ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙΚΑ;

 

Και ενώ, σε μια περίοδο εξαιρετικής σημασίας και κρισιμότητας, η νέα κυβέρνηση φοράει τα καλά της και οδεύει ολοταχώς προς την ανάληψη πολιτικών και «εθνικών» ευθυνών, ένα άλλο ζήτημα εκκρεμεί για την εκτόνωση της πολιτικής έντασης των τελευταίων ημερών, αυτό της υποψηφιότητας του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Το οικονομικό σκέλος και η ανάπτυξη, αναμφισβήτητα, θα αποτελέσουν το μεγάλο στοίχημα της νέας κυβέρνησης Τσίπρα.

Ωστόσο, σε μια χώρα της οποίας το παρόν πολιτικό περιβάλλον χαρακτηρίζεται από αστάθεια, η εδραίωση μιας πολιτικής και κομματικής ισορροπίας κρίνεται επιτακτική. Στην ανθρώπινη ιστορία, η πολιτική του διαίρει και βασίλευε (που υπακούει στην αξίωση ότι «για να κυβερνάς με ασφάλεια και να διατηρείς την εξουσία σου, φρόντισε να σπείρες τη διχόνοια ανάμεσα στους αντιπάλους σου») δεν είναι καινούργια, καθώς φαίνεται να είναι η πολιτική αρχή που ακολουθείται στην υποψηφιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη νέα κυβέρνηση.

Πιο συγκεκριμένα, δοθέντος ότι η πρόταση Καραμανλή φαίνεται να έχει πενιχρή πολιτική βάση αλλά μάλλον συμβολική (δεδομένου ότι η ανάληψη καθηκόντων Προέδρου προδιαθέτει συνήθως τη δύση μιας πολιτικής καριέρας), η πρόταση Αβραμόπουλου από την άλλη, κρίνεται μεγάλης σημασίας για τη μετέπειτα στρατηγική της «πολιτικής συνέχειας» της Νέας Δημοκρατίας. Η μακρά πολιτική καριέρα του Δημήτρη Αβραμόπουλου, εντός και εκτός χώρας, τον καθιστά ως μία σοβαρή υποψηφιότητα για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, σε μία πιθανή αποχώρηση του νυν προέδρου, κ. Σαμαρά.

Επομένως, η υποψηφιότητα του κ. Αβραμόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας θα μπορούσε να αποτρέψει μια σοβαρή πολιτική συνέχεια για τη Νέα Δημοκρατία. Αν η θεωρία αυτή επιβεβαιώνεται, τότε δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει κανείς ότι, πέρα από τις όποιες ενοποιητικές και συμβιβαστικές κινήσεις τις οποίες φέρεται να επιθυμεί να προωθήσει η νέα κυβέρνηση για την εξομάλυνση της διαδικασίας, έχει αναμφισβήτητα και μία μοναδική ευκαιρία για την αποδόμηση του βασικού της αντιπάλου.

Ο ηγέτης της ρωσικής επανάστασης και επικεφαλής της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, φέρεται να είπε κάποτε ότι «ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις την αντιπολίτευση είναι να την καθοδηγείς». Δεδομένης, ωστόσο, μιας εύθραυστης εσωτερικής πολιτικής σταθερότητας σε συνδυασμό με ένα «ανήσυχο» διεθνές σκηνικό, μια υγιής αντιπολίτευση κρίνεται, όσο ποτέ άλλοτε, θέμα εθνικής ασφάλειας.