ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΞΑΝΘΩΝ ΝΑΥΑΓΙΣΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ

 

Φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα και δρόμοι στολισμένοι με γιορτινή διάθεση. Άνθρωποι που βλέπουν την αλλαγή του χρόνου σαν μία νέα λίστα ευχών, σαν ακόμα μία ευκαιρία να γεννηθούν όνειρα και ελπίδες. Ένας κόσμος που χορεύει γύρω από ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο που εξιλεώνει για στόχους που δεν ευοδώθηκαν, για πίκρες που βιώθηκαν, αφού τα νέα πακέτα με τα δώρα θα ανοιχτούν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Και στην Ελλάδα, σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω. 

Η Ελλάδα να περιμένει να αλλάξει ο χρόνος στωικά, με Έλληνες που δεν ελπίζουν σε κάτι πέρα από την υγεία τους, με Έλληνες που δεν ονειρεύονται αφού έχουν χάσει τον ύπνο τους, με Έλληνες που πασχίζουν να συνηθίσουν τη συχνότητα των ευρωπαϊκών ρυθμών κλασικής μουσικής, όταν έχουν μεγαλώσει με μπουζούκια και αμανέδες. Και ξαφνικά, τα φώτα και πάλι πάνω μας. Σε μία πολιτική ζαριά που σταμάτησε στο 168, μία προεκλογική κούρσα ταχύτητας 25 περίπου ημερών θα αναδείξει νέα κυβέρνηση που θα διαπραγματευτεί με τους δανειστές μία σειρά από υπογραφές πενταετίας με ανεξίτηλα μελάνια. 

Και θα μου πεις, οι εκλογές είναι η γιορτή της Δημοκρατίας, είναι η ώρα που θα ακουστεί ο λαός. Και θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά θα σου επισημάνω πως αυτό που ακούω τελευταία είναι η μάχη για την τρίτη θέση στις εκλογές, για το κόμμα που θα είναι ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων. Αφού λοιπόν απωλέσαμε το ενδιαφέρον μας για την πρωτιά, τότε ας καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να είμαστε οι ρυθμιστές της συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού ισάξιοι εταίροι δεν είμαστε εδώ και μερικά χρόνια. 

Θα είμαστε μία χώρα τρίτης ταχύτητας, που ενοχλεί τις χώρες πρώτης και δεύτερης ταχύτητας που άρχισαν να σκέφτονται μήπως να μας βγάλουν από το πορτ-μπαγκάζ που μας έχουν δέσει και να μας αφήσουν στην τύχη μας στην άκρη του δρόμου. Και εκεί που λες πως αυτές τις φετινές γιορτές θα τις περάσεις με ευχές ανάμεσα σε Σαμαρά και Μέρκελ, με νάζια ανάμεσα σε Τσίπρα και Κουβέλη, με γκριμάτσες ανάμεσα σε Βενιζέλο και Παπανδρέου και με αλλεπάλληλα αγκαζέ ανάμεσα στον Θεοδωράκη και ό,τι περισσεύει από κόμματα-παρέες που διαλύονται, έρχεται ένα ξανθό καρέ σε ανδρικό κεφάλι να σε ηλεκτρίσει.

Τελικά ο Ξηρός έπεσε στα δίχτυα της Αστυνομίας επειδή δεν του πέτυχε η βαφή στα μαλλιά ή επειδή έχουμε εκλογές; Τελικά ετοίμαζε χτύπημα στον Κορυδαλλό το περασμένο Σαββατοκύριακο ή απλά έκανε εξάσκηση στο αρχιτεκτονικό σχέδιο για τις επόμενες Κατατακτήριες; Τελικά, μήπως πρέπει να αισθάνομαι τυχερός και υπερήφανος που έχω ένα κράτος που συλλαμβάνει τον κυριότερο καταζητούμενό του, τη στιγμή που ετοιμάζει μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα; 

  Είναι όμως τυχαίο το γεγονός πως συλλαμβάνεται μία ημέρα πριν το χτύπημα, σε προεκλογική περίοδο έντονων πολώσεων και πως η αντιπολίτευση-επόμενη κυβέρνηση δε στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην Ελληνική Αστυνομία όπως έκανε αμέσως η υπάρχουσα κυβέρνηση; Τις φετινές όμως γιορτές τις πέρασες και με ένα στομάχι κόμπο, αφού ένα πλοίο πήρε φωτιά στο αμπάρι εν μέσω θύελλας και οδήγησε ανθρώπους στον θάνατο, οικογένειες στον βουβό πόνο αφού αγνοούνται ακόμα οι δικοί τους άνθρωποι και μία χώρα να συνειδητοποιήσει για ακόμα μία φορά πως όλα βασίζονται στην τύχη.

Καράβια χωρίς ξεκάθαρες λίστες επιβατών, μοιάζουν με χώρες που κατοικούνται από ανθρώπους χωρίς ταυτότητα. Κόμματα που γεννιούνται για να πιάσουν το 3%, μοιάζουν με ζωές που στοχεύουν την τιμητική σύνταξη των 300 ευρώ μετά από 40 χρόνια. Οι άνθρωποι όμως που περιμένουν ένα τηλεφώνημα ή ένα χτύπημα στην πόρτα για να μάθουν για τον αγνοούμενό τους, δεν μπορεί να αφήνονται στην τύχη τους. Η τιμή του νεκρού δε μετριέται με δραχμές ή ευρώ, αγαπητό κράτος.