σήκωσε και έχασα σε κάποια φάση και το διαβατήριό μου μέσα στα άδυτα της τσάντας μου. Με έπιασε πανικός αλλά ευτυχώς βρέθηκε γρήγορα. Όταν καθίσαμε για καφέ ένιωσα ευγνωμοσύνη την Ελλάδα - ένα σάντουιτς ήταν 4 λίρες και το νερό δύο.

Μετά από 12 ώρες με πολύ ύπνο και ιδιαίτερα λίγο φαΐ, φτάσαμε στο Μεξικό και εκεί άρχισε ένα άλλο μαρτύριο. Ο έλεγχος διαβατηρίων από άτομα που μιλάνε μόνο τη γλώσσα τους και σε στέλνουν άνετα να ξανασυμπληρώσεις τα έντυπα, άρα να ξανακαθίσεις στην ουρά, αποδείχτηκε μια ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία. Το αποκορύφωμα της ταλαιπωρίας μου ήταν όταν είδα ένα μαύρο σκυλάκι και του έκανα γλύκες, δίχως να προσέξω ότι είχε περιλαίμιο και ήταν ειδικό στην αναζήτηση των ναρκωτικών ουσιών.

Έφταιγε φυσικά η φιλοζωία μου και η ζαλάδα του υπερατλαντικού ταξιδιού. Το αποτέλεσμα ήταν ότι άνοιξαν τις τσάντες μου και μου κατάσχεσαν τα δύο μεγάλα πράσινα μήλα που είχα προμηθευτεί στην Αθήνα. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου τρώγονται, δεν έχουν κάτι. Τίποτα δεν έγινε. Τώρα έμαθα πλέον ότι μέσα στο αεροδρόμιο όταν βλέπεις ένα σκυλάκι δεν είναι για καλό και καλύτερα να μην το χαϊδέψεις αλλά να το αφήσεις στην ησυχία του. Το αποκορύφωμα ήταν όταν πήγα να αλλάξω λεφτά και έπεσα πάνω σε έναν υπάλληλο που ήλεγχε κάθε χαρτονόμισμα.

Προφανώς κάτι ήξερε ο άνθρωπος, αλλά μετά από 24ωρη ταλαιπωρία δεν είχα πλέον δυνάμεις να θαυμάσω την εργατικότητά του και τον ρώτησα αν πάντα δούλευε τόσο γρήγορα. Είχα φυσικά άδικο αφού η ξεναγός μας μου εξήγησε ότι κυκλοφορούν πολλά πλαστά και κυρίως τα δολάρια τα περνάνε από ειδική λάμπα. Νοητά ζήτησα συγνώμη από τον υπάλληλο. Είναι άδικο όταν εσύ ταξιδεύεις για λόγους αναψυχής και ο άλλος εργάζεται σκληρά να δείξεις τέτοια δείγματα γαϊδουριάς.