Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ;

 

Η χώρα μας πρόσφατα εξέλεξε νέα κυβέρνηση, η οποία αμέσως μετά την εκλογή της ενέτεινε τις προσπάθειές της να πείσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να της δώσουν ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να παρουσιάσει το σχέδιό της και να πετύχει ένα νέο «Νιου Ντιλ», δηλαδή μια ευνοϊκότερη συμφωνία όχι μόνο υπέρ της Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της Ευρωζώνης. Προς το παρόν, η προσπάθεια εύρεσης «συμμάχων» δεν ευοδώθηκε.

Ενώ όλοι οι εταίροι μας προβαίνουν σε αισιόδοξες δηλώσεις όταν είμαστε παρόντες, στη συνέχεια όλοι τους κουνάνε το δάχτυλο στην Ελλάδα να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, χωρίς να υπάρχει διάθεση επανεξέτασης των σαθρών ευρωπαϊκών μηχανισμών και της λανθασμένης συνταγής που εφαρμόζεται ανεπιτυχώς τα τελευταία χρόνια εις βάρος της χώρας μας.

Κι ενώ οι διαπραγματεύσεις είναι σε εξέλιξη, η ΕΚΤ ανακοινώνει ότι δεν θα αγοράζει ελληνικά ομόλογα, εν μια νυκτί. Αν αυτό δεν είναι εκβιασμός, τότε τι είναι; Μπορούμε να μιλάμε για μια ενωμένη Ευρώπη, όπως την οραματίστηκαν ο Ζακ Ντελόρ και Ρομπέρ Σουμάν, τη στιγμή που δημιουργείται τέτοιο απαισιόδοξο κλίμα για τη φερεγγυότητα της χώρας μας στις αγορές;

Η ιστορία αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να στηριχτούμε ούτε στην Αμερική ούτε στην Ευρώπη για να μας προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια, πέρα από κάποιες διαπραγματευτικές κινήσεις στο πλαίσιο μιας «δεύτερης συμφωνίας α λα Ίμια», εάν παρ’ ελπίδα εκδηλωνόταν μία κρίση με την Τουρκία.

Φυσικά δεν μπορούμε να πορευτούμε μόνοι μας, ωστόσο θα πρέπει να είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι και να σταματήσουμε να έχουμε κάθε είδους ανασφάλεια αποικιακής εξάρτησης. Δυστυχώς, είναι αλήθεια πως το πνεύμα υποτακτικότητας -ο επονομαζόμενος «ραγιαδισμός», υπόλειμμα αιώνων οθωμανικής υποτέλειας- διακρίνει μια χώρα κατά τα άλλα γνωστή για τη φιλοτιμία και τον αυτοσεβασμό της.

Το δίλημμα επομένως είναι απλό: μπορούμε ως χώρα να συνεχίσουμε να δείχνουμε πίστη στους Ευρωπαίους εταίρους μας; Ή μήπως μια λεπτή επιδέξια αλλαγή θα μπορούσε να μας αποφέρει σημαντικά εθνικά οφέλη;