ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Πάνω στα ανθρώπινα συντρίμμια στήνουν τις πασαρέλες των εκλογών. Τώρα ειδικά που πολύ πιθανόν να αλλάξει το ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών και από λίστα να έχουμε σταυροδοσία, θα ξεχυθούν στα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών να βρουν τα πρόσωπα που θα είναι αναγνωρίσιμα για το τηλεοπτικό κοινό έτσι ώστε αυθόρμητα να βάλεις τον σταυρό στον δημοφιλή και όχι στον άξιο. Όχι ότι θα υπήρχε άξιος διότι αυτός που έχει χρόνο και χρήμα να σπαταλήσει για να κατακτήσει μία θέση είτε στο δημοτικό, είτε στο περιφερειακό, είτε στο εθνικό, είτε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ένας χομπίστας σωτήρας είναι σαν τα αφεντικά του.

Κανείς και πάλι από τους αγανακτισμένους και κατεστραμμένους ψηφοφόρους δεν θα αναρωτηθεί πού διάολο βρίσκουν το χρήμα όλοι αυτοί, από τα βουνά μέχρι την πρωτεύουσα, να διανύσουν τον προεκλογικό τους αγώνα. Κανείς δεν θα αναρωτηθεί και πάλι πώς πληρώνεται ένα γραφείο προεκλογικό, πόσο στοιχίζουν οι καταχωρήσεις σε εφημερίδες, πόσο τα κεράσματα στα καφενεία και στα μπαρ και πόσο οι στημένες συνεντεύξεις σε ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο.

Όσο ο πολίτης δεν αναρωτιέται και θεωρεί φυσικό το έξοδο του υποψηφίου τόσο πιο εύκολα γίνεται για τα κόμματα να δρουν όπως είναι χρόνια στημένο το παιχνίδι ακόμα κι αν αυτή την στιγμή ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας είναι φτωχός και άλλος μισός, εν μέσω της εικονικής ευδαιμονίας του, μελλοθάνατος. Το σκεπτικό, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, είναι να σε θαμπώσουν με το δημοφιλές πρόσωπο γιατί σε ξέρουν καλά ότι πρώτα είσαι τηλεθεατής και ύστερα πολίτης.

Όχι μόνο δεν έγινε ζημιά στο τηλεοπτικό γίγνεσθαι κατά την δημοκρατική κατοχή που ζούμε, αλλά αποδεικνύεται από το σκεπτικό των κομματόσκυλων,ότι είσαι πιο πολύ εθισμένος στο γυαλί από ό,τι στην ίδια την ζωή. Δεν χρειάζεται να αλλάξουν καμία συνταγή από την γέννηση της ιδιωτικής τηλεόρασης μέχρι και σήμερα. Όσο περισσότερη φασαρία κάνει το τηλεοπτικό πρόσωπο τόσο περισσότερο θα έχει την αποδοχή. “Δεν με νοιάζει τι λες για μένα, μόνο να λες σωστά το όνομά μου”, ήταν, είναι και θα είναι το αμερικανικό τηλεοπτικό σλόγκαν της κάθε δημοκρατίας. Να σου έρχεται το όνομα αυθόρμητα ακόμα κι αν ο προσδιορισμός τους είναι “μαλάκας”, “προδότης”, “πουτάνα”, “λαμόγιο”, “πουλημένος”.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι ο αυθόρμητος προσδιορισμός για την Ελληνική Βουλή είναι “μπουρδέλο”. Με τα ψηφισμένα υλικά που απαρτίζεται μόνο τέτοιο μπορεί να είναι. Το θέμα είναι όμως ότι δεν είναι ένα “μπουρδέλο” στο οποίο μπούκαραν τσατσάδες, πουτάνες και νταβατζήδες από μόνοι τους. Τους έστειλες εσύ γιατί πρώτα γνώριζες το όνομα και το πρόσωπο και μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ανακάλυψες πόσο “πουτάνες” τελικά ήταν.

Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η άνεση που έχουν τα τελευταία χρόνια όλοι οι κομματικοί εκπρόσωποι των χωριών, των κωμοπόλεων και πόλεων, στην κάμερα και στο γυαλί. Δεν έχουν καμία αναστολή ακόμα και όταν τα ελληνικά τους αρχίζουν με “ουγκρ” και τελειώνουν σε “μουγκρ” να προβούν σε δημόσια πολιτική ανάλυση. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό ακόμα και όταν γνωρίζουν ότι θα γίνουν ρεζίλι. Το ρεζίλι σε κάνει γνωστό, κατ' επέκταση δημοφιλή και ακριβώς μετά ψηφισμένο εκπρόσωπο σε ένα δημοτικό ή περιφερειακό συμβούλιο και γιατί όχι στο εθνικό ή ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Η εντολή κάθε είδους ψηφοφορίας και όπως φαίνεται και για την ψήφιση ευρωβουλευτών είναι “προσωπική μάχη”. Αυτό σημαίνει ότι ως πολίτης δεν ψηφίζεις ένα οικονομικοκοινωνικοπολιτικό σύστημα αλλά το πρόσωπο. Και το πρόσωπο δεν είναι η φάτσα του ανέργου, του πραγματικού αγρότη, του βιοπαλαιστή, της νοικοκυράς, του καθημερινού ανθρώπου. Το πρόσωπο είναι αυτό που χωρά στο “κάδρο” και δεν χαλάει την τηλεοπτική εικόνα. Είναι αυτό που μπορεί να γίνει το παραβάν και να καλύψει τα πραγματικά πρόσωπα της πραγματικής ζωής.

Η πραγματικότητα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που διανύει η Ελλάδα δεν έχει φωτισμούς τηλεοπτικού στούντιο, έχει κομμένο ρεύμα σε σπίτια και επιχειρήσεις. Δεν έχει κοντομάνικα φορεματάκια οίκου, αλλά τέσσερα πουλόβερ και κουβέρτα από πάνω για να αντέξεις το κρύο. Δεν έχει πούδρα για να μην γυαλίζει το αφράτο μαγουλάκι, αλλά μαύρους κύκλους και αποστέωση από την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Δεν έχει ροζ απαλά χεράκια, αλλά χαρακωμένα από άγρια μεροκάματα χέρια χωρίς ασφάλιση μετά από 18ωρο. Η πραγματικότητα έχει χαράτσι και φόρο, έχει έξωση και πλειστηριασμό, δεν έχει 6,000 ευρώ για τον δήμαρχο, 7,000 για τον περιφερειάρχη, 4,000 ευρώ για τον αντιδήμαρχο, 1,000 ευρώ και κάθε επιτροπή, ούτε σπίτι στις Βρυξέλλες με όλα τα παρελκόμενα για τον σωτήρα ευρωβουλευτή.

Η πραγματική ζωή στην Ελλάδα έχει κόστος λιγότερο από 1 ευρώ ανά πολίτη. Όσο στοιχίζει δηλαδή το ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου τηλεοπτικού χρόνου ή μία λέξη έντυπης συνέντευξης για τον κάθε προβεβλημένο, χωριάταρο ή αρχοντοχωριάταρο, που ακόμα σε πείθει ότι θα σου αλλάξει την πραγματική σου ζωή.  Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΠΑΛΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΙΔΙΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Μερικές κακές συνήθειες δύσκολα εγκαταλείπονται. Ακόμη κι όταν όλα δείχνουν ότι η «κακή έξις» μπορεί να καταστρέψει τον φέροντα ή τον θεσμό τον οποίο εκπροσωπεί. Μία από τις χειρότερες και χαμηλού επιπέδου πρακτικές των βουλευτών και εν γένει των πολιτικών δυνάμεων, που καταλαμβάνουν έδρες στο Κοινοβούλιο, είναι η κατάθεση τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων.

Σε κάθε προεκλογική περίοδο οι ηγέτες και τα σημαίνοντα στελέχη των κομμάτων υπόσχονται ότι αυτός ο ομφάλιος λώρος με τον παλαιοκομματισμό θα κοπεί. Οι υποσχέσεις όλων μετασχηματίζονται σε... ατμό αμέσως μόλις αρχίσουν οι κοινοβουλευτικές περίοδοι. Ακόμα και τώρα η παράδοση του πολιτικαντισμού καλά κρατεί. «Στη Βουλή, ένας από τους άγραφους κανόνες αναφέρει ότι, όταν παρατηρείται μπαράζ τροπολογιών, κατά κανόνα άσχετων - και δη βουλευτικών -, κάτι περίεργο συμβαίνει.

Το φαινόμενο, το οποίο από πολλούς χαρακτηρίζεται επίδειξη παλαιοκομματισμού, αφού συνήθως πρόκειται για “φωτογραφικές” τακτοποιήσεις - κατά τους κακοπροαίρετους “ρουσφετάκια”-, παρατηρήθηκε, για ακόμη μία φορά, την εβδομάδα που μας πέρασε, με καταιγισμό 32 σχετικών ή άσχετων τροπολογιών για όλα τα γούστα σε δύο νομοσχέδια και δεν θύμισε τίποτα άλλο από την τελευταία εβδομάδα πριν από τη διάλυση της Βουλής στις εκλογές του 2012, όταν οι βουλευτές έτρεχαν πανικόβλητοι να ρυθμίσουν όλες τις εκκρεμότητες καταθέτοντας συνολικά 70 τροπολογίες.

Ο συνειρμός ήταν αρκετός ώστε να προκαλέσει σε πολλούς καχυποψία μήπως οι βουλευτές μυρίστηκαν και τώρα εκλογές, ωστόσο μέχρι στιγμής τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει». Το αν οδεύουμε σε εθνικές εκλογές ή όχι λίγο ενδιαφέρει τους υπερφορολογημένους και σκληρά δοκιμαζόμενους Έλληνες.

Εκείνο που νοιάζει όλους μας είναι ο πολιτικός κόσμος της χώρας να στέκεται στο ύψος του και να μην ευτελίζει την κοινοβουλευτική διαδικασία. Η «λογική» των περασμένων δεκαετιών μας χρεοκόπησε και αφαίρεσε σεβαστό κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας. Αν επιμένουν μερικοί να ακολουθούν το παλιό μονοπάτι, με έκπληξη θα διαπιστώσουν ότι οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο...

Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται πως έχει γίνει πια μέρος της καθημερινότητάς μας. Ακόμα και η γριούλα του διπλανού σπιτιού ξέρει τι είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η διαφορά της από το Κοινοβούλιο, και ποιο από τα δύο όργανα συμμετέχει στη «διάσημη» πλέον Τρόικα. Το καλύτερο; Μπορεί να αναγνωρίζει ποιος είναι ο Μπαρόζο, ποιος ο Σουλτς, και ποιος ο Ντράγκι! Και τώρα και με την Ελληνική Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, ποιος μας πιάνει. Όλους τους έχουμε μάθει πια. Σαν να ζούνε μεταξύ μας. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, οι υπάλληλοι της ΕΕ- και δη οι υψηλόβαθμοι - δεν είναι σαν και εμάς (τους «απλούς» πολίτες δηλαδή).

Μας έχουν δείξει άλλωστε πως ζούνε σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου όλα μπορούν να διορθωθούν με ένα ψήφισμα ή μια πρόταση νόμου. Άλλωστε πόσες προτάσεις, ψηφίσματα, διαβουλεύσεις, συμβούλια και συνόδους έχουμε δει τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια που η κρίση μαστίζει την Ευρώπη; Είναι λες και αυτές οι αποφάσεις μερικών ηγετών των κρατών μελών θα δώσουν στη γριούλα που ζει με 300 ευρώ να φάει. Ή θα σώσουν τον άνεργο από το να πέσει σε κατάθλιψη και να πάρει την ίδια του τη ζωή.

Στην Ελλάδα, η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχε καλέσει δημοσιογράφους από την Ευρώπη να δούνε ιδίοις όμμασι την κατάσταση και να ζήσουν από κοντά όλα αυτά που περιγράφουν στα δημοσιεύματά τους. Η διαφορά είναι πως αυτοί που μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση και να λάβουν αποφάσεις ίσως να μην κατανοούν αρκετά καλά το τι συμβαίνει. Αυτοί άλλωστε όταν επισκέπτονται τις χώρες δεν μένουν στους ξενώνες σπιτιών αλλά σε αστεράτα ξενοδοχεία. Με τους φρουρούς απέξω.

Η αλήθεια να λέγεται πάντως, η ΕΕ έχει και τα καλά της. Και αυτά είναι αρκετά. Από το κοινό μας νόμισμα (ευρώ), στο Σένγκεν και το Εράσμους. Είναι κι άλλα. Που πήραν όμως τον χρόνο τους για να «ψηθούν» κι άλλα τόσα που έχουν μείνει στα συρτάρια. Τα πρόβλημα όμως είναι πως όταν έχει από το 2008 που μια ολόκληρη οικογένεια υποφέρει από τη σοβαρότερη ίσως χρηματοπιστωτική κρίση στην ιστορία της, δεν είναι δυνατόν οι ηγέτες της να μην μπορούν να λάβουν καμία σοβαρή ή ουσιαστική απόφαση, και μετά από πέντε χρόνια ατελείωτων συζητήσεων να αποφασίζουν πως πρέπει να παρθούν μέτρα για ανάπτυξη. 

Και όταν ο ίδιος ο (μη εκλεγμένος) πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου βαν Ρομπέι αντιτίθετο στο να εκλέγουν οι Ευρωπαίοι τους ηγέτες της ΕΕ μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, απλά έδωσε περισσότερη υπόληψη σε όλους όσους φωνάζουν ενάντια μιας ΕΕ που καταπίνει τη δημοκρατία και απλά τρέφει τα συμφέροντα μιας πολιτικής ελίτ. Με τις Ευρωεκλογές να πλησιάζουν, δεν είναι παράξενο το πώς οι Ευρωσκεπτικιστές είναι αυτοί που κερδίζουν έδαφος. Δυστυχώς η ιδέα της ΕΕ παραμένει λίγο-πολύ απλά ιδεαλιστική. Τουλάχιστον έτσι δείχνουν όλα αυτά. 

Γιατί για να υπερισχύσει πραγματικά η δημοκρατία στην ΕΕ, θα έπρεπε οι ηγέτες και τα όργανα της ΕΕ να λογοδοτούν στον λαό τους. Έστω κι αν αυτός (προς το παρόν) δεν τους ψηφίζει. Να υπάρχει διαφάνεια. Και να μπορεί η γριούλα της διπλανής πόρτας, όχι μόνο να τους αναγνωρίζει αλλά να γνωρίζει και το τι ακριβώς κάνουν εκεί.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ INDEPENDENT ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ...ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ

Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα έγιναν... Μάρμαρα της Βρετανίας για τον Independent που με αφορμή την τοποθέτηση του George Clooney για την επιστροφή τους στην Ελλάδα, αμφισβητεί ακόμη και ότι τα έκλεψε ο λόρδος Έλγιν! «Ο George Clooney πιστεύει πως η Βρετανία πρέπει να χάσει τα Μάρμαρά της» είναι ο τίτλος του δημοσιεύματος της βρετανικής εφημερίδας μετά τη δημόσια τοποθέτηση του Αμερικανού σταρ, στο περιθώριο συνέντευξης Τύπου στο φεστιβάλ του Βερολίνου, πως το σωστό θα ήταν να γυρίσουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στην Ελλάδα.

Ο συντάκτης του άρθρου αμφισβητεί ακόμη και το ότι ο Έλγιν «έβγαλε» παράνομα τα Μάρμαρα από την Ελλάδα. «Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Έλγιν πήρε τα Μάρμαρα από τον Παρθενώνα χωρίς άδεια», γράφει. Ο επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτισμού Μέσων Ενημέρωσης και Αθλητισμού, Τζον Γουιτινγκέιλ, μιλά στην εφημερίδα και ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορεί τον γνωστό ηθοποιό πως... δεν ξέρει τι λέει!

«Είμαι θαυμαστής του Τζορτζ Κλούνεϊ, αλλά σέβομαι το γεγονός ότι πιθανώς δεν γνωρίζει την ιστορία των Ελγίνειων Μαρμάρων και το νόμιμο δικαίωμα που έχει η Βρετανία για αυτά. Είναι Αμερικανός. Υποθέτω ότι δεν ξέρει γιατί η Βρετανία απέκτησε τα Ελγίνεια Μάρμαρα. Υπάρχει η ισχυρή άποψη ότι πρέπει να παραμείνουν στη Βρετανία», λέει.