ΟΙ …ΠΥΡΟΤΕΧΝΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

 

Οι πολιτικά ετερόδοξοι, με εξαίρεση την αντιμνημονιακή προσήλωση, κυβερνητικοί συνεταίροι, που σχηματίζουν μια ακόμη κυβέρνηση ανάγκης, πριν από 23-25 χρόνια οικοδομούσαν παράλληλα τις δημόσιες παρουσίες τους. Στα πολύπλοκα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη ο σημερινός πρωθυπουργός Αλ . Τσίπρας πρωταγωνιστούσε στο μαθητικό – φοιτητικό κίνημα όταν οι δεξιές ομάδες εφόδου δολοφονούσαν στην Πάτρα τον καθηγητή Τεμπονέρα.

Και ο σημερινός υπουργός Άμυνας, Παν. Καμμένος συνέγραφε εκείνο το άστοχο βιβλίο για την τρομοκρατία με την υποστήριξη των μηχανισμών του βαθέως δεξιού κράτους, στα χρόνια της Ριανκούρ. Στην πολιτική ως γνωστόν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τα πρόσωπα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε επανειλημμένα την τελευταία τετραετία σε διάφορες εκδοχές συνεργασιών με αποκορύφωμα την μέχρι τελικής πτώσης σύμπλευση των ανένδοτων μονομάχων της μεταπολίτευσης.

Έτσι παρά το γεγονός της ιδεολογικής αβύσσου που χωρίζει ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και μάλιστα για κεφαλαιώδη, σε άλλες εποχές, θέματα όπως τα εθνικά, το μεταναστευτικό και η δημόσια ασφάλεια, αυτή δεν στάθηκε εμπόδιο στην συγκρότηση συγκυβέρνησης με αιχμή την αντιμνημονιακή ατζέντα. Είναι άλλωστε αυτή που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις και απασχολεί καθοριστικά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, που βιώνει στερήσεις πρωτόγνωρες στον τρέχοντα αιώνα .

Μετά την παραχώρηση του θώκου του υπουργού Άμυνας στον πρόεδρο των ΑΝΕΛ, που εδώ και χρόνια παρουσιάζει μεγάλη αδυναμία στα υπουργεία των ένστολων και των υπηρεσιών ασφαλείας η κυβέρνηση αποκτά ένα ισχυρό αμορτισέρ στο Πεντάγωνο με ένα πρόσωπο ιδεολογικά οικείο στα επιτελεία. Οικείο ακόμα και στις μυστικές υπηρεσίες στις οποίες είναι αποσπασμένο στρατιωτικό προσωπικό.

Η συμμετοχή του κόμματος του Παν . Καμμένου στην κυβέρνηση προσφέρει ένα γενικότερο εξισορροπητικό παράγοντα αλλά και ένα «σκληρό δίσκο» γνώσης με υπηρεσίες και μηχανισμούς παραδοσιακά εχθρικούς προς το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τουλάχιστον επιφυλακτικούς προς μια αμιγή κυβέρνηση του .