Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

 

Ποτέ ίσως δεν θα πετύχει η ανθρωπότητα την καθολική αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ακόμα και στον υποθετικά πολιτισμένο δυτικό κόσμο. Ποτέ δεν θα επιτευχθεί η οικουμενική αναγνώριση της ανθρώπινης αξίας και οι ελευθερίες που πρέπει να συνοδεύουν αυτή. Πάντοτε θα υπάρχουν οργανωμένα συμφέροντα εξουσίας και χρήματος που θα συμπιέζουν τις ατομικές ελευθερίες και θα αποστερούν από την ανθρώπινη αξία την πρωτόλεια υπόστασή της, όπως αυτή περιγράφεται στον χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τρόπο εύλογα οριοθετημένο και ως απόρροια πολλών και χρόνιων ζυμώσεων.

Στον δυτικό κόσμο επετεύχθη η τυπική αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε επίπεδο Οικουμενικής Διακήρυξης το 1948, αλλά και μετέπειτα σε επίπεδο συνταγματικών μεταρρυθμίσεων στα δυτικά κράτη. Ωστόσο, πολλάκις τα ανθρώπινα δικαιώματα αμφισβητήθηκαν: είτε μέσα από τoν ενορχηστρωμένο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα ουσιαστικά, είτε μέσα από τον κοινωνικό αποκλεισμό ανθρωπίνων ομάδων όπως οι γυναίκες, οι μετανάστες, οι ομοφυλόφιλοι, οι αλλόθρησκοι, οι έχοντες διαφορετική πολιτική ταυτότητα, οι νοσούντες από χρόνιες ασθένειες, όπως το AIDS, και δυστυχώς πολλοί άλλοι επίσης «διαφορετικοί».

Ο πολιτισμένος δυτικός κόσμος είναι άλλωστε αυτός που με το πάτημα ενός κουμπιού δύναται να σκοτώσει εκατοντάδες αμάχους στο όνομα της ελευθερίας και έπειτα να βαφτίσει ως τρομοκράτες όσους δικαιολογημένα αποκτηνώνονται στον χαμό αγαπημένων προσώπων τους. Είναι αυτός που διπλωματικά κωλυσιεργεί απέναντι στην απαίτηση κατάπαυσης πυρός σε εμπόλεμες περιοχές, με σκοπό την εξουθένωση πληθυσμιακών ομάδων προς μελλοντική εκμετάλλευση (π.χ. φτηνά εργατικά χέρια) και την περαιτέρω πώληση όπλων. Η πλήρης αντίφαση για ένα σύνολο κρατών που από τη μια πλευρά καμώνονται τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και από την άλλη πλευρά επιτρέπουν την απαξίωση τους και τη χρήση του όρου αυτού μόνον για διαφημιστικούς σκοπούς.

Το γεγονός ότι ούτε καν στη Δύση δεν αναγνωρίζονται ουσιαστικά τα ανθρώπινα δικαιώματα και μιλάμε για κοινωνίες πολλών ταχυτήτων σημαίνει ότι θα πάψουμε και να μαχόμαστε; Το ότι δεν έχουμε πετύχει την οικουμενική αναγνώρισή τους και «ίσως ποτέ» δεν θα την πετύχουμε, όπως προείπα, σημαίνει ότι θα παραδώσουμε τα όπλα; Σαφέστατα όχι, και κίνητρό μας απέναντι στην εν πολλοίς άνιση μάχη με τα ανθρώπινα πάθη και τις προκαταλήψεις είναι οι ήδη σπουδαίες νίκες εναντίον τους. Είναι εκείνα τα μικρά βήματα που έγιναν κόντρα σε ισχυρά εμπόδια από σπουδαίες προσωπικότητες και καθένα από τα οποία μας αποκάλυπτε και ένα καινούριο μέρος του ορίζοντα.

Είναι εκείνα τα μικρά βήματα που έγιναν κόντρα στον ίδιο μας τον εαυτό και υπερνίκησαν τα παραδεδομένα συμπλέγματα που αντιστρέφονται την αναγνώριση και ανάδειξη της ανθρώπινης αξίας. Είναι εκείνα τα μικρά βήματα που έφεραν τεράστιες αλλαγές. Σε μια εποχή που η ανθρώπινη αξία καταρρακώθηκε λόγω της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου και της ανικανότητας εξυπηρέτησης βασικών αναγκών πολλών ανθρώπων, η οικονομική κρίση «ξύπνησε» ακραίες και ρατσιστικές αντιλήψεις και οι πολεμικές συγκρούσεις συνεχίζονται με την επιχορήγηση της Δύσης, πρέπει εκ νέου να αναστηλώσουμε την ανθρώπινη αξία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Οφείλουμε να κάνουμε ακόμα ένα βήμα σταθμό που θα αναδείξει το μεγαλείο της ανθρώπινης αξίας κόντρα στη λίγη, μα δυστυχώς κραταιά χειραγώγηση των μαζών. Μια χειραγώγηση που επιτυγχάνεται είτε μέσω της προώθησης των ακραίων αντιλήψεων, είτε μέσω της αποπροσανατολιστικής αποχαύνωσης που προσφέρουν τα ΜΜΕ στο σύνολό τους, είτε μέσω του ευτελισμού ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων λόγω ένδειας και πολεμικών εχθροπραξιών.