ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

 

Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου, απέναντι από το σπίτι μου, δίπλα ακριβώς στους κάδους των σκουπιδιών. Δεν το είχα προσέξει και πίσω από τον έναν κάδο ξεπρόβαλε και με τρόμαξε, ένα κεφάλι. Σιχτίρισα από τον φόβο μου μέχρι που είδα ότι ήταν το κεφάλι ενός παιδιού, ηλικίας 5 το πολύ 6 ετών. Και ντράπηκα, γιατί έτρωγε κατάχαμα κάτι από τα σκουπίδια. Σκουπίδια, που κανείς μας δεν τα ξεδιαλέγει, με αποτέλεσμα τα χαρτιά της τουαλέτας με τα «πολύτιμα» περιττώματα μας, να αναμειγνύονται με τα αποφάγια του ψυγείου μας και να καταλήγουν σε κάποια παιδικά στομάχια.

Αλλά η ντροπή μου δεν σταμάτησε εκεί, γιατί το παιδικό κεφάλι ακολούθησαν και άλλα παιδικά κεφάλια για την ακρίβεια 3, που κρύβονταν πίσω από τους άλλους κάδους και έτρωγαν κάτι άλλο. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω όλο αυτό, φάνηκε από τη γωνία ο πατέρας τους και επειδή ντράπηκα ακόμη περισσότερο, έφυγα. Όταν μπήκα στην πολυκατοικία, παρακολούθησα στα κρυφά από το τζάμι της πόρτας την εξής σκηνή: «ο πατέρας ψάχνει στα σκουπίδια, βρίσκει κάτι και το πετάει στον αέρα στο ένα του παιδί.

Αυτό χαρούμενο χοροπηδάει και τα άλλα τρία γύρω του φωνάζουν γιατί θέλουν και αυτά φαγητό»... από πού; Από τα σκουπίδια... με τον τύφο  και όλες τις αρρώστιες να παραμονεύουν. Από σκουπίδια που, επαναλαμβάνω, κανένας από εμάς δεν ξεχωρίζει πρώτα στο σπίτι του, με αποτέλεσμα να είναι όλα ανακατεμένα, σκατά και ζωές.

Αναρωτιέμαι πού είναι και τι κάνει η πολιτεία, πού είναι τα συσσίτια που πλέον επιβάλλονται, πού είναι ο καθένας από εμάς που κοιτάει μόνο τον μικρόκοσμό του. Χιλιάδες ευρώ δαπανώνται για βλακείες και χαζομάρες, όταν τα παιδιά πεινάνε και λιποθυμάνε από την αρρώστια και την πείνα. Εκατοντάδες ευρώ δαπανάς εσύ κι εγώ για να ζήσουμε τη ζωούλα μας, όταν κάποιος δίπλα μας υποφέρει στ’ αλήθεια.

Ντρέπομαι γιατί όλο αυτό το είδα, όταν σκεφτόμουν ότι δεν μου φτάνουν τα λεφτά μου για το τάδε ή το δείνα έξοδο της πολύ καλά τακτοποιημένης ζωής μου.

Ντρέπομαι που τώρα θυμήθηκα να γίνω άνθρωπος, και δεν το έχω θυμηθεί ήδη να είμαι, ώστε να έχω φωνάξει και διαμαρτυρηθεί εκεί που πρέπει, να έχω προσφέρει κάπου, εκτός από τον εαυτό μου, για να μην ξαναδώ παιδιά να τρώνε από τα σκουπίδια και να χαίρονται.

Ντρέπομαι, γιατί μόνο τώρα νοιάστηκα που στη Βουλή υπάρχουν εκλεγμένοι βουλευτές που διαχωρίζουν τους ΡΟΜ από τους ανθρώπους.

Ντρέπομαι, γιατί μόνο τώρα θέλησα να έρθει η «Θεία» εκείνη ώρα να ψηφίσω, για να δείξω τη δύναμή μου και για να πω σε όλους αυτούς, ότι πλέον δεν με νοιάζει πια ο δρόμος που στρώθηκε με χαλίκι ή τσιμέντο έξω από το σπίτι μου, αλλά το παιδί που λιποθύμησε από την πείνα έξω από αυτό, μήπως και πάψω επιτέλους να ντρέπομαι.