ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ

 

Πόσο κοντά βρισκόμαστε στην καταστροφή και γιατί; Αυτή η ερώτηση δείχνει να μας απασχολεί αποκλειστικά τον τελευταίο καιρό, κι όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται δείχνει πόσο αισιόδοξοι είμαστε ως άνθρωποι. Το γεγονός ότι αναρωτιόμαστε για την καταστροφή, θεωρώντας ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση διαφορετική δεν μπορεί παρά να αποδεικνύει ότι η οπτική γωνία από την οποία ερευνάμε τον κόσμο γύρω μας είναι ότι υπάρχουν άλλοι χειρότεροι από εμάς.

Ναι, πράγματι, είμαστε αισιόδοξοι, αλλά πώς μπορεί αυτή η αισιοδοξία να γίνει η κινητήριος δύναμη για να βελτιωθούμε ως άτομα, ως λαοί, ως κόσμος; Επαναπαυόμαστε συνεχώς ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από εμάς και χάνουμε την ουσία της ύπαρξής μας, αν όχι δηλαδή να κάνουμε τη διαφορά, τουλάχιστον να διατηρήσουμε τον κόσμο και τους εαυτούς μας στα επίπεδα που βρίσκονται, και όχι να γινόμαστε όλο και χειρότεροι. 

Βέβαια, η διατήρηση αυτή δε συνεπάγεται τη στασιμότητα και την ανάπαυση, γιατί πολύ απλά όταν ο κόσμος γύρω μας προχωράει, δε γίνεται να παραμένουμε το ίδιο άξιοι αν δεν έχουμε κατορθώσει να κάνουμε στοιχειώδη βήματα προόδου, βήματα τα οποία, αν και σημαίνουν την εξέλιξη, δεν αποτελούν δύσκολο στάδιο ανάπτυξης.

Αντιθέτως, αν εξετάζαμε τον κόσμο από τη σκοπιά του καλύτερου θα είχαμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε πόσο πίσω βρισκόμαστε σε σχέση με το άριστο, σε σχέση με το ιδανικό, ακόμη κι αν αυτό αποτελεί την επονομαζόμενη απαισιοδοξία, την απεχθή από όλους μας αυτή «ψυχική νόσο». 

Βεβαίως, ο τρόπος αυτός θεώρησης των γεγονότων και των καταστάσεων θα μπορούσε να αποτελέσει τροχοπέδη για τους αδυνάμους να προοδεύσουν, καθώς καταλαβαίνουν πόσο υπολείπονται σε σχέση με το άξιο, ωστόσο θα ήταν η κύρια ώθηση των δυνατών στο πνεύμα για το μέλλον, για την πρόοδο, για την εξέλιξη ή έστω για μια απλή προοπτική, μια προοπτική, η οποία θα αποτελέσει τη μοναδική πηγή ελπίδας για τον άνθρωπο.

Αν, δηλαδή, ο τρόπος αυτός σκέψης ονομάζεται απαισιοδοξία, και τελικά όντως αποτελεί μια νόσο της ψυχής, εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους να νοσήσουν από αυτήν και να μη βρουν ποτέ κάποιον τρόπο ίασης. Εύχομαι να γίνουμε όλοι μας απαισιόδοξοι, και κάποια στιγμή να καταλάβουμε πως δεν αναμένουμε την καταστροφή, η καταστροφή έχει ήδη φθάσει όχι μόνο στην οικονομία και στην πολιτική, όπως όλοι νομίζουμε, αλλά κυρίως στις ψυχές του καθενός από εμάς. 

Εύχομαι να καταλάβουμε πως το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε, είναι δυσκολότερο, επιβλαβέστερο και πιο ψυχοφθόρο από αυτό της καταστροφής, και πως ίσως μια νέα καταστροφή, που θα εξαλείψει τα κακώς κείμενα, θα αφανίσει όλη αυτή την εσφαλμένη νοοτροπία και θα μας χαρίσει μια νέα ευκαιρία να εξελιχθούμε, είναι η μόνη μας ελπίδα σωτηρίας.

Ας κάνουμε μια νέα αρχή, όσο αυτό είναι δυνατόν. Ας συντρίψουμε ό,τι θεωρούμε τοξικό γύρω μας και ας διατηρήσουμε ό,τι θεωρούμε ωφέλιμο, και να το επευφημήσουμε, και με τον τρόπο αυτό να μπορέσουμε να δείξουμε και στους υπολοίπους την οδό της ανάπτυξης, τον πιο κακοτράχαλο, δηλαδή, ανήφορο. Κι ας υποστηρίξει μετά κάποιος, πως η καταστροφή ήταν η καταστροφή μας…