ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ

 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μίας απίστευτης κωμωδίας που φτάνει στα όρια του γελοίου. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν αποδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα κατορθώσει να βγάλει την Ελλάδα από το Μνημόνιο πιο αποτελεσματικά και ταχύτερα. Μοιάζει σαν τους τζογαδόρους που φτιάχνουν πλάνα για την αξιοποίηση των 17 εκατ. του τζόκερ, πριν ακόμη κληρωθούν οι αριθμοί. Προφανώς και δεν θέλουν να καταλάβουν το αυτονόητο. 

Για να βγει η Ελλάδα από το Μνημόνιο, θα πρέπει να μπορεί να σταθεί στα πόδια της από μόνη της. Δηλαδή ή να μη χρειάζεται νέο δανεισμό ή να έχει τη δυνατότητα να βγει στις αγορές και να δανειστεί. Και σήμερα, τίποτε από τα δύο δεν ισχύει. Οπότε για ποια έξοδο μιλούν (οι της κυβέρνησης) και για ποιο σκίσιμο Μνημονίων μιλούν (οι της αντιπολίτευσης); Είναι απόλυτα κατανοητό ότι η Ελλάδα έχει εισέλθει άτυπα σε μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. 

Όμως θα πρέπει να αντιληφθούν τα πολιτικά κόμματα ότι αυτό που προέχει και αυτό που απασχολεί τους Έλληνες πολίτες, δεν είναι ποιος θα νικήσει στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές, αλλά ποιος έχει τη δυνατότητα να κυβερνήσει καλύτερα προς όφελος του ελληνικού λαού. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η ελληνική κυβέρνηση βλέποντας τις δημοσκοπήσεις και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προηγείται, «παίζει» το χαρτί της εξόδου από το Μνημόνιο. 

Ωστόσο αυτό φαίνεται να μη βγαίνει, διότι οι πιστωτές που δεν έχουν το εκλογικό άγχος, διαπιστώνουν ότι η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές απέχει πολύ ακόμη από το να γίνει πραγματικότητα. Κατά συνέπεια και επειδή έχουν εκτεθεί σε σημαντικό κίνδυνο στην Ελλάδα, δανείζοντάς την από χρήματα των δικών τους φορολογουμένων, θέλουν τα προασπίσουν τα χρήματά τους, έστω και αν αυτό σημαίνει επιπλέον δάνεια. Θέτουν λοιπόν στην ελληνική πλευρά, ερωτήματα τα οποία μέχρι στιγμής δεν έχουν απαντηθεί. 

Το ένα έχει να κάνει με το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που έχει βαλτώσει και το άλλο με ένα πειστικό χρονοδιάγραμμα κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών. Καμία απάντηση δεν έχει δοθεί μέχρι στιγμής από την κυβέρνηση, που φαίνεται να την απασχολεί περισσότερο ο «μαγικός αριθμός 180» από οτιδήποτε άλλο και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο με διάφορα τερτίπια. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η αντιπολίτευση, η οποία βλέποντας την προοπτική της εξουσίας να είναι τόσο κοντά, όσο ποτέ, φαντασιώνεται επίγειους παραδείσους και με όχημα αυτή τη «φαντασίωση» προσπαθεί να έχει πλειοψηφικό ρεύμα. 

Ωστόσο, η φρασεολογία της είναι ταυτόσημη με την ουτοπία. Μοναδικό της «όπλο» αποτελεί το «κάψιμο» του Μνημονίου και η κατάργηση οποιασδήποτε δυσμενούς απόφασης ελήφθη στα χρόνια της κρίσης (φόροι, συλλογικές συμβάσεις, απολύσεις ιδιωτικών υπαλλήλων κ.λπ.). Βέβαια, δεν λέει πώς θα καλύψει το τεράστιο κενό που θα δημιουργηθεί. Επίσης αναφέρει πως θα διαπραγματευθεί το «κούρεμα» του χρέους. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζει ότι στη διαπραγμάτευση χρειάζονται τουλάχιστον δύο και μέχρι στιγμής έχουμε μόνο τον έναν και πολύ φοβόμαστε πως θα συνεχίσουμε να έχουμε μόνο έναν. 

Ως εκ τούτου «κούρεμα» από έναν, ονομάζεται μονομερής ενέργεια, κάτι που σημαίνει και με βούλα χρεοκοπία. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ποιες θα είναι οι παρενέργειες μίας μονομερούς ενέργειας, αρκεί να ρίξουμε μία ματιά στις χώρες που το έκαναν (Αργεντινή και πλιάτσικο σε σούπερ μάρκετ, σπίτια και αποθήκες τροφίμων).  

Ας πάψουν επιτέλους οι πολιτικοί στο όνομα μίας εφήμερης εκλογικής νίκης να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και να παίζουν κορόνα γράμματα το μέλλον της χώρας.