ΕΈ - ΤΟΥΡΚΙΑ: ΜΙΑ ΑΣΥΜΒΑΤΗ ΣΧΕΣΗ

 

H Τουρκία, με τη γνωστή υπεροψία που τη διακατέχει, προσπαθεί να αυτοπροβληθεί ως ένας απαραίτητος και χρήσιμος εταίρος της Ε.Ε προκειμένου να προωθήσει την ευρωπαϊκή ενταξιακή της πορεία.

Παρά την υπερπροβολή από μέρους της, της οικονομικής ισχύος της και την εσκεμμένη απόκρυψη ή ωραιοποίηση των κακώς κειμένων της, η κατάσταση στο εσωτερικό της τουρκικής επικράτειας φανερώνει πως για πολλούς και διαφόρους λόγους, η Τουρκία, βρίσκεται μακριά από την επίτευξη των ευρωπαϊκών της στόχων.

Σε πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη στην Τουρκία και αποτυπώνει τον παλμό της τουρκικής κοινής γνώμης ιδιαίτερη εντύπωση αλλά και ερωτηματικά προκαλεί η απάντηση του 20.1% των ερωτηθέντων οι οποίοι εγκρίνουν την χρήση αστυνομικής βίας, σε ορισμένες περιπτώσεις, στο όνομα του Ισλάμ. Εν ολίγοις, το 1/5 του τουρκικού πληθυσμού νομιμοποιεί την χρήση βίας ακόμα και αν αυτό γίνεται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις,.

Θα ήταν ίσως σκόπιμο ν’ αναρωτηθεί κανείς αν η κυβέρνηση μέσω της ισλαμικής της ρητορικής έχει ενεργοποιήσει φανταμενταλιστικούς θύλακες εντός της τουρκικής κοινωνίας οι οποίοι αρχίζουν πλέον να κάνουν όλο και πιο αισθητή την παρουσία τους στο εσωτερικό της χώρας. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί η δήλωση του πρωθυπουργού Νταβούτογλου ότι το Ισλάμ είναι η κύρια θρησκεία στην Ευρώπη και έτσι θα παραμείνει.

Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας σε μία εποχή κατά την οποία η Ευρώπη φροντίζει να μην αναζωπυρωθούν θρησκευτικά πάθη και να υπάρχει σύμπνοια μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων για την ευημερία του συνόλου της ευρωπαϊκής κοινωνίας, με τις δηλώσεις του δημιουργεί κλίμα φανατισμού και δυναμιτίζει την προσπάθεια που καταβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση προς όφελος όλων ανεξαιρέτως των Ευρωπαίων πολιτών.

Στις δηλώσεις Νταβούτογλου θα μπορούσε να διακρίνει κανείς όχι μόνο τον φανατισμό που διακατέχει την τουρκική κυβέρνηση αλλά κι ένα έντονο αυταρχικό κι αντιδημοκρατικό αίσθημα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια εν δυνάμει απειλή για όσα έχουν κατακτήσει οι λαοί της Ευρώπης. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές κατά τις οποίες η Ε.Ε. έχει εκφράσει την ανησυχία της και την έντονη αντίθεση της σε πρακτικές που ακολουθούνται στην Τουρκία και συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η Τουρκία έχει γίνει δέκτης έντονων επικρίσεων πρωτίστως γιά την υπερβολική χρήση αστυνομικής βίας εναντίον διαδηλωτών η οποία ωστόσο αντιμετωπίζεται με ατιμωρησία. Η πιο χαρακτηριστική ίσως περίπτωση αυτής της καταστάσεως, αποτελεί η βίαιη καταστολή της διαδηλώσεως στο πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινουπόλεως το 2013. Η συστηματική και υπέρμετρη χρήση βίας από τις δυνάμεις ασφαλείας, έχει γίνει πλέον συνήθης πρακτική κι ενισχύεται από την πολωτική ρητορική της τουρκικής κυβέρνησης.

Οι δυνάμεις αυτές δρουν σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, προκαλούν γενική αγανάκτηση καί ευθύνονται για τις σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα, που φανερώνει το δημοκρατικό έλλειμμα της Τουρκίας και την καταπάτηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε διεθνές επίπεδο, αποτελεί ο περιορισμός της ελευθερίας του Τύπου με αποκορύφωμα την πρόσφατη φυλάκιση δημοσιογράφων.

Η τουρκική κυβέρνηση στην προσπάθεια της να φιμώσει κάθε φωνή που την επικρίνει, έχει καταργήσει ουσιαστικά την ελευθερία του τύπου. Εκβιάζει, τρομοκρατεί συλλαμβάνει και φυλακίζει δημοσιογράφους, σε μία προσπάθεια να ελέγξει και να ποδηγετήσει την ενημέρωση. Η κατάσταση που επικρατεί στην εσωτερική σκηνή της χώρας μας οδηγεί αβιάστως στο συμπέρασμα πως η Τουρκία απέχει πολύ από του να πληροί τους όρους των κριτηρίων που καθορίζει η Συνθήκη της Κοπεγχάγης προκειμένου να ενταχθεί μία χώρα στην ΕΕ.

Όμως, όσο ωραιοποιημένη και αν προσπαθεί να εμφανίσει την εικόνα της χώρας η τουρκική κυβέρνηση, όσο και αν επιδιώκει να προβάλει στις διεθνείς σχέσεις της μία ευρωπαϊκή μορφή και νοοτροπία, δεν δείχνει να πείθει πως έχει την θέληση αλλά και την δυνατότητα να συμβιβασθεί και να υιοθετήσει το πνεύμα που διαπνέει την Ε.Ε. Αυτό έχει ως συνέπεια να γίνεται η Τουρκία αντικείμενο πολλών και ποικίλλων αντιδράσεων στους κόλπους της ΕΕ.

Ειδικότερα, στο Ευρωκοινοβούλιο σημαντικός αριθμός Ευρωβουλευτών από διάφορες πολιτικές ομάδες και χώρες, τάσσεται ανοικτά κατά της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας και δεν διστάζουν να ζητούν ακόμη και την διακοπή των ενταξιακών συνομιλιών μαζί της. Την παραπάνω εξέλιξη είτε αδυνατεί, είτε δεν επιθυμεί να εκμεταλλευθεί η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Έτσι παραμένει απλός θεατής των διαδραματιζομένων, χάνοντας συνεχώς ευκαιρίες να ασκήσει ισχυρές πιέσεις στην τουρκική πλευρά και να αποκομίσει τεράστια πολιτικά οφέλη.

Δυστυχώς οι Έλληνες πολιτικοί έχουν αυθυποβληθεί με την αστήρικτη και εντελώς εσφαλμένη εντύπωση πως μία ευρωπαϊκή Τουρκία ή έστω μία Τουρκία η κυβέρνηση της οποίας θα διαπνέεται από ευρωπαϊκή νοοτροπία, θα πάψει να αποτελεί κίνδυνο για την Ελλάδα. Το πόσο εσφαλμένη και πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η θέση, αποδεικνύεται καθημερινά από την προκλητικότητα που επιδεικνύει εναντίον της χώρας μας η Τουρκία σε κάθε ευκαιρία.

Οι συνεχείς παραβιάσεις των θαλασσίων και εναερίων συνόρων μας, η αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, οι προκλήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου, οι μόνιμες απειλές εναντίον της Ελλάδος και οι εκ του ασφαλούς λεονταρισμοί των Τούρκων είναι μερικές μόνον από τις αποδείξεις της αφελούς προσεγγίσεως ενός τόσο σοβαρού για την ύπαρξη του κράτους μας θέματος.

Για τους προαναφερθέντες λόγους η προηγούμενη κυβέρνηση δεν έκανε, όπως ήταν σε θέση και όφειλε να κάνει, σημαία μίας διεθνούς εκστρατείας εναντίον της Τουρκίας την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά από τις φυλακίσεις και τα άλλα μέτρα που έλαβε κατά των δημοσιογράφων η τουρκική κυβέρνηση. Αντί να της ανταποδώσει ένα μέρος της επιθετικότητος και να την υποχρεώσει να λάβει την θέση του απολογουμένου την άφησε ανενόχλητη να περιπαίζει την νοημοσύνη και την ανοχή των λαών της Ευρώπης και όχι μόνον.

Το άσχημο και ακόμη πιο ανησυχητικό όμως είναι το γεγονός ότι και η νέα κυβέρνηση διακατέχεται από τα ίδια σύνδρομα ραγιαδισμού. Ασφαλές παράδειγμα αυτής της τάσεως αποτελεί η πρόσφατη συμπεριφορά του Υπουργού Εθνικής Άμυνας κου Καμένου ο οποίος, ως γνωστόν, στην προσπάθειά του να αποτίσει φόρο τιμής στους νεκρούς των Ιμίων, αντί να προσγειώσει στην βραχονησίδα το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε και να καταθέσει το στεφάνι, απλώς το πέταξε στην θάλασσα.

Με την συμπεριφορά του αυτήν όμως, όχι μόνον έδωσε το δικαίωμα να τεθεί θέμα αμφισβητήσεως του κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας μας επί της βραχονησίδος αλλά, υπό την ιδιότητα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, έστειλε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα πως δεν έχει το σθένος και την πυγμή να αγωνισθεί δυναμικά για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων.