ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ

 

Σε ατομικό, φιλοσοφικό επίπεδο, το ν' αντικρίσει κανείς το δικό του βαθύ μηδέν, είναι σπουδαία υπόθεση. Όμως αυτόν τον μηδενισμό, σπανίως τον συναντάμε, σπανιότερα τον τολμάμε. Τον άλλον; Τον άλλον τον πετυχαίνουμε παντού. Διαρκώς. Τον εφαρμόζουμε βουλιμικά. Στον δημόσιο διάλογο, σε συζητήσεις κάθε παρέας ή στον ιδιωτικό μας βίο, σε πολλά κείμενα κάθε μορφής που θα πέσουν στα χέρια μας. Σε κουβέντες που αφορούν την τρέχουσα πολιτική ή τα μεγάλα πανανθρώπινα ζητήματα, ως τα τελευταία και ευτελέστερα κουτσομπολιά στην αναπαραγωγή των οποίων όλοι υποκύπτουμε ενίοτε.

Ο παρατεταμένα ανήλικος, βολικός μηδενισμός, είναι βαθύτατα συντηρητική στάση. Ο μηδενισμός υποκρίνεται, διαθέτοντας όμως σχετικά φτωχή φαντασία, τον προοδευτικό, μα δεν είναι. ''Το παίζει'' προοδευτικός, καθότι με υπεραπλουστευτικό τρόπο αποδομεί και ακυρώνει οτιδήποτε υπαρκτό, και τούτο παρουσιάζεται ως αίτημα για το νέο, το καινούριο, το φρέσκο. Για τους λίγο πιο πνευματώδεις, το απ' αλλού φερμένο. Μα εκεί εξαντλείται και το πνεύμα τους. Στο να τσιτάρουν τα σουξέ του Ελύτη ή κάποιου άλλου δημιουργού ή στοχαστή. Αλλά αρκεί η συνολική και αποκλειστικά φραστική άρνηση του παλιού για να κομίσει κανείς το νέο;

Η καθηλωμένη, κακομαθημένη, εξυπνακίστικη και από καθέδρας αποδόμηση που αφορά αδιακρίτως το γίγνεσθαι και τους ανθρώπους, αποτελεί την αποτελεσματικότερη μέθοδο διατήρησης της καθεστηκυίας συγκυρίας και νοοτροπίας. Είναι ο πιο βέβαιος τρόπος να παραμείνει η κατάσταση απολύτως στάσιμη, έχοντας προηγουμένως δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι προχώρησε με άλμα, σχεδόν επαναστατικό. Με μια κουβέντα: Επαναστασιμότητα! (με το συμπάθιο για τον νεολογισμό).

Είσαι νέος, ωραίος, με ένα-δυο πτυχιάκια και θέλεις να προκαλείς μόνο το μέτριο συναίσθημα της συμπάθειας και ποτέ το αντίθετο που απαιτεί αληθινό επιχέιρημα; Άκου: Με λίγους χαρακτήρες στο τουίτερ ή με κάποιο ευφυολόγημα τέταρτης κατηγορίας στο φέισμπουκ, μπορείς φίλε να αποδομήσεις οποιονδήποτε. Από τον Πλάτωνα ως τον Τσε, και από τον Αϊνστάιν ως τον Καβάφη. Ευκολάκι όσο λίγα, ν’ απαξιώσεις με την ίδια ακριβώς μέθοδο και λογική, με πανομοιότυπα λεκτικά εργαλεία, είτε τον Χίτλερ είτε τον Γκάντι. Πόσο μάλλον οποιονδήποτε είναι ανάμεσά τους, κάτι λιγότερο ή μικρότερο απ’ όλους αυτούς. Και βέβαια κανείς δεν λέει πως κάποιοι μπορούν να θεωρούνται αυθεντίες ή κάτι αντίστοιχο και άρα δεν αγγίζονται. Αλλά απ’ αυτή τη μετριοπαθή θέση που είναι κοινός τόπος νομίζω, μέχρι το άκρο που έχουμε αγγίξει στις μέρες μας, όπου τίποτα δε μένει όρθιο, όλα κατεδαφίζονται εν ριπή οφθαλμού, είναι μεγάλη η απόσταση που έχουμε διανύσει.

Εγγυημένη επιβεβαίωση και δικαίωση, η απ' έξω επίκριση των πάντων, και το βαρύγδουπο τελικό πόρισμα ότι τίποτα δεν άλλαξε ποτέ και τίποτα δεν θ’ αλλάξει στο μέλλον. Κάνε αυτή την εκτίμηση και θα πέσεις 100% μέσα. Θα αναχθείς σε μέγα προφήτη. "Πουλάει" σαν ζεστό καρβέλι η ΜΗ θέση, η λήψη ταυτότητας αποκλειστικά μέσα από την ΑΝΤΙ-θεση. Γίνε αντί-κάτι, αντί-οτιδήποτε και είσαι πρώτος μάγκας. Μείνε όμως στον μηδενισμό. Στο μηδέν.

Αν πάρεις θέση, αν έχεις αντιπρόταση της προκοπής, αν δραστηριοποιηθείς δημόσια, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σε αποδομήσουν κι εσένα με τη σειρά σου, πριν καλά-καλά το καταλάβεις. Όλο αυτό, λοιπόν, μου φαίνεται ένα φτηνό άλλοθι στην αυτάρεσκη και φοβική αδυναμία ν' απελευθερωθούμε από τα όρια του εαυτού μας. Από το σύνορο που ορίζει ο μικρόκοσμος που καθένας κουβαλάει. Βρίσκουμε μια κλισέ, ισοπεδωτική δικαιολογία για να μη μετέχουμε, για να μην το πάρουμε προσωπικά και μπούμε στη φωτιά.

Βαυκαλιζόμαστε ότι νοιαζόμαστε, ότι εμπλεκόμαστε, ότι μας αφορούν τα πράγματα, ενώ στην πραγματικότητα δεν μας καίγεται καρφί και ιδιωτεύουμε τόσο λαίμαργα και αμετανόητα, που ολοένα και ασχημαίνει γύρω η ζωή που χτίζουμε.