ΟΠΑΔΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

Δυστυχώς στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν συμβαίνει και αλλού, υπάρχει μεγάλη συγγένεια μεταξύ ποδοσφαίρου και πολιτικής. Και στους δύο χώρους καλλιεργείται και   ανθεί το είδος ανθρώπου που είναι οπαδός. Αποδέκτης, πιστός και ανεπιφύλακτος της πολιτικής ή ποδοσφαιρικής ομάδας που εντάσσεται. Δεν σκέπτεται, δεν κρίνει, δεν επιφυλάσσεται, απλά αποδέχεται, εντάσσεται, χειροκροτεί. Είδος βολικό και διαχειρίσιμο από κάθε είδος εξουσίας. Τι απαιτείται για να ανθίσει;

Δύο στοιχεία είναι αρκετά Χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και ανάγκη έκφρασης προσωπικών απωθημένων. Ο οπαδός βολεύεται, διότι εντασσόμενος βρίσκει επιτέλους «τον αρχηγό του» που θα τον απαλλάξει από κάθε είδους δυσκολία να αποφασίζει και να κρίνει, αφού όλα τα κάνει ο αρχηγός και αυτός απλά ακολουθεί και εκτελεί. Ο «αρχηγός» βολεύεται διπλά, διότι αυτός αποφασίζει και ο οπαδός εκτελεί χωρίς καμία ανάγκη ή δυσκολία να τον πείσει γι' ́αυτό.

Έτσι γεννιέται και η μήτρα του κάθε είδους φασισμού. Εκεί, στην οπαδική πολιτική, βρίσκονται όλα τα κακά της μοίρας μας. Είναι πολύ δύσκολο να απαλλαγούμε απ' ́αυτή και αποδεικνύεται από τη σημερινή κατάστασή μας. Η ευθύνη μισή‐μισή: του οπαδού και του όποιου «αρχηγού».