ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ

 

Δεν είναι τυχαίο που η λέξη παρουσία «κλειδώνει» μέσα της, έχει ως καταληκτικό συστατικό της, την ουσία. Γιατί κάθε παρουσία, πρέπει να περικλείει ένα νόημα. Να έχει ένα περιεχόμενο. Ο καθένας μας φτιάχνει το περιεχόμενο αυτό για τον εαυτό του και, την ίδια στιγμή, επιζητά να το δουν και οι άλλοι. Να του το αναγνωρίσουν. Να μην πάει στράφι.

Έτσι, παντού και πάντα, σε κάθε αλληλεπίδραση, προσωπική, κοινωνική, δημόσια, γεννιέται ένα αίτημα για προσοχή. Σήμερα, όμως, που η θεώρηση «τα εν οίκω μη εν δήμω» έχει προ πολλού ξεπεραστεί, καθώς πολλά ταμπού και μικροαστισμοί της «καταλογίστηκαν», άκρως ενισχυμένη εμφανίζεται η ανάγκη της δημόσιας προσοχής.

Και είναι εύλογο, αφού διατίθενται τα μέσα - κυρίως οι χώροι κοινωνικής δικτύωσης - που καθιστούν εφικτό διαρκώς, κάθε στιγμή, σε κάθε αίτημα να ανέβει στο βήμα και να αυτοπαρουσιαστεί. Θεωρητικά λειτουργικό, δημοκρατικό, ακόμη και επαναστατικό - αλλά νομίζω πώς ήδη ξεπεράσαμε αυτή τη φάση της πρώτης έκπληξης για την έκρηξη της πληροφορίας!

Στο βήμα όμως, επικρατεί συνωστισμός. Χέρια αμέτρητα υψώνονται και το καθένα, με το δικό του τρόπο, προσπαθεί να τεντωθεί όσο περισσότερο μπορεί, να ψηλώσει, να φανεί, ίσως και να ξεχωρίσει από το πλήθος των άλλων χεριών, και να «πει» όσο δυνατότερα του επιτραπεί: «Εδώ είμαι. Κοίτα με». Ίσως και τρυφερό. Πάντως ανθρώπινο. Ίσως και ανταγωνιστικό. Πάντως κατανοητό.

Κάθε χέρι που υψώνεται έχει τη δική του ιστορία. Φέρει το δικό του «φορτίο», τις δικές του αγωνίες, ανασφάλειες, φιλοδοξίες, φοβίες. Κάθε χέρι φέρει τη δική του προσδοκία. Κάθε προτεταμένο χέρι μοιάζει να περιμένει μία επιδοκιμαστική χειραψία, έστω ένα φευγαλέο άγγιγμα και, ίσως, ένα χάδι. Κάποιες φορές το διεκδικεί. Άλλες φορές δίκαια το κερδίζει, άλλες φορές με τεχνάσματα, συχνά ακραία, το κλέβει.

Πάει να πει «Αγαπήστε με για αυτό που είμαι». Και ύστερα, ψιθυριστά, προσθέτει «Και για αυτό που δεν είμαι».Εν πάση περιπτώσει «Αγαπήστε με!» Για μια στιγμή, που να πάρει! Το like έρχεται, κλείνει το laptop και προσπαθεί να κοιμηθεί. Και ξαναλέει, από κεκτημένη ταχύτητα αυτή τη φορά: «Αγαπήστε με!» Αλλά και αυτό δεν του φτάνει.