Η ΕΛΠΙΔΑ ΗΡΘΕ ΕΙΔΕ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ

 

Είμαι αυτό που λέμε «ο μέσος άνθρωπος». Και, άρα, μάλλον ένας τυχερός άνθρωπος. Πλούσια δεν ήμουν ποτέ, ούτε και θέλησα ποτέ να γίνω. Ούτε και πέρασα ιδιαίτερες οικονομικές δυσκολίες. Όλα τα τριάντα και δύο χρόνια μου ήταν μέσα σε μία ροζ φούσκα που ανέβαινε συνεχώς μέχρι που άλλαξε σφαίρα και αναγκαστικά έσκασε.

Και μετά ήρθαν οι αναλύσεις: για όλα φταίει η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο καπιταλισμός, ο φιλελευθερισμός ή ο νεοφιλελευθερισμός. Οι αγορές, το κεφάλαιο, τα καρτέλ. Ενίοτε και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Οι κυβερνήσεις, οι αντιπολιτεύσεις, οι γονείς μας, το σύστημα, τελικά κι εμείς. Η τελευταία πενταετία ήταν η χειρότερη που έχω ζήσει ως τριαντάρα και κάτι. Η τελευταία τριετία ακόμα χειρότερη. Χούντα δεν ήταν, όχι, ούτε πόλεμος ήταν. 

Ήταν όμως διαφθορά, ψέματα, αναξιοκρατία, ρουσφέτια, λιτότητα, κοροϊδία. Ήταν σπίτια υπερχρεωμένα, χωρίς θέρμανση, άνθρωποι γύρω μου καταθλιπτικοί, άνεργοι, πεινασμένοι, κρυωμένοι. Ήταν πληγωμένη αξιοπρέπεια, υποτίμηση της εργασίας και των σπουδών, ματαίωση της καθημερινής προσπάθειας για έναν πιο όμορφο μικρό-κοσμο. Ήταν η άνοδος του ρατσισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού και, τελικά, του ίδιου του φασισμού.  Μέχρι που άρχισε να διαφαίνεται μπροστά μου η ελπίδα. 

Η μόνη ελπίδα. Αυτή που άρχισε να βλέπει «ο μέσος άνθρωπος». Και ήρθε, όντως. Ταυτόχρονα με τον ερχομό της, όμως, ένα ερωτηματικό μου γεννήθηκε γιατί την είδα να συμπράττει με ένα τμήμα εκείνου που επί τόσα χρόνια αντιπροσώπευε ό,τι περισσότερο σιχάθηκα. Συντηρητισμός, ξενοφοβία, πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Κατ’ επίφασιν. Μόνο και μόνο επειδή είναι -δεδηλωμένα- αντιμνημονιακό. Σάμπως διάβασε ποτέ κανείς μας το μνημόνιο. Σάμπως θα το σκίσει ποτέ κανείς.

Δεν καταδικάζω μια κυβέρνηση στην οποία έχω επενδύσει, αλλά δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια στα -κατά τη γνώμη μου- ατοπήματα. Όπως δεν τα έκλεινα και πριν. Ελπίζω και φοβάμαι ταυτόχρονα. Δεν φοβάμαι το Grexit, ούτε ότι θα μας διώξουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Φοβάμαι γιατί δεν μας νοιάζει το ποιους ανθρώπους θα στείλουμε απέναντι στους φασίστες της Βουλής. Φοβάμαι γιατί ένας Θεοδωράκης, που δεν έχει ξαναπολιτευτεί, στο κάτω-κάτω, θεωρείται περισσότερο ΠΑΣΟΚ από μία Ραχήλ Μακρή.

Γιατί ένας πρώην νεοδημοκράτης, Πάνος Καμμένος και ένας πρόεδρος του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, Νίκος Νικολόπουλος, θεωρείται λιγότερο δεξιός από έναν Σπύρο Λυκούδη. Φοβάμαι γιατί έχουμε γεμίσει με μικρές «χρυσές αυγές». Γιατί ο καθένας θεωρεί ότι αυτό που πιστεύει είναι η μία και μόνη αδιαμφισβήτητη αλήθεια, αυτό που θα έπρεπε όλοι να πιστεύουν. Γιατί βλέπουμε μόνο τα θετικά αυτού που επιλέγουμε και μόνο τα αρνητικά αυτού που απορρίπτουμε.

Φοβάμαι, ακόμα-ακόμα, γιατί ακούω μορφωμένους ανθρώπους να λένε ότι η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η «τιμωρία» του λαού που δεν έδωσε καθαρότερη εντολή στους πρώτους. Επιτρέψτε μου, όμως και να ελπίζω. Δεν περιμένω θαύματα, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ένα νέο «Τσοβόλα, δώσ' τα όλα», αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ παρά να ελπίζω. Ότι νέοι - στην πλειοψηφία τους - άνθρωποι, αλλά και νέα πρόσωπα ανεξαρτήτως ηλικίας, δεν γίνεται παρά να μη θέλουν να ξανακάνουν τα λάθη του παρελθόντος, δεν γίνεται παρά να θέλουν να αλλάξουν όλα αυτά που τόσα χρόνια μας βαραίνουν.

Των οποίων καταλήξαμε όλοι λίγο πολύ, άλλοι από επιλογή και άλλοι από συνήθεια, μέρος. Δεν γίνεται παρά να θέλουν κάτι καλύτερο. Και να θέλουν να το πετύχουν βήμα-βήμα, με κόπο, με προσπάθεια, με τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και ΓΙΑ τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.